We moeten 'misschien' blijven denken - Esther Jansma - ebook

In haar elfde en misschien laatste poëziebundel richt Esther Jansma het vizier op de (on)eindigheid van het bestaan. Centraal staat het afscheid nemen van het vanzelfsprekende: gezondheid, toekomst, leven. Dit thema wordt uitgewerkt in een waaier van gedichten die het spectrum bestrijkt van maatschappelijk engagement tot mystiek. De drie spreekstemmen uit haar met de Halewijnprijs bekroonde bundel Picknick op de wenteltrap (1997) leveren door de hele bundel heen in korte, tragikomische dialogen commentaar op wat er gaande is. Behalve poëzie publiceerde Esther Jansma de feministische essaybundel Mag ik Orpheus zijn? (2011). Hiernaast publiceerde ze in samenwerking met Wiljan van den Akker twee bundels met vertalingen van de Amerikaanse dichter Mark Strand (2007 en 2011) en de magisch-realistische roman De Messias (2015). Voor haar poëziebundels ontving ze onder meer de VSB Poëzieprijs en de Jan Campertprijs.

Verbijsterd, zo voelt Katja Petrowskaja zich als ze aan haar familie denkt. De meeste leden ervan leven alleen voort als naam, slechts een handjevol heeft de twee ergste rampen van de twintigste eeuw overleefd, het stalinisme en het nazisme. Katja Petrowskaja probeert de verkruimelde familie te redden van een naamloos verleden, ze schraapt via gesprekken, archiefonderzoek en reizen stukjes en beetjes bijeen van wat ook háár geschiedenis is. Ze probeert er een samenhangend geheel van te maken en legt zo het ene na het andere drama vast, van showprocessen onder Stalin tot de gruwelijke moordpartij door de nazi's in het ravijn Babi Jar in Kiev. En ze geeft de mensen die er niet langer zijn een gezicht. Misschien Esther werd onder andere bekroond met de belangrijkste debuutprijs in het Duitse taalgebied, de Ingeborg Bachmannprijs, en met de Premio Strega Europeo. 'Vroeger dacht ik dat een stamboom iets als een dennenboom was, een boom met versierselen uit oude dozen, sommige ballen gaan

Als de spreekbeurten van groep zeven eraan komen, zijn alle kinderen benieuwd wat Koen gaat doen. Al zolang hij bij hen op school zit, heeft hun klasgenoot geen woord gesproken. Wanneer het zijn beurt is, schuifelt hij naar het digibord en verschijnt er een schilderij van een zwaan. Hij kijkt zijn klasgenootjes aan en begint te praten. 'Ik houd mijn spreekbeurt over… alles.' Koen vertelt over zijn fascinatie voor dieren die kunnen vliegen en voor de zwaan in de sloot achter zijn huis, maar ook over zijn moeder die verdwenen is, over het getreiter van zijn klasgenootjes en zijn heimelijke wraak. Over zijn vader die hem alle moeilijke woorden heeft geleerd, en over 'opa'; de man van de moestuin om de hoek, die Koen als enige echt begrijpt.De spreekbeurt blijkt een geschiedenis die de jongen móét vertellen; de onthulling van een verstrekkend en voor alle betrokkenen even beladen familieverhaal.

Als de spreekbeurten van groep zeven eraan komen, zijn alle kinderen benieuwd wat Koen gaat doen. Al zolang hij bij hen op school zit, heeft hun klasgenoot geen woord gesproken. Wanneer het zijn beurt is, schuifelt hij naar het digibord en verschijnt er een schilderij van een zwaan. Hij kijkt zijn klasgenootjes aan en begint te praten. 'Ik houd mijn spreekbeurt over… alles.' Koen vertelt over zijn fascinatie voor dieren die kunnen vliegen en voor de zwaan in de sloot achter zijn huis, maar ook over zijn moeder die verdwenen is, over het getreiter van zijn klasgenootjes en zijn heimelijke wraak. Over zijn vader die hem alle moeilijke woorden heeft geleerd, en over 'opa'; de man van de moestuin om de hoek, die Koen als enige echt begrijpt.De spreekbeurt blijkt een geschiedenis die de jongen móét vertellen; de onthulling van een verstrekkend en voor alle betrokkenen even beladen familieverhaal.We moeten praten is een korte maar hartverscheurende roman van Jan van Mersbergen. Een verhaal i…

Emigreren naar het buitenland. Kan je zoiets je kinderen aan doen? Jacqueline Hoitink en haar man vonden van wel en vertrokken met hun drie kinderen helemaal naar de andere kant van de wereld: Nieuw-Zeeland. Over deze grote stap schreef Jacqueline haar eerste boek met de titel "We mogen... We gaan!" Daarin schetste zij onder andere het lastige verhaal van het verkrijgen van een visum, alle voorbereidingen en de uiteindelijke grote reis met het hele gezin naar het mooie maar verre Nieuw-Zeeland. Dit boek gaat verder waar het vorige boek ophield. Het gezin maakt nogmaals een nieuwe start door te gaan wonen in een buitengebied. Ze kopen een cafetaria en camping met de mooie naam: "Napier Beach Kiwi Holiday Park". Dat betekent opnieuw afscheid nemen en weer opnieuw starten. Met maar liefst twee nieuwe bedrijven!