Mijn Iraakse familie - Judit Neurink - ebook

'In mijn familie - Moeilijke medische keuzes rond ziekte en erfelijke aanleg' van Wendy Geuverink is van belang voor iedereen die voor belangrijke keuzes staat op het gebied van gezondheid. In haar boek beschrijft Wendy Geuverink haar persoonlijke verhaal, dat begint als ze eind 2010 te horen krijgt dat ze drager is van het erfelijke borstkankergen BRCA2. Dit borstkankergen is recent veel bekender geworden door Angelina Jolie, die haar medische keuzes openlijk in de media heeft gedeeld nadat ze zichzelf ook geconfronteerd zag met BRCA. Een BRCA2 genmutatie betekent 60 tot 80% kans op het krijgen van borstkanker en een aanzienlijk verhoogde kans op eierstokkanker. Wendy beschrijft op een indringende manier wat dit voor haar en haar gezin betekent en welke ingrijpende keuzes zij maakt om in haar gezonde lijf diverse malen preventief in te grijpen. Naast haar persoonlijke verhaal en zoektocht beschrijft ze helder wat moeilijke medische keuzes inhouden voor iedereen die geconfronteerd

Wanneer Grace Bernard ontdekt dat haar afwezige miljonairsvader de smeekbeden van haar stervende moeder heeft afgewezen, zweert ze wraak door elk lid van zijn familie te vermoorden.

Ik heb meerdere mensen vermoord (sommige op gruwelijke wijze, andere heel koelbloedig) en toch zit ik nu in de gevangenis voor een moord die ik níét heb gepleegd. Als ik bedenk wat ik écht heb gedaan, vind ik het stiekem jammer dat niemand ooit zal weten wat voor complexe klussen het waren. Ik hoop er natuurlijk ongestraft mee weg te komen, maar ik stel me graag voor dat iemand ooit, als ik er allang niet meer ben, een oude kluis opent en deze bekentenis vindt. Mensen zouden van hun stoel vallen. Er is per slot van rekening vrijwel niemand ter wereld die kan begrijpen hoe iemand van achtentwintig doodleuk zes familieleden kan hebben vermoord, om vervolgens, zonder ook maar een greintje spijt, vrolijk verder te gaan met haar leven.

Ik heb meerdere mensen vermoord (sommige op gruwelijke wijze, andere heel koelbloedig) en toch zit ik nu in de gevangenis voor een moord die ik níét heb gepleegd. Als ik bedenk wat ik écht heb gedaan, vind ik het stiekem jammer dat niemand ooit zal weten wat voor complexe klussen het waren. Ik hoop er natuurlijk ongestraft mee weg te komen, maar ik stel me graag voor dat iemand ooit, als ik er allang niet meer ben, een oude kluis opent en deze bekentenis vindt. Mensen zouden van hun stoel vallen. Er is per slot van rekening vrijwel niemand ter wereld die kan begrijpen hoe iemand van achtentwintig doodleuk zes familieleden kan hebben vermoord, om vervolgens, zonder ook maar een greintje spijt, vrolijk verder te gaan met haar leven.