Ik wil de waarheid - Liesbeth Zegveld - ebook

In 2013 wordt Liesbeth Zegveld gebeld: stel dat de Staat buitensporig geweld heeft gebruikt, bewust informatie achterhield én verzuimde eigen handelen te onderzoeken bij de beëindiging van de Molukse treinkaping bij De Punt uit 1977. Zou ze die zaak dan voor de rechter willen brengen? Ondanks weerstand en onbegrip aarzelt Zegveld niet. Er is veel onduidelijk in deze zaak, en de noodzaak om de waarheid boven tafel te krijgen is wat Zegveld drijft. De lezer maakt de rechtszaak van binnenuit mee: zittingen, getuigenverhoren, reconstructies en gesprekken met nabestaanden van de omgekomen kapers. Zegveld verliest de zaak, maar 'Ik wil de waarheid' laat zien dat ook een verloren zaak betekenis kan hebben. We moeten het handelen van de Staat kritisch tegen het licht blijven houden - omdat hij er voor ál zijn burgers dient te zijn.

Tientallen jaren schreef Carmiggelt zijn dagelijkse column 'Kronkel' in Het Parool. Kleine, briljante schetsen uit het dagelijks leven. Vaak waren die 'stukkies' zoals hij ze zelf noemde, zo hilarisch dat je Parool-lezers in de tram hardop hoorde schateren. Toch blijkt Carmiggelt bij herlezing geen grappen-en-grollenpaljas, maar een man met een gecompliceerd, herkenbaar gevoelsleven. De humor is altijd aanwezig, maar vaak wrang en beklemmend, een noodsprong van een pessimist die zich er ook maar door moet slepen. Als toeschouwer van het leven legt Carmiggelt haarscherp het menselijk tekort bloot, in de kleine weemoed van mistroostige drinkers in schemerige cafés, de complicaties van huwelijk en gezinsleven, of de overpeinzingen van een paard in de regen. Carmiggelt treedt als verteller zelden op de voorgrond, en bij oppervlakkige beschouwing zijn de meeste Kronkels dan ook een rechtstreekse, zij het hilarische weergave van de feiten. Maar bij herlezing blijkt het ware talent van