Waren mijn ogen een bron van tranen - Ben Braber - ebook

"Met tranen in myn ooggen vat ik de pen op," zo schrijft Maria Malijs in 1828 vanuit een kolonie van Weldadigheid in Drenthe aan de regenten en regentessen van het Heilige Geest Weeshuis. Ze heeft heimwee naar Leiden en voelt zich diep ongelukkig. Maria's brief is een van de 466 brieven in het archief van het Leidse weeshuis, geschreven door (voormalige) bewoners, familieleden en andere betrokkenen. De brieven dateren voornamelijk uit de tweede helft van de achttiende en de eerste helft van de negentiende eeuw. Zowel door de manier van schrijven als door de inhoud geven de brieven ons een goed beeld van het leven in en rondom het weeshuis. Daarnaast weerspiegelen ze de maatschappelijke en politieke veranderingen van die tijd. In dit boek zijn 58 brieven van Leidse wezen opgenomen. Om recht te doen aan de taal waarin ze zijn geschreven, is ervoor gekozen om zowel een transcriptie als een hertaling te geven. De hertaling geeft de brief weer in hedendaags Nederlands, waarbij geprobeerd is

'De Tijd spreekt tot een individu met verschillende stemmen. De Tijd heeft zijn eigen bas, zijn eigen tenor - zijn eigen falset. Je kunt zeggen dat Tsvetajeva de falset van de Tijd is. De stem die tot over de grenzen van het notenschrift reikt.' Met deze woorden uitte Nobelprijswinnaar Brodsky zijn bewondering voor Tsvetajeva. Niets wat hij in de Russische taal las maakte zo'n indruk op hem als haar werk. Een groot dichter. Een intelligente en hartstochtelijke vrouw met een tragische levensloop. Na de Oktoberrevolutie in 1917, tijdens de daarop volgende burgeroorlog, verloor Tsvetajeva, als gevolg van hongersnood, haar jongste dochter. Ze zag zich in 1922 genoodzaakt om te emigreren en leefde in exil in diepe armoede. Zeventien jaar later, in 1939, repatrieerde ze, omdat haar man en dochter haar al waren voorgegaan. Vervolgens werd haar man gearresteerd, haar oudste dochter naar Siberië verbannen, en werd zijzelf als vijand van het volk bestempeld, waardoor zij een gevaar voor haar

Een bron van zorg geeft een beeld van de vaak 'ongeziene helden' van de mantelzorg. Volgens het CBS verleent ruim 12% van de Nederlanders mantelzorg. Zonder deze onbaatzuchtige hulp zou de zorg voor onze naasten vastlopen. Maar hoe blijf je als mantelzorger overeind en geef je het zorgproces voor de ander èn jezelf menswaardig vorm? En hoe voorkom je dat het je, naast bijvoorbeeld je baan en zorg voor je gezin, opslorpt? Dit boek geeft een schat aan achtergrondinformatie en handvatten die langdurige of intensieve zorg lichter maken. In de verhalen komen compassie en zingeving naar voren en worden suggesties gedaan om de organisatie van de zorg op een menswaardige wijze te laten verlopen. Mieke Degenaar schrijft van binnenuit door haar brede werkervaring als therapeut, projectleider en bestuurder. Ze verzamelde praktische en intieme verhalen van tientallen mantelzorgers en professionals en vlecht de periode waarin ze mantelzorger van haar man was door de thema's heen.

GENOMINEERD VOOR DE NS PUBLIEKSPRIJS 2023Op zondag 13 oktober 2019 verliet ik de boerderij waar ik jarenlang vastzat en stapte een café in Ruinerwold binnen. Op dat moment maakte ik me definitief los uit de geloofswereld van mijn vader, die mij vijfentwintig jaar lang in zijn macht had. In 'Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold' beschrijf ik mijn leven. Mijn vaders geloof en overtuigingen waren mijn realiteit: naar school ging ik niet, ik bestond niet eens voor de buitenwereld, en ik had geen vrienden. Er waren alleen de geesten die om ons heen dwaalden en waarmee we praatten. Bidden was onze enige redding, God zat altijd in mijn hoofd. Dan komen de eerste scheurtjes in mijn geloof, en dat worden er geleidelijk steeds meer. Het internet is de sleutel voor mijn ontwikkeling. Ik zoek een weg naar de vrijheid voorbij schuld, angst, verdriet, onzekerheid. Maar wanneer mijn gedachten eindelijk vrij zijn, voel ik me meer opgesloten dan ooit. Ik wil weg uit de boerderij waar ik samen met mijn…

GENOMINEERD VOOR DE NS PUBLIEKSPRIJS 2023Op zondag 13 oktober 2019 verliet ik de boerderij waar ik jarenlang vastzat en stapte een café in Ruinerwold binnen. Op dat moment maakte ik me definitief los uit de geloofswereld van mijn vader, die mij vijfentwintig jaar lang in zijn macht had. In 'Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold' beschrijf ik mijn leven. Mijn vaders geloof en overtuigingen waren mijn realiteit: naar school ging ik niet, ik bestond niet eens voor de buitenwereld, en ik had geen vrienden. Er waren alleen de geesten die om ons heen dwaalden en waarmee we praatten. Bidden was onze enige redding, God zat altijd in mijn hoofd. Dan komen de eerste scheurtjes in mijn geloof, en dat worden er geleidelijk steeds meer. Het internet is de sleutel voor mijn ontwikkeling. Ik zoek een weg naar de vrijheid voorbij schuld, angst, verdriet, onzekerheid. Maar wanneer mijn gedachten eindelijk vrij zijn, voel ik me meer opgesloten dan ooit. Ik wil weg uit de boerderij waar ik samen met mijn…