Toen ik fotograaf was - Felix Nadar - ebook

Ik weet hoe de hel eruitziet. Ik ben een nabestaande. Ik ben de moeder van een kind dat werd doodgepest. Ik weet sinds die dag hoe de hel eruitziet en ik heb besloten om een paar mensen dezelfde ervaring te gunnen.

Saskia, een moeder, echtgenote en employee bij de Spoorwegen had jarenlang last van paniekaanvallen. Haar fobieën ontwrichtten haar hele leven. Ze was bang voor liften, pleinen, bussen, drukte en alleen zijn. Ook was ze bang voor de dood. Op een dag besefte ze dat ze niet meer verder kon en ging ze op zoek naar een therapie die haar kon helpen. Saskia werd aan de hand van haar therapeut een andere wereld binnengeloodst. Een wereld van vermijdlijstjes, deelfobieën en gedoseerde blootstelling aan angsten. Een soort shocktherapie eigenlijk, waardoor ze langzamerhand weer grip kreeg op haar leven. Het gaat nu weer goed met Saskia. Ze heeft haar verhaal aan het papier toevertrouwd omdat ze zelf nooit een boekje heeft gevonden waarin ze haar problemen herkende. Ze wil hiermee een houvast bieden aan anderen die lijden aan een angststoornis en hun omgeving.

Maak kennis met Gush, de 10-jarige Gershwin Bonevacia die opgroeit in Rotterdam-Zuid. Hij is rebels en onbevangen, ondanks dat hij het thuis niet breed heeft, moeilijk meekomt op school en worstelt met dyslectie en racisme. Maar Gush is niet bang. Achteraf vraagt Gershwin zich af: Gush, waarom was je niet bang? In Toen ik klein was, was ik niet bang gaat Gershwin Bonevacia in dialoog met zijn 10-jarige ik middels een reeks zelfportretten en een veelheid aan herinneringen over zijn worsteling met dyslectie, migratie, onveilig opgroeien en zijn droom om ooit astronaut te worden. Een diepgravend onderzoek naar familiebanden, onverwerkte trauma's, vergeten geschiedenis en kind-zijn. Toen ik klein was, was ik niet bang is een ode aan zijn jonge onbevreesde ik en een verwoede poging om die weer meer onderdeel van Gershwin Bonevacia te maken. Gershwin Bonevacia (1992) is dichter, schrijver en spoken-word-artiest. Sinds 2019 is hij Stadsdichter van Amsterdam. In september verschijnt zijn

Waar ben je als je onder narcose bent? Lig je gewoon op de operatietafel, tijdelijk buiten bewustzijn, of is de 'echte' jij daar helemaal niet bij? Om die vraag te beantwoorden, moet je weten wie je uiteindelijk bent: wie of wat is de 'echte' jij? Veel mensen vinden psychologische kenmerken belangrijker voor hun identiteit dan lichamelijke eigenschappen - ze zijn eerder hun geest dan hun lichaam. In Waar was ik toen ik er niet was? laat Monica Meijsing zien waar zulke intuïties vandaan komen, maar ook dat ze niet juist zijn. Wij zijn uiteindelijk levende organismen - gevalsbeschrijvingen van mensen met ingrijpende neurologische beperkingen maken dat duidelijk -, maar juist organismen kunnen bewustzijn en zelfbewustzijn hebben. Of we ook personen zijn, hebben we niet zelf in de hand. Alleen als we worden opgenomen in een bestaande menselijke gemeenschap kunnen we een persoon worden. Je bent slechts persoon in relaties met andere personen.

Het waargebeurde verhaal van een dapper negenjarig meisje dat wist te ontsnappen uit een gedwongen huwelijk.

Als Astrid, haar vader en haar broer Gunnar na een lange tocht in de sneeuw terugkomen met de perfecte kerstboom, blijkt het thuis een chaos te zijn. De meubels staan schots en scheef en er staat aangebrand eten op het fornuis. Astrid is bang dat kerst dit jaar helemaal niks wordt... Maar de volgende dag is alles mooi versierd, staat er lekker eten op tafel en liggen er cadeautjes in de wasmand onder de kerstboom. Het wordt de heerlijkste Kerstmis ooit! Astrid Lindgren vertelt innemend en geestig over haar herinneringen aan Kerstmis 1913, toen ze zelf zes was. Een nostalgisch en warm verhaal over de magie van kerst.

'Met de meeste dingen waardoor mijn buurt een slechte naam krijgt bemoei ik me niet echt. De wapens en de drugs en zo: niet mijn ding.' Ali heeft het druk genoeg, met school, boksen en thuis. Zijn beste vriend Noodles daarentegen komt altijd in de problemen. En op een of andere manier is Ali altijd degene die hem er weer uit moet halen. Maar hé, als vriend moet je er zijn voor je boys, toch? Trouwens, het zijn maar kleine dingen, het is niet alsof er iemand gewond raakt of zo. En dan is er Needles, Noodles' broer. Hij heeft allerlei tics en roept soms ineens de raarste dingen. Maar het is oké, iedereen in de straat weet dat hij er niets mee bedoelt. Alles is cool... totdat Ali, Noodles en Needles ergens terechtkomen waar ze nooit hadden moeten zijn. Waar de mensen niet zo vriendelijk zijn, en al helemaal niet vergevingsgezind.