Ik moet toch ook mijn klootzakje kwijt - Meta Herman de Groot - ebook

'Ik moet toch ook mijn klootzakje kwijt', zegt een jochie als ik hem vraag waarom hij zich, volgens zijn ouders, zo ellendig gedraagt. Zijn opmerking laat zien hoe de relatie tussen ouders en kinderen vaak verloopt: frustratie, onbegrip, onvermogen, je niet gezien of gehoord voelen en die enorme prestatiedruk zijn ingrediënten voor een niet functionerende of zelfs ontwrichtende ouder-kindrelatie. Therapeut Meta Herman de Groot stuitte de afgelopen jaren in haar praktijk op meer dan duizend eerlijke, nare en ware verhalen van ouders en kinderen. Achter de dikwijls keurige gezinsfaçade gaat veel verdriet schuil van losgezongen pubers, uitgegumde vaders, liegende moeders en kinderen die al voor het leven getekend zijn. Meta legt op een heldere én intieme manier de rauwe werkelijkheid bloot. Niet om te oordelen of te veroordelen, maar om invoelbaar te maken hoe ingewikkeld het gezinsleven vroeger al was en deze in onze huidige samenleving misschien nog complexer is geworden. Ik moet toch

Leidinggeven is een vak. Zoals een timmerman een opleiding volgt om te leren omgaan met de vele gereedschappen die bij het timmervak horen, zo zou elke leidinggevende de basiskennis die bij het vak hoort, moeten beheersen. En de basisvaardigheden getraind moeten hebben. Logisch toch? Toch blijkt dit vaak niet het geval. In 'Wat moet ik toch met Gerard?' krijgen leidinggevenden gereedschappen aangereikt, zoals motiveren, enthousiasmeren, waarnemen en schakelen. Daarnaast typeert de auteur een aantal `lastige medewerkers. Wie herkent er niet de gesloten solist, de concurrent en het zwarte schaap? Met dit boek leer je als leidinggevende met welke gereedschappen je elk type medewerker effectief en professioneel kunt aansturen. Een must have voor alle leidinggevenden, op welk niveau dan ook.

Bertus Coops (1874-1966) was de eerste burgemeester van Bandoeng. Hij kwam als jonge bestuursambtenaar eind 19e eeuw aan in Batavia en maakte promotie. Hij trouwde met Betsy Roelofs. Uit dit huwelijk kwamen drie kinderen voort die allen in Nederlandsch-Indië zijn geboren. Gedurende zijn Indische periode van meer dan dertig jaar schreef hij waarschijnlijk honderden brieven aan zijn familie in Nederland. Brieven vol weemoed, maar ook brieven vol interesse in het wel en wee van de familie. Een klein gedeelte van die brieven is bewaard gebleven; zij geven een beperkt beeld van het leven van Bertus Coops. Beperkt omdat hij zijn persoonlijke gevoelens nauwelijks uitte. Maar ook beperkt omdat belangrijke (mondiale) ontwikkelingen, zoals de eerste Wereldoorlog of de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië, in zijn brieven niet aan bod komen. Was het een bewuste blinde vlek, lag het allemaal te gevoelig om aan het papier toe te vertrouwen? Het is en blijft gissen. Maar de brieven spreken voor