De vervlogen tijd

Een weemoedige terugblik op hoe het vroeger was.

In dit boek neemt Wim Daniëls ons mee naar de tijd van zijn jeugd: de jaren vijftig en zestig. Een tijd waarin het leven wat trager ging. In het dorp waar hij opgroeide woonden nog boeren die soms met hun vee de weg blokkeerden en in alle rust het verkeer lieten wachten. In de zomer stonden de mensen 's avonds buiten op de stoep. Er waren kruideniers waar je op rekening kon kopen. Nog lang niet iedereen had een tv, maar als kind mocht je op woensdag- en zaterdagmiddag gaan kijken bij die ene familie in de straat die al wel een toestel had. Thuis waren er de hoorspelen op de radio. Melk was nog de witte motor en kolen waren nog de zwarte brandstof. En op zaterdag zat Wim in de teil, in het troebele water, want hij was de jongste thuis. In 'De vervlogen tijd' schetst Wim wat er was en nu niet meer is, soms met weemoed, soms met een zucht van verlichting.

Indrukwekkende roman over ras, het lot en de bijzondere band tussen tweelingzussen

De achtenveertig uur die Sophie Wes gaf na zijn ontvoering zijn allang verstreken. Haar geduld wordt dan ook tot het uiterste gedreven. Hun lot samen blijft onzeker, maar dat zijn ze inmiddels gewend...

In een doodlopend steegje staat een vuilnisbak. Vuilnisbak Om Terug Te Keren In De Tijd, staat erop. Plattekat denkt aan de tijd dat hij nog niet plat was. Daar wil hij naar terug! En Stinkhond gaat mee. Maar waren ze vroeger al vrienden?

In een doodlopend steegje staat een vuilnisbak. Vuilnisbak Om Terug Te Keren In De Tijd, staat erop. Plattekat denkt aan de tijd dat hij nog niet plat was. Daar wil hij naar terug! En Stinkhond gaat mee. Maar waren ze vroeger al vrienden?

Toon Tellegen bracht alle verhalen die zijn Russische grootvader hem vertelde, of had kunnen vertellen, samen in een liefdevol eerbetoonDe grootvader van Toon Tellegen was Rusland na de Revolutie in 1918 ontvlucht en zat barstensvol verhalen: sombere, weemoedige maar vaak ook grappige en bizarre herinneringen aan zijn oude leven. Op een plank had hij een doos staan waar "vleugels' op stond, en af en toe mocht de kleine Toon met hem meevliegen over het uitgestrekte Rusland. 'Het is alsof hij een schat voor ons heeft opgegraven.' Juryrapport Libris Literatuurprijs