Ooggetuigen van Sobibor - Jules Schelvis - ebook

Jules Schelvis (1921-2016), een Joodse typograaf uit Amsterdam, was een van de achttien Nederlandse Joden die het vernietigingskamp Sobibor overleefden. In dat kamp, in Oost-Polen, werden meer dan 170.000 Joden vergast, onder wie zo'n 33.000 Nederlanders. Na Auschwitz is Sobibor het grootste Nederlandse massagraf. Schelvis zweeg vijfentwintig jaar over zijn kampervaringen. Dat veranderde na een interview met hem in Het Vrije Volk in 1970. Vanaf dat moment ging hij op zoek naar de feiten over het kamp en schreef hij het boek Vernietigingskamp Sobibor. Dat werd het standaardwerk over dit kamp. De kennis die hij had opgedaan, gebruikte hij later als mede-aanklager in de processen in Duitsland tegen de nazi-beulen. Wie was die man die zo lang had gezwegen en daarna de chroniqueur werd van Sobibor? Hoe doorstond hij de hel en hoe wist hij zijn vertrouwen in de mensheid te behouden? Schelvis zag zichzelf als getuige, niet als slachtoffer. Zijn overtuiging was: mensen kunnen niet in vrede

Archeologisch onderzoek naar de Holocaust Van vernietigingskamp Sobibor, 80 jaar geleden uitgewist uit het landschap, resteerde niets meer. 180.000 mensen werden er vermoord. Erik Schumacher beschrijft in dit aangrijpende boek het archeologisch onderzoek dat de geschiedenis van deze plek zichtbaar maakte. Niemand mocht Sobibor terugvinden. Toen de nazi's het vernietigingskamp in 1943 opdoekten, maakten ze de muren van de gaskamers met de grond gelijk. Op die plek vonden archeologen in 2014 na jarenlang onderzoek de fundamenten van de gaskamers. In dezelfde grond troffen ze tienduizenden objecten aan. De laatste bezittingen van de slachtoffers, bedekt door roest en aarde. Sobibor was een van de vergeten plekken van de Holocaust geweest. Nu brak een strijd uit over de sporen die het kamp had achtergelaten. Tegen de achtergrond van de Poolse confrontatie met het pijnlijke verleden en de opkomst van Holocaust-toerisme deden de archeologen hun dagelijkse werk. Schep voor schep haalden ze

De term 'antisemitisme' werd in 1860 geïntroduceerd door de Oostenrijks-Joodse onderzoeker Moritz Steinschneider. Maar antisemitisme is natuurlijk veel ouder dan de term… Het kent een lange geschiedenis, die ongeveer begon toen de Joden zich vanaf het eind van de eerste eeuw vanuit Palestina verspreidden over Europa, Noord-Afrika en Klein-Azië. Zodra Joden zich buiten de grenzen van hun oorspronkelijke woongebied bewogen, ging hun etnische en religieuze identiteit een grotere rol spelen en veranderden ze in de Ander: onderdeel van de maatschappij waarin ze leefden, en tegelijkertijd erbuiten. Voor hen golden andere wetten: ze moesten meer belasting betalen, waren uitgesloten van bepaalde functies, moesten zich met hun kleding onderscheiden van de rest of konden hun religie niet in vrijheid belijden. Joden werden gedwongen zich te bekeren, werden systematisch buitengesloten, gewantrouwd, bespot en vervolgd. Emile Schrijver en Ruth Peeters stelden een verzameling van ooggetuigenverslagen