De sonnetten aan Orpheus - Rainer Maria Rilke - ebook

In de laatste jaren van zijn leven leefde Rainer Maria Rilke (1875-1926) in Zwitserland. Na de Eerste Wereldoorlog en een lange periode van omzwervingen schreef hij in februari 1922 de eerste cyclus van 26 sonnetten in vier dagen en de tweede cyclus van 29 sonnetten in acht dagen. Die Sonette an Orpheus zijn een lofzang op het leven en de taal, waarin horen en zingen centraal staan en waarin Orpheus, de zanger met de lier, symbool staat voor de niet te scheiden domeinen van leven en dood, liefde en pijn, stilte en beweging. Rilke eert meesterlijk het sonnet in ritme en rijm en voorziet het tegelijkertijd van een nieuwe en vrije dynamiek. Gerard Kessels, die Das Stunden-buch, Neue Gedichte en Das Buch der Bilder van Rilke al vertaalde, kiest in deze vertaling voor het zoveel mogelijk gestand doen van klank, ritme en rijm, maar wil de sonnetten in taal en woordkeuze, bijna honderd jaar na Rilkes dood, ook een nieuw en eigentijds leven inblazen. Een voor- en nawoord en aantekeningen geven

De invloed van Rainer Maria Rilke op het kunstenaarschap van Etty Hillesum Op 26 september 1942 schreef Etty Hillesum in haar dagboek “Ik merk steeds meer hoe Rilke één van mijn grootste opvoeders van het laatste jaar is geweest.” Inderdaad heeft de Duitse dichter Rainer Maria Rilke een belangrijke plaats in het werk van Etty Hillesum. In de laatste drie jaren van haar leven heeft Etty Hillesum onvermoeibaar gewerkt aan het vormgeven van haar eigen bestaan, haar eigen kunstenaarschap, maar ook van een betere wereld, vaak reflecterend op wat Rilke had geschreven. Iedere dag heeft ze daaraan gewerkt, met heel haar hart, steeds op zoek naar de juiste woorden, schrijvend, almaar schrijvend. Zoals Rilke in zijn boek over Rodin had geschreven: “Want of iets een leven worden kan, hangt niet af van grote ideeën, maar daarvan, of men er een ambacht van maakt, een dagelijks handwerk.” Uiteindelijk heeft dit dagelijkse handwerk Hillesum gebracht tot het meesterschap van haar 'Twee Brieven uit

Rilke (1875-1926) is de dichter der dichters. Al zijn teksten zijn bezield door dezelfde adem, zowel zijn grote dichtwerken zoals de Elegieën van Duino en de Sonnetten aan Orpheüs als de minste van zijn brieven. Rilke leefde als dichter met het hoogste risico, in de wijdste ernst, in volstrekte onschuld. Hem lezen is binnentreden in het geheim van de poëzie die, éénmaal waargenomen, je niet meer met rust laat. In dit open gevaar toont Rilke een weg. Een weg onderscheiden van de gevestigde religies en de geruststellende snelwegen van de intellectuele en dodelijke kennis. Een weg zonder de minste dromerij, zonder vertroosting. Hij toont ons hoe we resoluut mens kunnen zijn, luisterend naar het onzichtbare en vol zorg voor de kleinste en meest geheime geheimste vibratie van onze natuur. Hij leert ons om met haar hulp steeds verder te reikhalzen. De liefde en de seksualiteit, waarvan hij de veel te vaak bespotte vrijheid wist te overwegen, zijn de ruimte voor een transformatie, een