Een pleidooi voor verveling - Manoush Zomorodi - ebook

'Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet' staat er in Hebreeën 11 vers 1. Als je gelooft, zijn het woorden die houvast bieden, een fundament geven. Maar wat moet je met die woorden als je niet gelooft? Geloven lijkt dan iets ongrijpbaars. Iets wat ergens in de atmosfeer zweeft en waar je bij kunt of niet. Gelovigen kunnen er ook zo vaag over praten, alsof ze zelf ook geen idee hebben wat het precies inhoudt. En dan zijn er nog de vragen die je bij het leven kunt stellen, of bij dat ingewikkelde boek, de Bijbel? Het leven biedt toch genoeg omstandigheden die je doen twijfelen aan het bestaan van een liefhebbende, persoonlijke God? En de Bijbel… is dat niet een samenraapsel van onwetenschappelijke overleveringen en onsamenhangende tegenstrijdigheden? Hoezo een pleidooi voor geloof; er pleit meer voor ongeloof! Lee Strobel dacht ooit ook zo. In zijn boek Een pleidooi voor geloof zet hij de acht grootste bezwaren tegen het

In dit boek wordt de huidige Belgische euthanasiewetgeving uit de doeken gedaan, en wordt af en toe een blik geworpen over de grenzen heen, naar de situatie van onze noorderburen. De auteur formuleert enkele voorstellen tot verandering. Volgens de auteur moet het zelfbeschikkingsrecht van het individu centraal komen te staan. De houding die zou moeten worden aangenomen t.a.v. het zelfbeschikkingsrecht kan het best samengevat worden met de woorden van de Belgische filosoof Gilbert HOTTOIS: “Behandel anderen niet zoals u behandeld wilt worden, maar zoals zij behandeld willen worden”. Mensen die waardig willen sterven hebben lak aan pompeuze zinnen, zoals bijvoorbeeld “Het leven van ieder mens, ongeacht zijn gezondheidstoestand, handicap of lijden, behoudt zijn volledige waardigheid en moet worden gerespecteerd.” Zulk standpunt getuigt van een volledig disrespect voor de vrije keuze van ieder individu en het recht op een waardig afscheid. De auteur deelt de mening van de Nederlandse

Simone de Beauvoir [1908-1986] geldt als de belangrijkste schrijfster, filosofe en feministe van de moderne tijd. Haar prachtige «Pleidooi voor een moraal der dubbelzinnigheid», een gepassioneerd vertoog over de ethiek van het existentialisme, wordt gerekend tot haar hoofdwerken en heeft grote invloed gehad op de wijze waarop tegenwoordig wordt gedacht over begrippen als «vrijheid», «zichzelf zijn» en «menselijke autonomie». Beauvoir werd te Parijs geboren als dochter van ouders die in alle opzichten behoorden tot de Franse bourgeoisie. Tijdens haar studie aan de Sorbonne en de École Normale Supérieure vond zij haar lotsbestemming als intellectueel, mede dankzij intense contacten met studiegenoten zoals Maurice Merleau-Ponty, Paul Nizan en bovenal Jean-Paul Sartre, die haar levenskameraad zou worden. In Parijs stortte Beauvoir zich tezamen samen met Sartre in het intellectuele leven en sloot vriendschap met onder anderen Albert Camus, Jean Genet, Marcel Mouloudji, Raymond Queneau,

Wie kent het niet? De plannen staan op papier, de mijlpalen zijn benoemd en de afspraken gemaakt. En toch vlot het proces niet. Iedereen beweegt een andere kant op en de besluitvorming stagneert. Herkenbaar zijn vast óók de momenten dat het opeens wél werkt. Er ontstaat een vliegende start, er is energie en mensen weten elkaar te inspireren tot experimenten. Zowel in de eerste als in de tweede situatie is het lastig om aan te wijzen wat precies de stagnatie of de flow veroorzaakt. Proceskunde, een pleidooi voor werken met aandacht gaat over de ongrijpbare kant van samenwerken, organiseren en ontwikkelen. Proceskunde levert geen tien stappen naar succes, of een plan dat we maken als leidinggevende, professional of in ons persoonlijke leven. De auteurs reiken een zienswijze aan die recht doet aan de dynamiek tussen mensen, datgene wat zich ín het proces voltrekt. Deze zienswijze noemen zij het proceskundig perspectief. Het is een pleidooi voor werken met aandacht, in plaats van grijpen