Hoe vissen verdrinken - Jo Peters - ebook

Een kantoor is als een aquarium: zonder voldoende zuurstof kunnen de vissen niet overleven. Wat voor vissen geldt, geldt ook voor mensen. Wie werkt in chaos en constante prikkels raakt vermoeid, verliest het overzicht en maakt fouten. Dat heeft niet alleen invloed op het welzijn van medewerkers, maar ook op de kwaliteit van het werk, de samenwerking binnen teams en uiteindelijk op de prestaties van de hele organisatie. Het is tijd voor een radicale herziening van onze werkplekken - van lawaaierige overleving naar breinvriendelijke bloei. Hoe vissen verdrinken biedt praktische, direct toepasbare strategieën om je kantoor om te toveren tot een breinvriendelijke, rustige en energiegevende werkomgeving. Met inzichten uit de neurowetenschap en ervaringen van topexperts laat Jo Peters zien hoe je stress halveert, focus vergroot en tot 40% meer productiviteit bereikt.   'Onderbroken aandacht = gestolen denkkracht. Jo Peters legt uit hoe een werkplek die kostbare aandacht kan beschermen en

Wonderlijke vragen over de wonderbaarlijke wereld der natuur. Vorig jaar veroverde 'Waarom zijn er zoveel blote mensen in de kunst?' de boekhandels. Het idee om vanuit kindervragen de kunstgeschiedenis in te duiken, bleek een gouden greep. Vanuit hetzelfde idee wordt nu ingezoomd op de natuur. Waarom kan ik niet vliegen als een vogel? Wat betekent 'woef'? Wie bedacht dat je koeien kunt melken? Vergeten olifanten wel eens iets? Waarom hebben mensen geen staart? Aan de hand van vrolijke, tot de verbeelding sprekende vragen worden allerlei aspecten van de natuur besproken: van de evolutie tot de intelligentie van dieren en van biodiversiteit tot hoe dieren met elkaar communiceren. Kun je vriendjes worden met een slang? Dat lees je in het hoofdstuk over gif. Waarom dragen dieren geen kleren? Dat staat in het deel over huiden en vellen. En waar zijn de dinosaurussen gebleven? Duik in de wereld van de natuur en kijk erin rond door de ogen van een kind. Je zult meer ontdekken dan je je ooit

'De schepen rammelden en beukten. Ze kraakten, in de kolkende en knetterende branding, op golven die hoger waren dan de dam zelf. En het volgende moment suisden er basaltblokken door de lucht. Ze vlogen weg, alsof het sneeuwvlokken waren in een glazen bol die hard werd geschud. En dat was het einde van de Langendam.'Bruinisse (Zeeland), 1911. Meerminnen verdrinken niet is een spannend historisch verhaal, gebaseerd op ware - soms ongelofelijke - gebeurtenissen. Over stiekem meevaren over de Schelde, naar Antwerpen. Over een dokter die misschien wel zijn vrouw vermoordde. Over de vergeten Stormramp die het dan grootste mosselvissersdorp van Nederland overkwam. En hoe je de hevigste stormen kunt trotseren. Een boek om in te duiken en in te verdrinken.

De zeventienjarige Jan Ambrosius Hoorn, geboren in Gouda, vertrok in 1758 zonder medeweten van zijn ouders naar Azië op het VOC-schip Leiden. Hij maakte veel mee: ziekte en sterfte aan boord, mishandeling door officieren, kannibalisme op Timor, en een militaire expeditie in Siak. Hoorn keerde in 1762 terug in Amsterdam en scheepte een jaar later in op de Lekkerland richting Ceylon. Ongelukkig in de liefde, zeilde hij gedesillusioneerd naar Batavia. Na verlei baantjes werd Hoorn in 1770 benoemd tot substituut waterfiscaal bij de Raad van Justitie in Batavia. Zo kreeg hij gelegenheid te participeren in de wijdverspreide corruptie en zelfverrijking tijdens de nadagen van de VOC. In 1778 keerde Hoorn als welgesteld man naar de Republiek terug en vestigde zich als rentenier in Zwolle, en later in Kampen, waar hij in 1821 overleed. De Groninger uitgever Wolter van Boekeren tekende zijn Aziatische avonturen op. Het resultaat verscheen in 1819 onder de titel Mijne lotgevallen ter zee, en

Op een winteravond plegen drie jongeren een terroristische aanslag in een boekhandel waar een cartoonist een lezing houdt. De jonge vrouw die de taak heeft om het geweld te filmen is de enige die de aanslag overleeft. Twee jaar later bezoekt een schrijver haar in een tbs-kliniek. Ze vertelt hem haar levensverhaal: vanuit de toekomst is zij naar deze tijd verzonden. Geïntrigreerd probeert de schrijver de waarheid te ontrafelen. Die blijkt gruwelijker dan hij had kunnen bevroeden. Over de auteur Johannes Anyuru (1979) is een dichter en romancier van Zweeds-Ugandese afkomst. Zijn internationale doorbraak kwam met de autobiografische roman Een storm kwam uit het paradijs (2012, in 2014 vertaald), die werd genomineerd voor de Augustprijs en de Literatuurprijs van de Noordse Raad. Ook Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen werd genomineerd voor verschillende prijzen, waaronder de Augustprijs, en het won de Per Olov Enquistprijs.

Wanneer de werkelijkheid breekt, rest enkel het wonder. Anna had nooit om magie gevraagd. Toch wordt ze op een dag meegesleurd uit haar wereld - naar Vilhelminen, een rijk waar bomen fluisteren, planten licht geven en eeuwenoude alfen waken over geheimen die niet vergeten willen worden. Tussen hun zilveren hallen en dansende vuren voelt Anna zich slechts een schaduw: een buitenstaander, ontheemd, toekijkend vanop de zijlijn terwijl het leven van een ander volk zich ontvouwt in glans en raadsel. Maar onder de oppervlakte groeit de onrust en wordt het steeds duidelijker dat Anna's aanwezigheid in Midgaerd geen toeval is. Onbewust is ze verstrengeld geraakt in een web van magische krachten en dreigingen die groter zijn dan ze zich ooit had kunnen voorstellen. Kan ze haar rol aanvaarden en de strijd aangaan tegen wat haar én de alfenwereld dreigt te verzwelgen? Zal ze haar plaats opeisen in dit vreemde, betoverde web van licht en duisternis? Of is ze gedoemd om slechts een pion te blijven