Ik lach om niet te huilen - Lex Kroon - ebook

Een roman over verdriet en de pogingen daaraan te ontsnappen

Mama en Anna gaan samen naar de winkel. Maar Anna gedraagt zich niet flink. Ze huilt omdat ze haar schoenen niet wil aandoen, omdat ze niet in het autostoeltje wil zitten en omdat ze geen koekjes in haar karretje mag leggen. Mama vindt het niet fijn dat Anna zo vaak huilt en leert haar om te vragen wat ze wil.

Elkaar onderrichten, elkaar raad geven, Elkaar berispen, elkaar troosten, elkaar vergeven, elkaar verdragen, voor elkaar bidden. Theoloog Erik Borgman poetst in deze uitgave de geestelijke werken van barmhartigheid op en onderzoekt welke kansen deze werken bieden om ons op te laden en gelovig bij te tanken voor de dienst aan onze naaste.

llja en Lia zijn dikke vrienden. Ze houden van lammetjes en schapen en spelen veel bij de schaapskooi van de opa van Ilja. Samen met opa Harp en herder Rinus zorgen Ilja en Lia voor de schapen en lammetjes. Ze doen ook allerlei karweitjes. Soms, als straf, moeten ze opa Harp helpen om de schaapskooi uit te mesten. Ilja en Lia leren dat dieren verdriet kunnen hebben…, pijn lijden… en dood gaan... Daan, een klasgenootje van Ilja en Lia, houdt niet van dieren. Hij wil dat niemand hem aardig vindt. Hij spijbelt van school, doet gemeen en plaagt vooral Lia. Ilja scheldt hij uit voor 'stinkend schaap'. De climax van het verhaal: Lia fietst diep in gedachten naar huis. Haar fietshelm heeft ze niet op. De auto van rechts ziet ze niet... In het ziekenhuis, vlak voor haar overlijden, vertelt zij Ilja ….! Een paar dagen later vertelt opa Harp over een 'bijzondere jas'. Het is een leuk, leerzaam boekje, maar ook ontroerend. Huilen mag…!

Om niet te vergeten is voor Cecile Clappers een verzameling van inspirerende momenten uit het dagelijks leven. In korte teksten en gedachten geeft ze leven, liefde, vriendschap, tijd en afscheid een plek. Opdat ze niet vergeten worden door haarzelf en door de lezer. In 2010 verscheen Cecile's eerste boek Cezieltjes bij Uitgeverij Palmslag. In Om niet te vergeten maken de 'Cezieltjes' deels plaats voor nieuwe verhaallijnen en vormen. Het zijn de korte teksten en woorden in beide boeken die de schrijfstijl van Cecile Clappers zo goed typeren. In haar verhalen streeft ze ernaar te schrijven in wat zij noemt 'pure taal': taal waarbij in heldere en simpele woorden een verhaal wordt verteld met daarin een kleine kern die - hopelijk - een glimlach ontlokt bij de lezer. Tijdens een schrijfopdracht voor haar opleiding Kindertherapie in 2006 ontdekte Cecile Clappers (1976) haar passie voor het schrijven van korte, bondige verhalen. Ze ontwikkelde daarin een eigen vertelvorm die ze, met