We mogen... We gaan! - Jacqueline Hoitink - ebook

Emigreren naar het buitenland. Kan je zoiets je kinderen aan doen? Jacqueline Hoitink en haar man vonden van wel en vertrokken met hun drie kinderen helemaal naar de andere kant van de wereld: Nieuw-Zeeland. Jacqueline schetst in dit boek het lastige verhaal van het verkrijgen van een visum. De voorbereiding en de uiteindelijke reis naar het land van de Kiwi's. Dit boek geeft een uitstekend beeld van alles wat er om de hoek komt kijken bij een emigratie met kinderen. Daarnaast vertelt Jacqueline veel over Nieuw-Zeeland, de mensen, de cultuur en de gewoontes. In het vervolg op dit boek ("We gingen... We blijven!) gaat Jacqueline verder waar dit boek ophoudt.

Tijdens hun zoektocht naar ansichtkaarten, stuitten Sonja van Hamel en Robert Muda op een partij kaarten van bejaardentehuizen. De kleurige luifels hangend aan doorgaans grauwe en fantasieloze gevels van nieuwbouwcomplexen, zijn het toonbeeld van de vooruitgang. In de jaren '70, '80 en '90 verstuurden ouderen de kaarten met handgeschreven teksten vanuit hun appartementen met uitzicht. Grappig en ontroerend, maar tussen de regels door schemeren ook eenzaamheid en de aftakelende gezondheid.

Johan en Aletta genieten in goede gezondheid van hun oude dag. Wanneer het coronavirus uitbreekt, verwacht hun omgeving dat ze zichzelf thuis opsluiten.

Goofy gaat voor het eerst met het vliegtuig op vakantie. Hij vindt het reuze spannend! Hij bergt zijn ticket op op een veilige plek. Maar of dat nou wel zo'n goed idee was…?

Al vele jaren lang staat Lectrr elke dag in de krant. De cartoonist ontving stapels fanbrieven, maar ook dreigbrieven, genoot de twijfelachtige eer een tijdlang politiebescherming te krijgen en riep de toorn van de Volksrepubliek China over zich af. Lectrr zag in al die jaren zowel zijn krant als de wereld om zich heen veranderen. Eerst mocht je om alles lachen, daarna mocht er niks meer. Of was het andersom?   In We mogen niks meer zeggen brengt hij verslag uit vanuit de loopgraven. Waar kun je nog mee lachen in een wereld waarin feiten er vaak niet meer toe doen en waarin steeds meer mensen zich lijken terug te trekken in hun eigen gelijk, om uiteindelijk alleen nog zichzelf of gelijkgestemden te tolereren? Kreeg hij zelf met censuur te maken? Mag hij met alles lachen? Of doet hij aan zelf censuur? Te vuur en te zwaard verdedigt hij de vrije meningsuiting, maar hij stelt zich ook de vraag: is die absoluut? Mogen we inderdaad niks meer zeggen? Of juist wel?

Mogen we nog wel straffen? is geen opvoedingsboek maar een boek over opvoeding. Er bestaan immers heel wat opvoedingsboeken die ouders meer houvast beloven. In deze boeken wordt het (afwijkend, vreemd of moeilijk) gedrag van jouw kind(eren) verklaard en worden er tips gegeven over hoe je "beter" met jouw kind(eren) kunt omgaan. Hoe we willen en moeten opvoeden, dus "wat werkt" in de omgang met kinderen, krijgt tegenwoordig zoveel aandacht dan het waarom van opvoeding. Wat willen we ermee, met al die kinderen die door onze woningen lopen? Wat vangen we ermee aan, met al die leerlingen die door de schoolpoort wandelen? Daarom een boek over opvoeding en ouderschap. In dit boek maakt dr. Philippe Noens op vernuftige wijze gebruik van het debat rond de pedagogische tik. De tik wordt een toegangspoort tot een bredere reflectie op hedendaags ouderschap, opgroeien en opvoeden tijdens een pandemie, jong zijn anno 2022 en kinderen krijgen tijdens de klimaatopwarming. De vraag rijst bovendien: