Vreemden voor onszelf - Rachel Aviv - ebook

Rachel Aviv volgt vijf mensen met een stoornis die tegen de grenzen van psychiatrische verklaringen aanlopen. Hun diagnose geeft hun ervaringen een naam, maar drukt ook een stempel op hun identiteit en positie in de maatschappij. Met een scherp oog voor sociale en culturele factoren beschrijft Aviv onder meer een Indiase vrouw die haar toevlucht zoekt in religie, een Amerikaanse vrouw die herstelt van een psychose en hoopt de liefde van haar kinderen te herwinnen, een man die het tot zijn levensdoel heeft gemaakt wraak te nemen op zijn psychoanalytici en een jonge vrouw die na tien jaar besluit te stoppen met medicatie omdat ze niet weet wie ze is zonder. Mede door haar eigen ervaring is Aviv in staat nieuwe vensters te openen in ons denken over psychische stoornissen.

Het Gerbrandypark is een parkstrook in Amsterdam-Slotermeer, ontworpen in de jaren 30 als onderdeel van het Algemeen Uitbreidingsplan van Amsterdam (AUP). Het park was bedoeld om de gemeenschapsvorming in de wijk te stimuleren - maar het is de vraag of het deze functie ooit heeft vervuld. Sinds 2007 is Slotermeer een 'krachtwijk', waar de sociale cohesie versterkt moet worden. Dit gebeurt onder meer door openbare ruimten als het Gerbrandypark ingrijpende te renoveren. Zowel in de visie van de ontwerpers van het AUP als in het krachtwijkenbeleid ligt een vorm van wijkgedachte besloten: in de openbare ruimte leren onbekenden elkaar kennen, zal gemeenschapsvorming optreden en wordt de wijk aangenamer en leefbaarder. In dit onderzoek is de vraag gesteld in hoeverre die beoogde functie anno 2014 vervuld wordt. Op welke manier gebruiken parkbezoekers hun park? Hoe gaan zij met elkaar om? Blijven ze vreemden of is er toch sprake van een publiek domein waar een divers publiek op enigerlei

Aan het begin van deze eeuw lijken de eigen kracht van jeugdigen en ouders en de kracht van hun omgeving zowel uitgangspunt als doel van het jeugdbeleid en de praktijk. Welke theoretische en ideële concepten liggen hieraan ten grondslag? Is Nederland 'over-geprofessionaliseerd' als het gaat om opvoeden en opgroeien? Kan je simpelweg een deel van de professionals door vrijwilligers vervangen? Zijn we op zoek naar (nieuwe) opvoedingsidealen: van actief burgerschap tot alles eruit halen wat er in het individuele zelf zit? Of is het een vertaling van een steeds dominantere maatschappij- en mensvisie: iedereen kan alles, en wanneer dat niet lukt ben je zelf verantwoordelijk? Of is de roep om zorg voor onszelf toch niet meer dan een dekmantel voor bezuinigingen? En biedt jeugdbeleid en praktijk gericht op eigen kracht en zorg vanuit de directe omgeving, meer of juist minder kansen voor jeugdigen en de samenleving?