Ga niet naar het moeras

Al veel te lang gaat het niet goed. Ik weet mijn emoties niet onder controle te houden, word midden op de dag overvallen door paniekaanvallen en blijf mezelf terugvinden in roodverlichte peeskamers. Ik zit diep en erover praten lukt niet. Er moet iets veranderen. Anders zal ik steeds meer vast komen te zitten, tot ik kopje onder ben, niet meer te zien.In de zomer van 2014 bezoekt een jongen van twintig voor het eerst een sekswerker. De jaren hierna gaat hij vaker. Zijn omgeving weet van niets, al die tijd praat hij er niet over, zoals hij eigenlijk nergens echt over praat. Langzaamaan wordt zijn situatie onhoudbaar. Als het hem niet lukt om met zijn bezoeken te stoppen, lijkt niets zijn val nog te kunnen breken.Ga niet naar het moeras is een hoopvolle en openhartige debuutroman over zelfdestructie en verslaving die uitnodigt om ruimte in te nemen en jezelf te laten zien.

Al veel te lang gaat het niet goed. Ik weet mijn emoties niet onder controle te houden, word midden op de dag overvallen door paniekaanvallen en blijf mezelf terugvinden in roodverlichte peeskamers. Ik zit diep en erover praten lukt niet. Er moet iets veranderen. Anders zal ik steeds meer vast komen te zitten, tot ik kopje onder ben, niet meer te zien.In de zomer van 2014 bezoekt een jongen van twintig voor het eerst een sekswerker. De jaren hierna gaat hij vaker. Zijn omgeving weet van niets, al die tijd praat hij er niet over, zoals hij eigenlijk nergens echt over praat. Langzaamaan wordt zijn situatie onhoudbaar. Als het hem niet lukt om met zijn bezoeken te stoppen, lijkt niets zijn val nog te kunnen breken.Ga niet naar het moeras is een hoopvolle en openhartige debuutroman over zelfdestructie en verslaving die uitnodigt om ruimte in te nemen en jezelf te laten zien.

Al veel te lang gaat het niet goed. Ik weet mijn emoties niet onder controle te houden, word midden op de dag overvallen door paniekaanvallen en blijf mezelf terugvinden in roodverlichte peeskamers. Ik zit diep en erover praten lukt niet. Er moet iets veranderen. Anders zal ik steeds meer vast komen te zitten, tot ik kopje onder ben, niet meer te zien. In de zomer van 2014 bezoekt een jongen van twintig voor het eerst een sekswerker. De jaren hierna gaat hij vaker. Zijn omgeving weet van niets, al die tijd praat hij er niet over, zoals hij eigenlijk nergens echt over praat. Langzaamaan wordt zijn situatie onhoudbaar. Als het hem niet lukt om met zijn bezoeken te stoppen, lijkt niets zijn val nog te kunnen breken. Ga niet naar het moeras is een hoopvolle en openhartige debuutroman over zelfdestructie en verslaving die uitnodigt om ruimte in te nemen en jezelf te laten zien.

De voorbije decennia zijn er in Vlaanderen heel wat parenclubs bijgekomen. Meer clubs betekent ook meer bezoekers, maar toch is het niet gemakkelijk om mensen te vinden die openlijk willen praten over hun ervaringen op dat gebied. Al schrijvend ervaarde Ria Maes dat het stigma nog steeds groot is. Mensen die een parenclub bezoeken, die hebben een seksverslaving, toch? En leven die niet in de marginaliteit of zijn op zijn minst niet meer tevreden in hun eigen relatie? Dat is hoe de gemiddelde leek erover denkt. En ook: het zijn toch vooral mannen die nood hebben aan meer seks en hun vrouwen ervan overtuigen dat ze het leuk zullen vinden om op één avond met verschillende partners van bil te gaan? Natuurlijk zijn er bezoekers die aan dit profiel beantwoorden, maar verrassend genoeg zijn er een pak meer die - man of vrouw - gewoon genieten van de erotiek en de spanning. CEO's van grote bedrijven, agenten, leerkrachten… je treft ze er allemaal aan. En ja, ze genieten ook allemaal van kijken

Delicaat en doorleefd debuut over de moerassen van het verleden

In Ga niet naar zee beweegt Tommy Wieringa zich tussen het wereldse rumoer en de stilte van kloosters en het platteland. De lezer volgt het leven van de schrijver op de voet, en leert dat succes of tegenslag geen invloed heeft op zijn werk al schrijft het beter op een volle dan op een lege maag.Tommy Wieringa maakte een persoonlijke selectie uit de korte stukken die hij in de loop der jaren schreef, zodat Ga niet naar zee leest als een kleine autobiografie.

In Ga niet naar zee beweegt Tommy Wieringa zich tussen het wereldse rumoer en de stilte van kloosters en het platteland. De lezer volgt het leven van de schrijver op de voet, en leert dat succes of tegenslag geen invloed heeft op zijn werk - al schrijft het beter op een volle dan op een lege maag.Tommy Wieringa maakte een persoonlijke selectie uit de korte stukken die hij in de loop der jaren schreef, zodat Ga niet naar zee leest als een kleine autobiografie.

Beste boek 2022 volgens de VolkskrantBarack Obama's Boekentip 2022'Onvergetelijk [...] Een frontale aanval op de leugen genaamd geschiedenis.' NRC'Met Naar het paradijs bevestigt Hanya Yanagihara dat ze één van de moedigste, veelzijdigste, het hardst tegen de buitenmuren van de literatuur beukende auteurs van deze eeuw is. [...] voortreffelijk vertaald.' HumoNaar het paradijs is een gewaagde, briljante roman over drie verschillende versies van Amerika, in drie eeuwen. In 1893 maakt New York deel uit van de Vrije Staten, waar mensen ogenschijnlijk mogen liefhebben wie ze willen. David verzet zich tegen de door zijn rijke familie gearrangeerde verloving met een geschikte kandidaat; hij voelt zich meer aangetrokken tot een charismatische maar arme muziekleraar. In het door de aidsepidemie geteisterde Manhattan van 1993 woont de jonge Hawaïaanse David samen met zijn veel oudere, rijkere partner, voor wie hij zijn moeilijke jeugd en het lot van zijn vader verzwijgt. In 2093 probeert Charli…

Een spannend en gelaagd debuut over familiebanden en de vraag of onze herinneringen wel te vertrouwen zijn 'Elke wagen reed aan ons voorbij, elke bus vergat ons op te halen. Wij waren weglopers, nomaden in een land waarin we ons al lang verleden waanden. Bewegen dan maar. Lopen lopen lopen. Sneeuwvoetjes en ijsklompen. We gingen drie aan drie, met de armen dicht in elkaar gehaakt. Zo zou de warmte van de ene naar de andere overgaan, als een warmtepomp. Van Dikke Milans kruin tot aan Kleine Jorans tenen, en weer terug. De drie truien die ik over elkaar aan had, belemmerden mijn bewegingen. Dat gaf niet, ik was toch de beschermelinge. Ik hoefde niets.' De beschermelinge is een meeslepend psychologisch drama dat zich verrassend ontvouwt via verschillende tijdslijnen. In het verleden wordt een groep broers en een zus gevolgd die hun kind-zijn niet los willen laten. In het heden blijkt langzaam hoe hun jeugd hun verdere leven heeft vormgegeven. Mira Sys maakt op beklemmende wijze