Staat en taboe - Paul Frissen - ebook

In dit spraakmakende boek werpt succesauteur Paul Frissen nieuw licht op het actuele debat over 'voltooid leven'. Welke rol speelt de staat als het gaat om de beschikking over leven en dood? Van oudsher heeft de staat het monopolie op het geweld en mag hij dus beschikken over leven en dood van zijn burgers. De staat kan mensen de oorlog in sturen, mag geweld gebruiken tegen burgers en kon in vroeger tijden zelfs de doodstraf opleggen. Naderhand kwam er de zogeheten 'biopolitiek': de zorg voor publieke gezondheid en het voortbestaan van de soort - steeds het exclusieve domein van de staat. In Nederland is met de euthanasiewetgeving een deel van het monopolie overgedragen aan de dokter. Het huidige debat over het voltooide leven wil deze macht nog verder verleggen, namelijk naar de zelf beschikkende burger, die daarbij professionele hulp mag eisen. Maar als de staat de plicht heeft om alle burgers te beschermen zodat zij hun leven zo autonoom mogelijk kunnen leven, betekent dit ook dat

Ter gelegenheid van het afscheid van Prof. Dr. P.H.A. Frissen als hoogleraar bestuurskunde aan Tilburg University heeft een aantal collega's uitgeschreven welke sporen hij in hun denken en doen heeft achtergelaten. De sporen wijzen naar een eclectische denker die onvermoeibaar heeft gerammeld aan de grondslagen van politiek en bestuur zoals die in ons denken zijn verankerd. Deze levenswaardige reflectie op het werk van Paul Frissen laat zien hoe betekenisvol zijn bijdrage aan het debat was, is en zal blijven.

Martine Tondeur °1961 te Sint-Agatha Berchem, auteur van het boek: “Taboe, impact van trauma van het begin tot het einde van het leven”. In mijn tienerjaren onderging ik een chirurgische ingreep aan mijn eierstok (teratoom, wonder-of monstergezwel 3,180 kg, mijn tweelingsbroer). Na mijn ervaringen in het ziekenhuis en met mijn groot idealisme om de wereld te verbeteren, volgde ik een graduaat ziekenhuisverpleegkunde in 1979 toen voor het eerst het vak 'integrerende verpleegkunde' gedoceerd werd. In 1982 werd ik operatieverpleegkundige. Dit was niet mijn hartenwens, maar in die tijd moest ik blij zijn om werk te vinden omdat we met teveel verpleegkundigen waren. Gebaseerd op mijn persoonlijke ervaringen, zoals de vier operaties tussen mijn zevende (neus-keel-oor) en veertiende, mijn opleiding en werk als verpleegkundige en de stress die dit alles met zich meebracht, biedt dit boek een inspirerend voorbeeld van de intentie waarmee we 'leven' en communiceren, zowel in onze persoonlijke