Domweg gelukkig in de Berry - Rudi Wester - ebook

O, de Berry! Een van de mooiste - en onbekendste - streken in het hart van Frankrijk, en ook nog eens de streek van de schrijfster George Sand, die ik hartstochtelijk bewonder. Ik had er in 1999 een tweede huis gekocht en raakte langzaam maar zeker vertrouwd met de bewoners van de tien andere huizen in dit gat in Frankrijk, dat ik Het Gehucht doopte. Achttien jaar lang verbleef ik met tussenpozen in de Berry. Er kwamen nieuwe bewoners in Het Gehucht, zoals Emma, die Friese paarden fokte. Het leven van boer Pascal verliep steeds grilliger, zowel qua beroep als vrouwen. Parijs werd gedurende zes jaar mijn standplaats, vlak bij de Berry. En George Sand kwam steeds meer 'in', ze kreeg zelfs een nieuw museum in La Châtre. Hoe geweldig ik mijn nieuwe stek ook vond, het haperende internet ging me steeds meer opbreken. Wat bleef was het verstilde landschap, de riviertjes, de geheimzinnige Vallée Noire. Zo vertrouwd, zo beeldschoon. Een plek om domweg gelukkig te zijn. Rudi Wester studeerde

Wie heeft nog nooit gezegd ik vin je zo lief? En wie heeft nog nooit gedacht Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten? Sommige regels keren steeds weer terug. In dromen (Groots en meeslepend wil ik leven!), in advertenties (Een nieuwe lente) of in verzuchtingen (Tussen droom en daad staan wetten in de weg). Allemaal regels die tot het dagelijks taalgebruik zijn gaan behoren, maar die oorspronkelijk deel uitmaakten van een gedicht. Poëzie heeft in de Nederlandse literatuur altijd een belangrijke plaats ingenomen. En er zijn talloze gedichten die iedereen kent, of waarvan enkele regels in het gemeenschappelijk geheugen gegrift staan. Domweg gelukkig, in de Dapperstraat bevat al die beroemde gedichten, van het allereerste begin: Hebban olla vogala, tot aan de dag van vandaag: Sterven doe je niet ineens, maar af en toe 'n beetje. Alle grote dichters uit onze literatuur én de 'kleintjes' die zich met één gedicht onsterfelijk hebben gemaakt zijn vertegenwoordigd. 'Het boek bevat

Aristoteles zei al dat niets zo menselijk is als het streven naar geluk. In onze tijd betekent dat voor veel mensen: streven naar genot. En genieten kun je pas, denken we, als je eerst voldoende bezit hebt verzameld. Tegelijk merken we dat het niet meevalt gelukkig te zijn of te worden, ook niet als je alles hebt wat je hartje begeert. Misschien moeten we weer leren om juist het ongeluk te aanvaarden? Gaat het juist om de kunst van het ongelukkig zijn? Ook als christen kun je je afvragen: in hoeverre moet ik meedoen met dit streven naar persoonlijk geluk? Is dat inderdaad wat God ons wil geven, of gaat het veel meer om de zin van het bestaan, of troost in het bestaan, dan om geluk?