Reisverhaal Het geduld van de bloemen | Stefan Brijs

Een Christus zonder gezicht in Alhama de Granada, een postbode in een bezemkast, negen Zurbaráns in de sacristie van een parochiekerk, de laatste uren van Federico García Lorca, 'tortillitas de camarones' in Cádiz, de zomer van de bijeneters en de terugkeer van de bottenbreker. Met het nieuwsgierige oog dat zijn hele oeuvre kenmerkt, kijkt Stefan Brijs voor het eerst naar de rijkdommen van zijn nieuwe thuishaven Andalusië. Brijs verhuisde in het voorjaar van 2014 naar Los Romanes, een dorpje in de bergen ten oosten van Málaga. Een jaar lang hield hij een logboek bij, een bonte verzameling van aantekeningen en impressies, belevenissen en verhalen over de natuur, de cultuur, de geschiedenis en de mensen in het zuiden van Spanje. Vanuit zijn dorp reist hij buiten de begaande paden vier seizoenen lang van oost naar west, van noord naar zuid en vindt vergeten beroemdheden, verborgen meesterwerken en zeldzame natuurgebieden. Voorts beschrijft hij in zijn eigen onnavolgbare stijl het leven v…

Indringend schetst auteur Stefan Brijs de schoonheid én kwetsbaarheid van het landschap nabij zijn huis in Andalusië. Dit is een urgent boek over onze veranderende relatie met de natuur.

Stefan Brijs neemt ons in Het geduld van de bloemen opnieuw mee naar Andalusië. Terwijl het klimaat er steeds grilliger wordt observeert hij de schoonheid en de kwetsbaarheid van de natuur met een even scherpe als poëtische pen. Nestelende zwaluwen, wilde pioenrozen, de zeldzame Spaanse zilverspar, een wesp met de taille van een model, de als heks verklede kaalkopibis en zoveel meer: Brijs' woorden zijn tegelijk een lofzang op de veerkracht van de natuur en een treurzang om de teloorgang ervan. Het geduld van de bloemen mag eindeloos lijken, het heeft zijn grenzen. Een urgent boek dat je achterlaat met een gevoel van bezorgd verdriet én verrukking over zoveel schoonheid, in de natuur en in Brijs' taal.