In de schaduw van het Alcazar - Sacha Voogd - ebook

Vanaf het moment dat Ian Buruma als dertienjarige over de veroordeling van de beruchte SS-functionaris Adolf Eichmann las, heeft het kwaad als fenomeen hem niet meer losgelaten. Hoewel het geweld van de Holocaust het ijkpunt is geworden voor ons hedendaagse begrip van het kwade, ziet Buruma dat er nog veel ontbreekt aan onze opvatting van het kwaad. Hij duikt opnieuw in Hannah Arendts analyse van het proces-Eichmann en komt zo via haar ideeën over de banaliteit van het kwaad en over het totalitarisme uit bij het onbarmhartige kwaad zoals we dat in onze tijd aantreffen in vluchtelingencrises, vreemdelingenhaat en complottheorieën. 'Politieke tegenstanders zijn niet langer mensen met een ander standpunt, of met andere belangen, maar immorele schurken die men het liefst uit de weg zou willen ruimen. Als bange mensen overtuigd zijn dat ze te kampen hebben met boze machten, dan is het hek van de dam, want dan is alles geoorloofd om zich daartegen te verweren.' Ian Buruma (1951) is

Dit is het ware verhaal over het wielrennen in Colombia, onder toeziend oog van de keiharde drugsmaffia. De beelden zijn bekend bij iedere wielerliefhebber. De etappe naar Alpe d'Huez in de Tour de France van 1984, wanneer Lucho Herrera, 'de kleine tuinman', als winnaar op de top aankomt. De eerste etappewinst in een grote Ronde voor het Colombiaanse wielrennen. In 1983 deed voor het eerst een Colombiaanse ploeg mee aan de Tour de France. Ze waren nog amateurs toen ze in Europa aankwamen, maar waren gaan wielrennen om aan de kost te komen. Ze begonnen vaak als bezorgers op een fiets, voorlopers van de huidige flitsbezorgers, en zochten daarna wanhopig naar een bedrijf dat ze wilde sponsoren. De geschiedenis van Colombia is óók het verhaal van de armoede en van de misdaad. Wielerploegen werden gesponsord door drugsbaronnen die zich populair wilden maken én die op die manier hun narco-geld witwasten. Het bekendste voorbeeld is de ploeg Bicicletas Ositto van drugsbaron Pablo Escobar en

Het onzegbare toch proberen onder woorden te brengen. De grote vragen die zich schuilhouden onder ons bestaan toch proberen te beantwoorden. Van Wieren vertelt over zijn pelgrimage naar binnen toe, gedurende dertig jaar schrijverschap, langs verkwikkende pleisterplaatsen als Teilhard de Chardin, Rainer Maria Rilke, het godsbegrip bij Spinoza en de mysterieuze kwantummechanica. Oud geworden kijkt hij terug op de antwoorden die hij gaandeweg zelf vond en formuleerde, en die veel dichter bij huis lagen dan gedacht. Een openhartig en poëtisch memoir. Van Atze van Wieren verscheen bij Uitgeverij IJzer in 2006 de vertaling van de Duineser Elegien van Rilke, onder de titel De elegieën van Duino, inmiddels 3e druk. Daarna volgden vier poëziebundels: Grondstof; Bedevaart (2e druk); Eeuwig Leven en Aan alles voorbij. In 2024 volgde het prozawerk: Waar bleef God bij Rilke?