Het dorp, ik weet nog hoe het was - Veerle Maebe - ebook

Een vijftigtal getuigen nemen ons mee naar het Vlaamse dorpsleven in de jaren '40, '50 en '60. Ze vertellen over gewoonten en gebruiken, over huizen zonder het minste comfort, kinderarbeid en kindersterfte. Maar ook over het rustige platteland, goede buren en samenhorigheid. We maken kennis met de echte dorpsmentaliteit die gekenmerkt werd door de nodige couleur locale. Snel zal blijken dat de sociale omgang zich meestal beperkte tot het dorp waar men louter bekenden tegen het lijf liep, waar de voordeur nog openstond en waar de band tussen de mensen, in een tijd met weinig maatschappelijke zekerheid, sterker was dan nu. Tradities zoals pensenkermissen, processies en bedevaarten vormden de hoogtepunten van het jaar en waren vaak de enige verzetjes, want hard werken was de boodschap. Geloof en devotie, die hoog in het vaandel werden gedragen, beheersten een groot deel van het dagelijks leven. Het was de tijd waarin pastoors het voor het zeggen hadden, de tijd van de kroostrijke

Als Sanne 25 jaar is, krijgt ze haar 'erfenis' cadeau: een aantal korrelige VHS-opnames, gedigitaliseerd door haar vader. Zo ziet ze haar moeder, die al tien jaar overleden is, weer in beweging...

Als Sanne 25 jaar is, krijgt ze haar 'erfenis' cadeau: een aantal korrelige VHS-opnames, gedigitaliseerd door haar vader. Zo ziet ze haar moeder, die al tien jaar overleden is, weer in beweging. Zingend, lachend en treurig aan de tuintafel. Dit is inderdaad een erfenis, denkt Sanne, maar niet zoals mijn vader het bedoelde. Ik weet zeker dat het liefde was is een liefdevolle reconstructie van opgroeien zonder moeder en bovenal een confronterende bevraging, want hoe beïnvloedt de ene relatie de andere? Dit werk biedt een intieme blik in het hoofd van iemand die dat probeert te begrijpen. In deze meeslepende memoires over het verlangen om gezien te worden, over verliezen en weer terugvinden, raakt Sanne van Rij tal van menselijke snaren. Sanne van Rij (1996) studeerde aan de School voor Journalistiek. Ze schreef voor onder meer De Correspondent, Volkskrant Magazine en ELLE over de menselijke psyche, rouw en relaties.

Rond haar tachtigste is Annie M.G. Schmidt gaan opschrijven 'wat ze nog wist' van haar Zeeuwse kinderjaren. Te midden van trouwe kerkgangers groeide de kleine Anna op, die het maar niet kon laten zich een stadsmeisje te voelen, een vreemde eend in de bijt. Niemand ontsnapte aan haar scherpe observaties, die vaak meedogenloos waren, maar geregeld ook van hartelijk medeleven getuigden. In de lente van 1995 had schrijver en journalist Alex Verburg een lang gesprek met de toen 84-jarige Annie M.G. Schmidt. Het zou het allerlaatste gesprek met haar blijken. Dertig jaar na haar dood wordt het interview eenmalig opgenomen in haar memoires Wat ik nog weet.

[Let op: 2e druk paperback] Dat haar schoonmoeder getroffen werd door dementie was voor Joke de Jonge aanleiding om te onderzoeken of zij mensen met beginnende dementie een plezier zou kunnen doen met speciaal voor hen geschreven verhalen. Na zich grondig verdiept te hebben in dementie en lezen, zette zij een pilot project op om in de praktijk verhalen uit te proberen en deze verder te ontwikkelen. In actieve samenwerking met een vaste groep mensen met beginnende dementie uit het Odensehuis (een laagdrempelig inloopcentrum) kwam zij tot de bundel voorleesverhalen Ik weet nog goed ... Geuren (een versgebakken appeltaart, doorgekookte spruitjes) en geluiden (de bakelieten telefoon, het malen van koffie) nemen daarbij een belangrijke plaats in, omdat zij mensen snel meenemen naar vroeger, waarbij beeldmateriaal (de strenge winter van 1963, zomerse waterpret) de sfeer van de verhalen nog eens ondersteunt. Naast verhalen, activiteiten en sfeerpagina's, is in het boek een praktisch deel

Steven Pinker laat zien dat gemeenschappelijke kennis ('common knowledge') een grote rol speelt in ons sociale, politieke en dagelijks leven. Zonder dat we er ons bewust van zijn denken wij continu na over elkaars gedachten, tot in het oneindige. Pinker laat zien hoe de verborgen logica van gemeenschappelijke kennis veel mysteries van het leven kan verklaren: financiële bubbels en crashes, revoluties die uit het niets lijken te komen, de uitbarsting van shaming op sociale media en academische cancelcultuur en de ongemakkelijkheid van een eerste date.