Het volgend-jaar-gezin - Leander Verdievel - ebook

In Volgend jaar in Teheran verweeft Marja Vuijsje reisverslag, geschiedschrijving en persoonlijke bespiegeling. Al jaren reist ze naar Iran, waar ze gefascineerd raakt door de dertiende-eeuwse dichter Saadi. Haar Iraanse vrienden citeren graag zijn beroemde gedicht 'Bani adam', dat ons wijst op de eenheid van alle mensen. Hun kinderen halen soms cynisch de schouders op bij het gemoraliseer van de oude dichter. Reizend door het mooie en complexe land is het bewogen verleden van Vuijsjes familie, dat we kennen uit het alom geprezen Ons kamp, nooit ver weg. Invoelend, met milde zelfspot en precisie verweeft ze grote en kleine levenslijnen die in botsing komen, langs elkaar heen scheren of elkaar raken: de jongere en oudere generaties, Iran en Israël, islam en jodendom, identiteitsmythen, en de geschiedenis, die altijd aanwezig is in het heden.

'Het leven overkomt me nogal,' zegt Roos Schlikker en dat is zeker waar. Roos wil een lichtje schijnen op datgene wat vaak in het donker blijft

Dit boek gaat over de vraag hoe we de verantwoordelijkheid over de opvoeding in onze samenleving delen. En dus over interventies in de gezinsopvoeding. De gezinspedagogiek is vaak een wetenschap geweest die ouders wantrouwde en met opgeheven vingertje zei wat deugde en niet deugde. Ook initiatieven die zeggen te 'empoweren' of 'krachtgericht' te werken, zijn soms in hetzelfde betweterige bedje ziek. Gezinsondersteuning kan gezien worden als een gedeelde opvoedingsverantwoordelijkheid, maar soms is het ook een zaak van verdeelde opvoedingsverantwoordelijkheid. Dan is de opvoedingsondersteuning een manier om ouders te sturen. Over deze kwesties in theorie, in beleid en in praktijk gaat dit boek. En telkens houdt het ons voor ogen dat het gezin als dusdanig al lang dood is. In de plaats komt een veelheid aan samenlevingsvormen die we al dan niet gezinnen noemen. Daarbij mogen we ook de pleegzorg en adoptiegezinnen niet vergeten. De rode draad is dat de Gezinspedagogiek 2.0 een

Dit boek gaat over de vraag hoe we de verantwoordelijkheid over de opvoeding in onze samenleving delen. En dus over interventies in de gezinsopvoeding. De gezinspedagogiek is vaak een wetenschap geweest die ouders wantrouwde en met opgeheven vingertje zei wat deugde en niet deugde. Ook initiatieven die zeggen te “empoweren” of “krachtgericht” te werken, zijn soms in hetzelfde betweterige bedje ziek. Gezinsondersteuning kan gezien worden als een gedeelde opvoedingsverantwoordelijkheid, maar soms is het ook een zaak van verdeelde opvoedingsverantwoordelijkheid. Dan is de opvoedingsondersteuning een manier om ouders te sturen. Over deze kwesties in theorie, in beleid en in praktijk gaat dit boek. En telkens houdt het ons voor ogen dat het gezin als dusdanig al lang dood is. In de plaats komt een veelheid aan samenlevingsvormen die we al dan niet gezinnen noemen. Daarbij moeten we ook de pleegzorg en adoptiegezinnen niet vergeten. De rode draad is dat de Gezinspedagogiek 2.0 een

'Het leven overkomt me nogal,' zegt Roos Schlikker en dat is zeker waar. Roos wil een lichtje schijnen op datgene wat vaak in het donker blijft. Of dat nu de bipolaire stoornis is van haar moeder, een geestig verhaal over haar zoon die plotsklaps de musicalwereld in rolt nadat hij had besloten dat hij volkszanger wilde worden, het litteken van rouw dat altijd een beetje blijft jeuken, een ziek wordende vader die uit alle macht de dood voor zich uit blijft duwen, of haar Franstalige man die vraagt of ze liever nazi of bami bij de Indonesische maaltijd wil, Roos beschrijft het met een precieze pen waardoor zowel de humor als de pijn altijd zichtbaar is.