Niemand is ooit verloren - Catherine Lacey - ebook

Het debuut van Catherine Lacey sloeg in als een bom. The New Yorker noemde het 'een van de beste boeken van het jaar' en The Wall Street Journal prees het als 'een van de meest veelbelovende romans van het jaar'. De jonge vrouw Elyria besluit op een dag om zonder iemand iets te vertellen een enkele reis naar Nieuw-Zeeland te boeken en daarmee haar man, haar werk en het hele New Yorkse leven achter zich te laten. Terwijl haar man probeert te achterhalen wat haar beweegredenen zijn, stapt Elyria in auto's van wildvreemde mannen en vrouwen, om uit te stappen op immer desolate plekken. Maar is het wel mogelijk om echt verloren te zijn? OVER DE AUTEUR Catherine Lacey (1985) publiceert in The New York Times, McSweeney's, The Paris Review, The Believer en The Atlantic. Ze werd uitgeroepen tot Granta's New Voice in 2014. Ze is vertaald naar het Duits, Frans, Italiaans en Spaans. Ze woont in New York, waar ze werkt aan haar tweede roman.

Hoe kon het geloof in God in de afgelopen eeuwen zo veranderen? Van een algemeen gedeeld levensgevoel is het een keuze geworden, een steeds minder vanzelfsprekende keuze van een steeds kleiner wordende minderheid. Wat is er onderweg precies gebeurd? In zijn magistrale werk A Secular Age geeft de Canadese filosoof CHARLES TAYLOR (1931) een eigen visie op de ontwikkeling van religie en secularisatie in onze westerse cultuur. Het begrip transformatie vervult daarin een sleutelrol. Transformatie maakt deel uit van zijn sterk op de geloofspraktijk gerichte definitie van religie. De levensverandering waartoe de religie oproept is voor Taylor minstens zo belangrijk als het geloof in een hogere werkelijkheid. Transcendentie en transformatie zijn niet los van elkaar te zien. Taylor heeft een bijdrage willen leveren aan een breed en open debat tussen verschillende gelovige en ongelovige posities. Allereerst door verheldering te bieden en misverstanden uit de weg te ruimen. Maar ook door zelf

Kafka meets Hendrik Groen Voor zover Michiel Gregorius zich kan herinneren, is er nooit iets mis geweest met zijn gezondheid. Hoe het dan komt dat hij nu gedeeltelijk verlamd zijn dagen in een zorginstelling slijt, is hem een raadsel. En zo heeft hij er nog wel een paar. Waarom mag hij geen contact hebben met de buitenwereld? Wat is het nut van al die onderzoeken en medische ingrepen die hij moet ondergaan? En wat is er toch met die Tibo? Een toonbeeld van efficiëntie, zeker, maar zou het voor iedereen niet beter zijn als ook die zich af en toen eens van zijn menselijke kant liet zien? Vragen genoeg. Maar aan wie hij ze ook stelt, telkens stuit Michiel op een muur van ongemakkelijk stilzwijgen of mooipraterij. Na een reeks ongemakkelijke en soms ontluisterende incidenten gaat hij op zoek naar mogelijkheden om buiten de muren van de instelling weer een eigen leven op te bouwen. Dat confronteert hem met pijnlijke waarheden over zichzelf en over de maatschappij waarin hij leeft.