Dichterbij het leven en de dood

Van 9 september 1987 tot 14 september 1988 verscheen de reeks `Dichterbij in het Vlaamse weekblad Knack. Bijna elke week vertaalde, bewerkte, becommentarieerde én illustreerde Hugo Claus een gedicht. De gekozen gedichten zijn verheven en schaamteloos banaal, schmierend en bevlogen. Iedere dichter voorzag hij van even beknopte als toepasselijke biografieën: John Keats, William Shakespeare, Henri Lavedan, Allen Ginsberg, Pier Paolo Pasolini, Su Tung-P O, Richard Wilbur (`professor en gevaarlijk tennisser ), Guillaume Apollinaire en Rainer Maria Rilke. Maar ook Napoleon Bonaparte ontbreekt niet: `Frans schrijver die nogal beïnvloed werd door de filozofie van Jean-Jacques Rousseau. De typering van Charles Simics poëzie, die `het sakrale en profane tracht te verenigen , geldt evengoed voor Claus eigen oeuvre. Deze prachtige en rijke verzameling van vijfenveertig gedichten is niet alleen een intieme kennismaking met de wereldpoëzie, maar tevens een zelfportret van deze grootse Europese

Een boek over het leven. Het leven van ieder die zijn of haar dierbare verliest. Ontroerende verhalen en troostende gedichten. Woorden waar vaak geen woorden zijn. Houvast om verder te leven in het niemandsland van de dood. Leo Fijen vroeg aan nabestaanden: welke teksten geven kracht en bieden troost? Dezelfde vraag stelde hij aan de belangrijkste rouwdeskundigen van Nederland en Vlaanderen (Marinus van den Berg, Riet Fiddelaers-Jaspers, Hans Bouma, Daan Westerink, Thomas Quartier, Jan Kerkhof Jonkman, Manu Keirse, Henk Vijver, Claire Vanden Abbeele, Minke Weggemans, Carlo Leget, Wout Huizing, Jan van den Bosch). Zij kozen ieder vijf gedichten en lichten die in dit boek toe met een persoonlijk verhaal.

Een autobiografisch verslag van een spirituele reis n.a.v. een psychose; de schrijfster verkeerde bijna drie en een half jaar in wanen en hallucinaties, getriggerd door kundalini ervaringen en de overgang. Biochemische processen in het lichaam leidden naar die langdurige psychose met verlichtingservaringen; ontwaakten de schrijfster om inzicht te krijgen in haar eigen Zijn. Zij kwam uit bij universele waarheden omtrent het bestaan en de persoonlijkheid. Het sterven van het ego; het persoonlijke zelf speelde daarin een rol alsmede zelfonderzoek naar het ware zijn; wie ben ik en wat ben ik vooral niet? Deze periode bracht veel lijden, met als rode draad schuldgevoelens en angsten, maar ook bevrijding. Want wie nog kon leven was niet meer dezelfde persoon, het persoonlijke hoorde bij niemand meer, maar eenheid met al wat Is was wat ervaren werd. De schrijfster werd zo geleid aan zelfonderzoek te doen en nieuwe waarden te vinden in de vragen wie ben ik, wat is het Zelf? De schrijfster

Met zijn retorische gaven en zijn visie om van Duitsland een machtig wereldrijk te maken, wist Hitler miljoenen mensen te verenigen...

Gerrit de Kruijf (1952-2013) was predikant in Rijnsaterwoude en Rotterdam en hoogleraar ethiek in Leiden. Sinds de verhuizing van Leiden naar Amsterdam was hij verbonden aan de Amsterdamse vestiging van de Protestantse Theologische Universiteit. In februari 2012 bleek hij te lijden aan een hersentumor. Het verblijf in het ziekenhuis in de periode voor de operatie beleefde hij intensief. Hij maakte notities en nam zich voor die uit te werken. In mei 2012 kwam het daar ook van. Onder de titel 'In de verlenging' had hij ook willen schrijven over wat er na de ziekenhuisperiode gebeurde: bestraling, chemotherapie, het alledaagse leven, de vreugde over het leven met intimi, de intensieve zorg, de toenemende ergernis over het ongemak van invaliditeit van de rechterflank. Maar bij nadere overweging had hij daar geen zin in. Misschien was de crisis rond de operatie wel een topervaring, en het leven daarna die van het vlakke land (om met het beeld uit 'De toverberg' van Thomas Mann te spreken).

