Ik ga tóch iets zeggen - Aaf Brandt Corstius - ebook

'Ik ga tóch iets zeggen biedt een soort staalkaart van de stijlfiguren en stijlregisters die je in de Tweede Kamer voorbij hoort komen. Brandt Corstius is een geamuseerde toeschouwer van dit alles. Als je de columns achter elkaar leest, vormen ze een soort kroniek van de alledaagse gang van zaken in het parlement.'**** NRCDe Tweede Kamer heeft iets van een theater, en het vragenuur is een voorstelling. Aaf Brandt Corstius zit erbij en noteert woordenwisselingen, akkefietjes, lachsalvo's, misverstanden, taalvondsten en soms een ontroerend moment. Van lentekriebels tot wolven, van de moeflonsjaal van Caroline van der Plas tot de gedichtenkeuze van Martin Bosma: alles komt voorbij.Juist in dit ene uur van de week komen er in de Kamer zaken aan bod die de gewone mens nogal bezighouden: waarom dreigen bingoavondjes illegaal te worden, en is een fatbike wel een goed idee? Naast de kleine, menselijke problemen worden de grootste kwesties behandeld - oorlog, uitbuiting, armoede en ziekte. Een …

De Tweede Kamer heeft iets van een theater, en het vragenuur is een voorstelling.

'Ik ga tóch iets zeggen biedt een soort staalkaart van de stijlfiguren en stijlregisters die je in de Tweede Kamer voorbij hoort komen. Brandt Corstius is een geamuseerde toeschouwer van dit alles. Als je de columns achter elkaar leest, vormen ze een soort kroniek van de alledaagse gang van zaken in het parlement.'**** NRC De Tweede Kamer heeft iets van een theater, en het vragenuur is een voorstelling. Aaf Brandt Corstius zit erbij en noteert woordenwisselingen, akkefietjes, lachsalvo's, misverstanden, taalvondsten en soms een ontroerend moment. Van lentekriebels tot wolven, van de moeflonsjaal van Caroline van der Plas tot de gedichtenkeuze van Martin Bosma: alles komt voorbij. Juist in dit ene uur van de week komen er in de Kamer zaken aan bod die de gewone mens nogal bezighouden: waarom dreigen bingoavondjes illegaal te worden, en is een fatbike wel een goed idee? Naast de kleine, menselijke problemen worden de grootste kwesties behandeld - oorlog, uitbuiting, armoede en ziekte.

'Juweeltjes' stond er op nummer 695 van de 765 mappen waarin de nalatenschap van Hugo Brandt Corstius terecht is gekomen. Een verrassing: hij had bijna honderd teksten uit eigen werk gekozen. Ze beslaan een halve eeuw volop rebelleren en dwarsdenken. Hugo Brandt Corstius bekeek alles vanuit een andere hoek dan normaal. Speels en scherp noteerde hij wat hij zag, en was daarbij geregeld zijn tijd vooruit, zoals met een wittefietsenplan en het internet. De schepper van het bijzondere spel met het Nederlands, het Opperlands, was beroemd en berucht. Net als Battus, Piet Grijs, Maaike Helder en de vele andere afsplitsingen van deze koning van de pseudoniemen. Ook postuum spat hun talent eraf. Zijn biografe Liesbeth Koenen schreef een inleiding, uitleg, anekdotes en flarden uit het leven van Brandt Corstius bij deze staalkaart van zijn kunnen.

Waarom rijdt hier een trein? En waarom zit ik erin?   Jelle Brandt Corstius is als achtjarige gefascineerd door de Grote Bosatlas. En dan vooral door de kaart van Siberië: die is bijna leeg. Hoe zou het zijn om daar te wonen? Wat doen ze daar? En wanneer mag hij erheen? Op diezelfde kaart ziet hij dat er wordt gewerkt aan een spoorlijn door die leegte, met de magische naam ‘Bajkal-Amoer Magistrale’. De BAM.   Het duurt nog dertig jaar voor Jelle twee reisgenoten vindt die met hem op de BAM willen springen: kunstenaar/charmeur Aldo en grafisch ontwerper/stoïcijn Fabian – drie rare Nederlanders die hier voor hun lol zitten, geen Rus die ze begrijpt.   Samen leggen ze 4287 kilometer af door een sterk veranderd – en ijskoud – Rusland. Terwijl de trein de taiga en de tijdzones door dendert, het drietal in gesprek gaat met Poetin-haters en -liefhebbers en met een man die zijn kachel stookt met de verzamelde werken van Lenin, kan Jelle zich alleen maar afvragen: waarom rijdt hier een trein? …

Elk voorjaar maakte Jelle Brandt Corstius een fietstocht met zijn vader. Een bestemming was er nooit, maar wel de zekerheid dat het niet langer dan twee dagen zou duren. Anders kregen ze ruzie. Op 18 april 2014 begon Jelle Brandt Corstius weer aan een tocht, maar dan zonder zijn twee maanden eerder overleden fietsmaatje en vader, Hugo Brandt Corstius, een wonderlijke man die veel begreep van dingen waar de meeste mensen niets van begrepen (palindromen), maar weer heel weinig van de meest normale dingen (kinderen). Met in zijn fietstas een deel van de as van zijn vader legt Brandt Corstius in zestien dagen 1.620 kilometer af. Hij kampeert op een troosteloze camping in Luxemburg, wordt beroofd door zigeuners (de as laten ze achter), logeert bij een Maastrichtse dame die eist dat hij het douchewater opvangt om de toilet mee door te spoelen en trekt overmoedig met vijftig kilo aan bagage door de Ardennen - tot hij aan de Middellandse Zee uitkomt, waar hij de as uitstrooit.   As in tas is …