Een pleidooi voor verveling - Manoush Zomorodi - ebook

'Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet' staat er in Hebreeën 11 vers 1. Als je gelooft, zijn het woorden die houvast bieden, een fundament geven. Maar wat moet je met die woorden als je niet gelooft? Geloven lijkt dan iets ongrijpbaars. Iets wat ergens in de atmosfeer zweeft en waar je bij kunt of niet. Gelovigen kunnen er ook zo vaag over praten, alsof ze zelf ook geen idee hebben wat het precies inhoudt. En dan zijn er nog de vragen die je bij het leven kunt stellen, of bij dat ingewikkelde boek, de Bijbel? Het leven biedt toch genoeg omstandigheden die je doen twijfelen aan het bestaan van een liefhebbende, persoonlijke God? En de Bijbel… is dat niet een samenraapsel van onwetenschappelijke overleveringen en onsamenhangende tegenstrijdigheden? Hoezo een pleidooi voor geloof; er pleit meer voor ongeloof! Lee Strobel dacht ooit ook zo. In zijn boek Een pleidooi voor geloof zet hij de acht grootste bezwaren tegen het

Europa heeft nieuwe verhalen nodig. Verhalen die de burgers inspireren om met vertrouwen naar elkaar te kijken en met elkaar te verbinden. De vrede en onderlinge verdraagzaamheid die we de afgelopen decennia als zo vanzelfsprekend hebben beschouwd, worden bedreigd door nieuwe twijfel over onze identiteit en angst voor de wereld om ons heen. De leidende verhalen van de twintigste eeuw inspireren niet langer. De huidige bestuurlijke kaste blijkt bovendien niet in staat de koers te verzetten. Er zijn visionaire voortrekkers nodig die oude idealen en bestuursvormen durven los te laten. Victor Broers bouwt sinds een aantal jaar aan een groot internationaal netwerk van zulke denkers; mensen als Ivan Krastev, James Kirchick, Luuk van Middelaar, Warja Tolstoj, Frans Timmermans, Thomas Piketty en Ulrike Guerot. Op basis van gesprekken met hen geeft hij een blauwdruk voor het nieuwe Europa, dat met de Europese verkiezingen van 2019 dichterbij is dan ooit.

In dit boek wordt de huidige Belgische euthanasiewetgeving uit de doeken gedaan, en wordt af en toe een blik geworpen over de grenzen heen, naar de situatie van onze noorderburen. De auteur formuleert enkele voorstellen tot verandering. Volgens de auteur moet het zelfbeschikkingsrecht van het individu centraal komen te staan. De houding die zou moeten worden aangenomen t.a.v. het zelfbeschikkingsrecht kan het best samengevat worden met de woorden van de Belgische filosoof Gilbert HOTTOIS: “Behandel anderen niet zoals u behandeld wilt worden, maar zoals zij behandeld willen worden”. Mensen die waardig willen sterven hebben lak aan pompeuze zinnen, zoals bijvoorbeeld “Het leven van ieder mens, ongeacht zijn gezondheidstoestand, handicap of lijden, behoudt zijn volledige waardigheid en moet worden gerespecteerd.” Zulk standpunt getuigt van een volledig disrespect voor de vrije keuze van ieder individu en het recht op een waardig afscheid. De auteur deelt de mening van de Nederlandse

Wie kent het niet? De plannen staan op papier, de mijlpalen zijn benoemd en de afspraken gemaakt. En toch vlot het proces niet. Iedereen beweegt een andere kant op en de besluitvorming stagneert. Herkenbaar zijn vast óók de momenten dat het opeens wél werkt. Er ontstaat een vliegende start, er is energie en mensen weten elkaar te inspireren tot experimenten. Zowel in de eerste als in de tweede situatie is het lastig om aan te wijzen wat precies de stagnatie of de flow veroorzaakt. Proceskunde, een pleidooi voor werken met aandacht gaat over de ongrijpbare kant van samenwerken, organiseren en ontwikkelen. Proceskunde levert geen tien stappen naar succes, of een plan dat we maken als leidinggevende, professional of in ons persoonlijke leven. De auteurs reiken een zienswijze aan die recht doet aan de dynamiek tussen mensen, datgene wat zich ín het proces voltrekt. Deze zienswijze noemen zij het proceskundig perspectief. Het is een pleidooi voor werken met aandacht, in plaats van grijpen