Ik weet niet wat ik zeggen moet - Rob Bruntink, Mariska Overman - ebook

Ervaringen met dood, verlies en rouw roepen al snel ongemak op. Als een collega ernstig ziek is, een vader op de school van je kind is overleden, of als je hoort dat die vriendin van vroeger niet lang meer te leven heeft. Wat zeg je dan? 'Ik weet niet wat ik zeggen moet…' helpt je op weg om het gesprek toch aan te gaan of een troostende schouder te bieden. Daarnaast geeft het ook handreikingen hoe je met je eigen partner of ouders over de laatste levensfase kan praten. Dit boek biedt praktische tips en slimme handvatten om de juiste woorden te vinden en er op het cruciale moment voor de ander te zijn. 'Ik had gewild dat dit boek er vorig jaar al was, toen ik mijn vader Max verloor.' - Natascha van Weezel, schrijver/journalist 'Dit boek zou feitelijk door iedereen gelezen moeten worden! Als we allemaal zouden weten hoe we een ander een steuntje in de rug kunnen bieden ten tijde van verdriet, verlies of rouw, dan zou de wereld er al een heel stuk beter uitzien.' - Hebban

Wanneer Lucy, de heldin van het verhaal, de slaap niet kan vatten, denkt ze dat ze misschien een van haar bedtijdrituelen heeft overgeslagen. Dus doet ze ze allemaal opnieuw: tanden poetsen, pyjama weer aantrekken en papa voor de tweede keer welterusten wensen. Maar... ze is en blijft klaarwakker! Als ze gaat wandelen om haar hoofd leeg te maken komt ze een slaperige beer tegen die- toevallig- haar probleem deelt. Pas als ze de beer probeert te helpen in slaap te vallen, herinnert ze zich de allerbelangrijkste routine die ze was vergeten: een bedverhaal natuurlijk! Bruno Zocca (° Verona) studeerde Illustratie en Grafiek aan het ISIA in Urbino. Zijn maffe en fantasievolle illustraties worden bevolkt door verrukkelijke personages die in een parallel universum leven waar de wetten van de natuur niet lijken te bestaan. In zijn creatieve wereld is alles mogelijk. Zocca's tekenstijl herinnert aan het werk van de befaamde William Steig (van o.m Shrek).

De internationale sensatie over de ervaringen die vrouwen nog altijd verborgen houden: van verslaving, woede, seksueel overschrijdend gedrag en onvruchtbaarheid, tot vreugde, sensualiteit en liefde. Nu de 10de druk, met een nieuw omslag. Radicaal eerlijk, dapper en onsentimenteel schrijft Emilie Pine over de taboes in een gewoon leven. De meest uiteenlopende vrouwen herkennen zich in haar verhaal en willen het met elkaar delen. Dit verklaart waarom dit debuut vanuit het niets een enorme bestseller werd. Alles wat ik niet kan zeggen is een schitterend boek dat je ontroert en wakker schudt. 'Lees dit boek niet in het openbaar: het maakt je aan het huilen.' Anne Enright 'Emilie Pine voelt als je beste vriendin, mits je beste vriendin zo scherp is als een dolk.' Lena Dunham 'Emilie Pine, we zijn hetzelfde.' Gillian Anderson 'Kwetsbare onderwerpen waar andere vrouwen zich in zullen herkennen. Bevrijdend.' Zin 'Uniek. Een boek dat je aan iedereen wilt geven.' Irish Times

Wanneer Lucy, de heldin van het verhaal, de slaap niet kan vatten, denkt ze dat ze misschien een van haar bedtijdrituelen heeft overgeslagen. Dus doet ze ze allemaal opnieuw: tanden poetsen, pyjama weer aantrekken en papa voor de tweede keer welterusten wensen. Maar... ze is en blijft klaarwakker! Als ze gaat wandelen om haar hoofd leeg te maken komt ze een slaperige beer tegen die- toevallig- haar probleem deelt. Pas als ze de beer probeert te helpen in slaap te vallen, herinnert ze zich de allerbelangrijkste routine die ze was vergeten: een bedverhaal natuurlijk! Bruno Zocca (° Verona) studeerde Illustratie en Grafiek aan het ISIA in Urbino. Zijn maffe en fantasievolle illustraties worden bevolkt door verrukkelijke personages die in een parallel universum leven waar de wetten van de natuur niet lijken te bestaan. In zijn creatieve wereld is alles mogelijk. Zocca's tekenstijl herinnert aan het werk van de befaamde William Steig (van o.m Shrek).