In 'Het kleine boek van het leven' van Rumi zijn 202 van zijn mooiste gedichten verzameld. Van Madonna tot Deepak Chopra, veel beroemdheden hebben Rumi's poëzie omarmd, waardoor deze dertiende-eeuwse soefi-mysticus populair is geworden bij een groot publiek, óók in Nederland. In het werk van Rumi komt één thema steeds weer terug: grip krijgen op het innerlijke leven. Zijn poëzie is een trouwe metgezel voor ieder van ons op de reis naar binnen, op zoek naar hoop, licht, stilte, vriendschap en liefde. In deze nieuwe uitgave zijn tweehonderd grotendeels niet eerder zo beschikbare gedichten gebundeld. De gedichten in 'Het kleine boek van het leven' zijn bezorgd door moedertaalsprekers van het Perzisch, Maryam Mafi en Azima Melita Kolin, in een prachtige Nederlandse vertaling van Fiep van Bodegom. Zij koesteren de verrukking die stilletjes gloeit in het meeste van Rumi's poëzie schijnt. Die grijpt onze verbeelding en laat ons binnen in het binnenste heiligdom van Rumi's gepassioneerde en

Geheel herziene editie van deze wielerklassieker! Al sinds 2002 is De kale berg hét boek voor iedereen die de Mont Ventoux wil beklimmen, per fiets, op skeelers, op loopschoenen of anderszins, alleen of met een groep. Aan de 1910 meter hoge berg in de Provence worden mythische kwalificaties toegedicht. De kale berg bevat verhalen over de ontstaansgeschiedenis van de Mont Ventoux, de flora en fauna, de omliggende dorpen en stadjes en natuurlijk de beklimmingen in de Tour de France. Daarnaast komen de theorie en praktijk van het trainen, trainingsschema's en praktische tips over het fietsen in de bergen en mooie fietsroutes aan bod. Het boek maakt ook een uitstapje naar het oostelijk gelegen zusje van de Ventoux, de Montagne de Lure. Deze veertiende druk is uitgebreid en volledig geactualiseerd en bevat naast veel meer ook verslagen van de gewone fietsliefhebber en verhalen en gedichten van onder meer Petrarca, Mart Smeets, Wilfried de Jong, Kasper van Kooten, Huub van der Lubbe en Peter

Op het gebied van het onderzoek naar sterven en dood moet Elisabeth Kübler-Ross als dé autoriteit worden beschouwd. In de ontelbare uren die ze bij stervenden doorbracht, maakte ze aantekeningen van hun gedrag en noteerde ze hun uitspraken. Het werd haar duidelijk dat zij die door de dood zijn getekend, niet aan hallucinaties lijden wanneer ze beweren gestorven personen te zien die hen opwachten. Klinisch dode blinden deelden haar mee dat ze tijdens de uittreding uit hun lichaam weer konden zien, terwijl kinderen die door chemotherapie kaal waren geworden, in hun buitenlichamelijke toestand al hun haar weer hadden. De stervenden en de weer tot leven gewekte klinisch doden zijn de belangrijkste bronnen voor het onderzoek van Elisabeth Kübler-Ross naar het leven na de dood. Uit dit onderzoek vloeit voort 'dat elke soort dood waarover wetenschappers spreken, in realiteit helemaal niet bestaat; de dood is immers een overgaan in een nieuwe bewustzijnstoestand, waarin men doorgaat met

'Bij nachte wordt een mensch bovendien te veel geplaagd door nare gepeinzen die lijk spoken uit de donkerte opkomen, en die men niet verjagen kan.' In Stijn Streuvels' klassieker Het leven en de dood in den ast beleven drie landarbeiders een nacht tussen droom en werkelijkheid in een ast. Na de dood van een landloper worden ze geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Het besef groeit dat hun levens getekend worden door eenzaamheid en ontgoochelingen, door onrechten armoede. Maar daar open met elkaar over praten lukt niet. Het leven en de dood in den ast uit 1926 heeft niets van zijn kracht verloren. Vandaag, in economisch onzekere tijden, is deze novelle nog steeds relevant. In deze door dr. Els van Damme en prof. dr. Yves T'Sjoen verzorgde teksteditie kunt u ook de originele rijkdom van Streuvels' taal herontdekken. Met een inleiding door schrijver Koen Peeters.