Het hospitaal van leven en dood

Met zijn retorische gaven en zijn visie om van Duitsland een machtig wereldrijk te maken, wist Hitler miljoenen mensen te verenigen...

Over de auteur Maryse Condé (Guadeloupe, 1937) is geboren als jongste in een gezin met acht kinderen. Ze studeerde literatuurwetenschap aan de Sorbonne in Parijs en woonde in diverse West-Afrikaanse landen. In Mali deed ze inspiratie op voor haar wereldwijde bestseller Ségou, waarvoor ze werd bekroond met de Afrikaanse Literatuurprijs. Ook is zij winnaar van de 'alternatieve Nobelprijs voor de Literatuur 2018'. Maryse Condé woont afwisselend in Zuid-Frankrijk en New York.  Maryse Condé raakt in haar nieuwste roman aan grote actuele thema's: racisme, terrorisme, politieke corruptie, economische ongelijkheid, globalisatie en migratie. Waarmee de roman een indrukwekkend tijdsbeeld biedt van het leven in de 21ste eeuw.

Mooie gedichten van Jacques Smeets

Dit boek is een prachtige manier om achter de zin van het leven op Aarde te komen en al lezende te ontdekken dat er geen sprake is van een einde aan het leven, maar slechts een einde aan een tijdelijk verblijf in deze fysieke wereld. Van de vele onzekerheden die we kennen in ons leven, is misschien de grootste wel die van wat er gebeurt na onze dood. Hoewel bij westerse religies vaak sprake is van een eeuwig leven na de dood, is er zelden sprake van opnieuw geboren worden, zoals we dat wel kennen uit oosterse stromingen. Voor de wetenschap is dood helaas alleen maar dood. Toch zijn er veel aanwijzingen dat de ziel inderdaad eeuwig leeft, of beter gezegd, eeuwig op reis is. Daarmee worden dan ook veel onbegrepen zaken duidelijk. En het is niet alleen troostrijk dat onze overleden dierbaren er nog zijn, maar ook dat wat in onze levens niet altijd goed gaat, in volgende levens in balans kan worden gebracht. Daar worden we tussen levens in ook altijd liefdevol bij begeleid. Velen in onze

Spanning en humor in het tweede boek over de familie Grafzerk.

Thomas Bryson en Dokter Ursula Bryson-Franke nodigen je uit om de dood aan te kijken. Om zo je eigen leven te zien. Het zien van je leven geeft kracht, inspiratie en energie. Hoe komt het toch dat wij in onze cultuur, opvoeding en scholing zo weinig aandacht hebben voor dat wat onvermijdelijk is? 'Iedere dag ben je een stap dichter bij je eigen dood' zo schrijft Thomas in het eerste deel van het boek. Is dat een gedachte om bang van te worden of geeft het kracht? En kun je volop leven als je bang wordt bij de gedachte aan je dood? In het boek beschrijven Thomas en Ursula hun ervaringen en inzichten in het werken in een hospice en het toepassen van systemische en boeddhistische kennis. En wie denkt dat dit vooral interessant is voor hospicemedewerkers en ritueelbegeleiders, vergist zich schromelijk! De voorbeelden gaan over echte mensen. Over hun echte leven. Over hun echte dood. Echter dan dit wordt het niet. Het relativeert de waan van de dag. De stress van een dead(!)line, het

Dit boek is een prachtige manier om achter de zin van het leven op Aarde te komen en al lezende te ontdekken dat er geen sprake is van een einde aan het leven, maar slechts een einde aan een tijdelijk verblijf in deze fysieke wereld. Van de vele onzekerheden die we kennen in ons leven, is misschien de grootste wel die van wat er gebeurt na onze dood. Hoewel bij westerse religies vaak sprake is van een eeuwig leven na de dood, is er zelden sprake van opnieuw geboren worden, zoals we dat wel kennen uit oosterse stromingen. Voor de wetenschap is dood helaas alleen maar dood. Toch zijn er veel aanwijzingen dat de ziel inderdaad eeuwig leeft, of beter gezegd, eeuwig op reis is. Daarmee worden dan ook veel onbegrepen zaken duidelijk. En het is niet alleen troostrijk dat onze overleden dierbaren er nog zijn, maar ook dat wat in onze levens niet altijd goed gaat, in volgende levens in balans kan worden gebracht. Daar worden we tussen levens in ook altijd liefdevol bij begeleid. Velen in onze

Het medaillon van Guusje de Ruiter is een intrigerende roman over verlies, en vol onverwachte wendingen.

Op het gebied van het onderzoek naar sterven en dood moet Elisabeth Kübler-Ross als dé autoriteit worden beschouwd. In de ontelbare uren die ze bij stervenden doorbracht, maakte ze aantekeningen van hun gedrag en noteerde ze hun uitspraken. Het werd haar duidelijk dat zij die door de dood zijn getekend, niet aan hallucinaties lijden wanneer ze beweren gestorven personen te zien die hen opwachten. Klinisch dode blinden deelden haar mee dat ze tijdens de uittreding uit hun lichaam weer konden zien, terwijl kinderen die door chemotherapie kaal waren geworden, in hun buitenlichamelijke toestand al hun haar weer hadden. De stervenden en de weer tot leven gewekte klinisch doden zijn de belangrijkste bronnen voor het onderzoek van Elisabeth Kübler-Ross naar het leven na de dood. Uit dit onderzoek vloeit voort 'dat elke soort dood waarover wetenschappers spreken, in realiteit helemaal niet bestaat; de dood is immers een overgaan in een nieuwe bewustzijnstoestand, waarin men doorgaat met