De verzorgingsstaat - Kees van Kersbergen, Barbara Vis - ebook

'Zoals een vis geen idee heeft wat water is, had ik geen idee van de verzorgingsstaat. Om wat al bestaat bij je geboorte hangt een zweem van eeuwigheid wanneer je opgroeit. De verzorgingsstaat, die aaneengesloten periode van vrede en welvaart (voor ons, dan toch) waarin wat we deden zonder al te veel consequenties was, omdat onder alle trapezes waaraan wij onze kunstjes uitvoerden een stevig vangnet hing.' Rob van Essen noteert persoonlijke herinneringen, beschouwingen en anekdotes over de decennia waarin hij opgroeide en beschrijft hoe de tijdgeest van invloed was op zijn levensloop. In een mengeling van autobiografische en beschouwende passages overstijgt Van Essen de persoonlijke anekdotiek en laat hij zijn licht schijnen over een tijd die eeuwig leek te duren, maar die nu definitief voorbij is.

Het bestuur komt dichter bij de burgers en kan beter naar hen luisteren. Hulpverleners komen dichter bij burgers en kunnen hen daardoor sneller en effectiever helpen. En burgers komen elkaar meer nabij: ze gaan meer voor elkaar en hun buurt zorgen en worden daardoor 'zelfredzamer'. Dat zijn drie beloften van de herziening van de Nederlandse verzorgingsstaat sinds 2015. Hoe werken deze beloften van nabijheid in de praktijk uit? Wat doen zij met onze onderlinge verhoudingen? Met onze gevoelens van verbondenheid, verantwoordelijkheid, trots en schaamte? In dit boek doen onderzoekers van de Universiteit voor Humanistiek en de Universiteit van Amsterdam verslag van hun vierjarig onderzoek naar deze vragen. *** toonaangevend boek over de veranderingen in de zorg ***

Waarom hebben we een verzorgingsstaat nodig, en hoe hebben we deze gekregen? Wat doet een verzorgingsstaat eigenlijk? Dit Elementaire Deeltje behandelt deze en andere vragen over de verzorgingsstaat.

'Geitenwollen sokken', dat is het beeld dat lange tijd aan ze kleefde: jongerenwerkers, sociaal-cultureel werkers, opbouwwerkers en vormingswerkers. Het dateert uit de jaren zestig en zeventig, de periode waarin deze sociaal-culturele professionals het meest van zich lieten horen. Minder bekend is dat ze de 'uitvinders' zijn van allerlei vernieuwingen, zoals dorps- en buurthuizen, bibliotheken, speeltuinen, activering van werklozen, kinderopvang, volwasseneneducatie, poppodia, buurtbemiddeling en 'community arts'. In DE STILLE KRACHTEN VAN DE VERZORGINGSSTAAT beschrijft Marcel Spierts de stormachtige ontwikkeling van de sociaal-culturele beroepen na de Tweede Wereldoorlog. Hij laat zien hoe de naoorlogse politieke en culturele elite deze kersverse professionals opzadelde met torenhoge verwachtingen ten aanzien van modernisering en individuele ontplooiing. Hoe in de jaren zestig en zeventig het werk radicaliseerde, en in de decennia daarna de ontnuchtering en bezuinigingen volgden.