Om treurigen te troosten - W.L. Tukker - ebook

'Tijd om te troosten' van Marinus van den Berg bestaat uit een verzameling mooie gedichten en beschouwingen voor wie troost zoekt en voor wie troost wil geven. Wie een groot verdriet heeft, kan ontroostbaar zijn. Zwijgen zegt vaak meer dan spreken, maar soms verlangt iemand naar - goed gekozen - woorden van troost. In zijn gedenkboek 'Tijd om te troosten' reikt Marinus van den Berg die woorden aan. Het boek is ingedeeld in twaalf maanden, met elk een eigen thema, zoals reizen, heimwee en feestdagen. In ieder deel staan korte beschouwingen, gedichten en een maandkalender om namen en herinneringen te noteren.

Eten biedt troost, althans tijdelijk. Maar achteraf hebben we vaak spijt van de reep chocola of de zak chips. Susan Albers beschrijft vijftig mindfulness-vaardigheden en -technieken die je helpen om jezelf te troosten zonder eten. De oefeningen van Albers variëren van ademhalingstechnieken en simpele yoga-oefeningen tot tips hoe je anders over je eetpatronen kunt leren denken. Zo raadt ze ons aan niet meer mevrouw Perfect maar mevrouw Realistisch te zijn, door woorden als 'altijd', 'nooit', 'rampzalig' en 'onmogelijk' uit onze woordenschat te schrappen. Albers? tips leren je ook een onderscheid te maken tussen gezonde honger en 'emotionele trek', ingegeven door stress, droefheid en andere negatieve of positieve gevoelens. Dit boekje is nóg praktischer dan 'Mindful eten' (2009) van dezelfde auteur.

Een blik op hoe het leven echt was in de fronthospitalen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een meeslepend verhaal aan de hand van persoonlijke documenten en nooit eerder gepubliceerd fotomateriaal. Terwijl het kanonvuur de hele dag ruiten en ramen doet rammelen, worden zeshonderd gewonden opgenomen in tien uur, omgerekend één per minuut. Dokter Depage is in de gang waar een bijna hese Baby-Cadum (de Belgische verpleegster Wyckmans) haar aanwijzingen uitschreeuwt. Onbeschrijfelijke taferelen. Alle operatiezalen werken tegelijk. Overal bloed. Soms liggen drie gewonden in twee bedden. Draagberries staan op de grond, doden tussen levenden, alles dooreen. In de eerste oorlogsmaanden heerst er nog veel wantrouwen tegenover de jonge verpleegsters die de naakte mannenlichamen wassen en het aandurven de gewonden onder de gordel te verzorgen. Aanstootgevend gedrag volgens sommigen, anderen bestempelen hen als prostituees. Toch slagen ze er geleidelijk in respect af te dwingen voor het