Ik ben niet de enige die alleen is - Jean-Louis Fournier - ebook

De zoektocht naar perfectie is vermoeiend en meedogenloos. We worden constant opgejaagd door sociale verwachtingen die ons leren dat imperfect zijn synoniem is aan niet goed genoeg zijn. Overal wordt ons verteld wie, wat en hoe we moeten zijn. Hierdoor laten we niet zien waar we mee worstelen en beschermen we onszelf tegen schaamte, oordelen, kritiek en verwijten door te doen alsof we het allemaal perfect voor elkaar hebben. Op basis van haar jarenlange onderzoek en honderden interviews komt Brené Brown in Gelukkig ben ik niet de enige met een belangrijke waarheid: we zijn juist met elkaar verbonden door onze onvolmaaktheden. Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar een reminder om ons hart en verstand open te houden voor de realiteit dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

'Het mysterie is voor ons net zo aanlokkelijk als voor Kit, maar de thriller gaat ook over familie, liefde en eenzaamheid.' - USA Today

'Sager is in topvorm met deze spannende thriller.' - The New York Times Ze stak haar vader neer en vermoordde haar moeder, voordat ze haar zus ophing - althans, zo gaat het rijmpje dat schoolkinderen zingen over de moorden binnen het gezin Hope in de jaren twintig. De enige overlevende was de zeventienjarige Lenora Hope. De meeste mensen dachten dat zij de moorden had gepleegd, maar de politie kon destijds geen bewijs vinden. Zelf heeft Lenora altijd ontkend. Ze woont nog altijd in Hope's End, het grote landhuis boven op de kliffen aan de kust van Maine, waar de moorden plaatsvonden. Maine, 1983. Nadat de vorige thuishulp midden in de nacht was weggevlucht, neemt Kit het stokje over om voor Lenora te zorgen. Ze is nu in de zeventig en zit aan haar rolstoel gekluisterd - een aantal beroertes heeft ervoor gezorgd dat ze alleen nog kan communiceren met behulp van een typemachine. Op een avond typt Lenora: IK ZAL JE ALLES VERTELLEN. Dan wordt het Kit steeds dat ook Lenora niet de volledige