Niemand mag met kerst alleen zijn - Marloes Berghege - ebook

Van de auteur van de bestsellerserie De koffiesalon! Josien viert dit jaar kerst alleen. Althans, dat is de bedoeling… Voor de lezers van Lisette Jonkman en Susan Muskee.

'Niemand sterft alleen' is de neerslag van een strijd op leven en dood van een geliefde die zich zevenentwintig jaar lang heeft voltrokken, totdat ook het allerlaatste jaar zich aan kwam dienen, waarin haar voortijdig eind werd aangekondigd. Deze bundel is een eerbetoon aan Jeanettes leven: iedereen met wie de schrijver voor, tijdens en natuurlijk na Jeanettes dood te maken heeft gekregen, krijgt een plekje in het boek: al dan niet gestorven, meer of minder behulpzame familieleden van weerszijden, hulpverleners, een tweetal vijanden die Jeanettes voordat het haar tijd was in de dood heenzonden, ze komen allemaal aan de beurt, in deze liefdevolle, soms ook harde dichtvorm. Mogen deze gedichten troost bieden aan diegenen die in een identiek proces van steeds een beetje sneller, steeds een beetje vaker afscheid moeten nemen van een dierbaar iemand hebben meegemaakt. --- Niek Hendriks (1959) sleet zijn vroege jeugd nabij de Duitse grens, waarna hij naar de hoofdstad verhuisde om een boek

Eigentijdse thriller over drie jongeren die elk iets met zich mee dragen wat niemand mag weten.

In de voorbije eeuw is de dood méér veranderd dan in alle eeuwen daarvoor. We hebben ons ontdaan van God en het hiernamaals, de dood lijkt al bijna overwonnen. Ondertussen vereenzamen ouderen. Ze zijn niet vitaler dan voorheen, alleen het sterven duurt langer. Die extra jaren bestaan niet uit ontbolsterende passie, maar uit slijtage, depressie en ontluistering. Henk Blanken beschrijft zijn verval en onze verhouding tot de dood. Die is, nou ja, niet eenvoudig. Negen van de tien mensen staan achter de euthanasiewet. Bijna iedereen wil zelf de regie houden over zijn levenseinde. Maar vraag niet of ze bereid zijn een ander te helpen met sterven. Dan is het land te klein, ook als de wet het niet zou verbieden. 'Dat mag je niet van mij verlangen. Dat kun je niet van mij vragen.' Een ongemakkelijk en openhartig pleidooi voor een 'betere dood' Maar we mogen die vraag wél stellen. En moeten dat ook doen. We zijn moreel verplicht het er met onze achterblijvers over te hebben. We moeten de dood

In de verte hoor ik een auto aankomen. Vlug stop ik de telefoon weg en haal het mes tevoorschijn. De auto rijdt voorbij. Ik leg het mes naast me neer en trek mijn handschoen weer aan. Dan buig en strek ik mijn vingers om te zorgen dat ze niet stijf worden. Het mes laat ik liggen, zo kan ik het meteen pakken als het nodig is. Nog twee keer schrik ik van het geluid van een auto, steeds is het loos alarm. Dan is het raak. Ik herken de auto. Het licht van de koplampen schijnt in mijn ogen en even ben ik bang dat hij me zal zien. Grind knerpt onder de banden als de auto voor de garagedeuren tot stilstand komt. Het portier gaat open, het lampje in de auto floept aan. Hij is het. Groot, met een buikje. Het is hem echt. Ik zal niet per ongeluk de verkeerde neersteken. Een scholier steekt een man neer. De politie probeert het motief van de dader te begrijpen, maar die vertelt een vreemd verhaal. Als de politie het natrekt, lijkt er niets van te kloppen. Dan wordt een klasgenoot van de dader

Alleen, maar niet eenzaam Mensen die alleen leven kunnen doorgaans op weinig waardering rekenen. Een solitair bestaan wordt als iets asociaals en sinisters voorgesteld. Waarom is dit eigenlijk zo in een tijd waarin autonomie, persoonlijke vrijheid en individualisme meer dan ooit worden toegejuicht? De Britse schrijfster Sara Maitland plaatst onze houding ten opzichte van eenzaamheid in historisch perspectief. Ze wijst ons op experimenten en strategieën waarmee we onze angst voor eenzaamheid kunnen kwijtraken om een voller, rijker leven te leiden.