De Revisor

In 1977 vroeg De Revisor tientallen schrijvers om een zelfportret te tekenen. Thomas Heerma van Voss, oud-redacteur van De Revisor, diepte deze schrijversportretten op uit het archief van het Literatuurmuseum en sprak een aantal van de schrijvers: hoe kijken zij terug op hun zelfportret en hun carrière? Nu zijn deze interviews gebundeld in De prullenmand heeft veel plezier aan mij. Voor deze door Das Mag ondersteunde special in samenwerking met het Literatuurmuseum vroegen we een nieuwe generatie schrijvers om zichzelf te tekenen. In zowel taal als beeld namen zij zichzelf onder de loep: hoe zien ze zichzelf? Welke verhalen vertellen ze en waarom? Nemen ze zichzelf serieus of zijn ze niet vies van wat zelfspot? En waar vindt hun schrijverschap plaats, in hun bovenkamer of aan een bureau, eventueel in gezelschap van een afgehakte kop op sterkwater? Of staan ze midden in de wereld, op straat, in Snackbar Europa? De Revisor 45, 'Het zelfportret', is een tijdsdocument, een momentopname van

Zat van de aarde, de humus, de eiweke watergruwel, grijpen wij naar het lijkenbitter. Niet de groene fee, bedriegster van dichters, maar het elixer dat vuur uit sintels zuigt, drakenbloed en christustraan ineen, gebrouwen uit de doden. Hans Dekkers (Venlo, 1954) debuteerde in 1992 in het literaire tijdschrift "De Revisor". Sinds die tijd verschenen van hem romans, verhalen en gedichten. In 2010 verscheen bij Uitgeverij Wereldbibliotheek de bundel "Een uil in de zon".

Hoe gaat het met je? Zijn er nog roddels? Wat is je poëtica? Als er iets is waar dichters van houden, dan is het wel praten over poëzie. Toch wordt er nog maar zelden een poëtica gepubliceerd. Dat was in de jaren zeventig, de begindagen van De Revisor, wel anders. Het tijdschrift stond vijftig jaar geleden vooral bekend om zijn Revisor-proza, #39 MAAR HET RIJMT NIET is de inhaalslag. We vroegen veertien uiteenlopende dichters naar hun poëtica. Wat is poëzie, wat mag of moet het zijn? We kregen veertien veelvormige antwoorden, waar nog genoeg over door te praten valt. Met bijdragen van Alara Adilow, Frank Báez (vertaling: Luc de Rooy), Benzokarim, Hannah van Binsbergen, Anneke Brassinga, Arjen Duinker, Ko van 't Hek, Ingmar Heytze, Ronelda S. Kamfer (vertaling: Alfred Schaffer), Sarah de Koning, Pim Lammers, Nisrine Mbarki, K. Michel en Alfred Schaffer.

Hoe voer ik vreedzaam oorlog? Hoe vind ik een bevolking? Of een bondgenoot? Hoe bereken ik de waarde van mijn valuta? Hoe ga ik corruptie tegen als ik de enige inwoner ben? Dit nummer van De Revisor gaat over landen die niet bestaan. Landen die beweren onafhankelijk te zijn, maar niet als zodanig worden erkend of serieus genomen, zogeheten micronaties (niet te verwarren met ministaten of niet-erkende staten). Overal ter wereld zijn er mensen die het heft in eigen hand nemen - ze stichten uit onvrede, bewijsdrang, nieuwsgierigheid of hobbyisme hun eigen land. Dat levert tragische, hilarische en interessante verhalen op, maar ook veel vragen. Dit nummer zoeken we die verhalen en vragen op. We gaan naar EuroStaete, ontvangen een g-g-gelukszoeker uit The Kingdom of Lovely, begeven ons in een studentenkamer die betwist gebied is geworden, denken na over het kosmische Raam, zoeken Tavolara op Langswater, engageren ons met het Groothertogdom Flandrensis en duiken in een Natie voor het

Wie schrijft weet dat inspiratie vaak op de meest ongelegen momenten haar opwachting maakt: tijdens het tandenpoetsen (mond vol schuim), tijdens het afwassen (natte handen), als je net het nachtlampje hebt uitgedaan (donker) of als je in een rijdende bus zit (en van lezen, en dus ook van schrijven, kotsmisselijk wordt). De Revisor #40 is een ode aan, of eigenlijk een verzameling van, verhalen, gedichten en essays die niet langer op zich konden laten wachten. Veertien auteurs kregen vrij spel om hun eigen thema en vorm te kiezen. Een carte blanche die allesbehalve kleurloos bleek. Met bijdragen van Daan Borrel, Dumitru Crudu (vertaling: Charlotte van Rooden), Adriaan van Dis, Mira Feticu, Vicky Francken, Maureen Ghazal, Astrid Haerens, Wim Helsen, Levi Jacobs, Falun Ellie Koos, Joachim Schoones, Yasmin Veenman, Anne Marijn Voorhorst en Mia You.

Een selectie van de korte verhalen uit de vernieuwde Revisor (#22).

In deze, vijfde, verhalenbundel van Herman Adèr zijn 23 verhalen opgenomen die sinds 2018 gereed kwamen. De bundel bevat weer een aantal verhalen die in een (academische) milieu spelen (DE UITGEVER, JALOEZIE en MEMOIRES). Soms staat de gemoedstoestand of een eigenschap van een personage centraal zoals in ZIEK en KIEZEN. Veel verhalen hebben weer een relationeel thema, zoals TAXI, IN DE BERGEN, HET GELUK EN DE NOODLANDING. Twee verhalen hebben een sprookjesachtig karakter: VOS en het titelverhaal: DE PARACHUTESPRONG. Ditmaal zijn er een zestal verhalen die het thema `Schrijven' als uitgangspunt hebben zoals DOODVONNIS en het verhaal CORRECTIEWERK over een schrijversechtpaar. Het verhaal VAKANTIE gaat over een ouder echtpaar dat na hun vakantie de staatsloterij blijkt te hebben gewonnen. Eerder verschenen van Herman Adèr de verhalenbundels:\\ DE VADER EN MICHIEL (2009), EEN VERSCHRIKKELIJKE LIEFDE (2010), DE NIEUWSGIER (2017) en DE LANGBENIGE (2019). Er verschenen drie novelles van zijn

Op verzoek van veel eilandgangers en liefhebbers van de Wadden is nu de vijfde druk verschenen van deze succesvolle uitgave uit 2005. Natuurlijk is er in de afgelopen tijd wel het een en ander veranderd - een restaurant heeft een andere naam gekregen, een veerboot is vervangen, een simpel duinhuisje heeft plaatsgemaakt voor een villa en er zijn weer monniken op Schiermonnikoog. Maar de essentie van dit verhalenboek, dat een ode is aan het romantische eilandgevoel, is echter volledig bewaard gebleven.   'Nog steeds gaat er geen jaar voorbij of ik ga scheep naar de kroon van Nederland', zegt schrijver Gerrit Jan Zwier. 'Het noordelijk gevoel begint voor mij in het Waddengebied. Mijn eigen bijdrage aan dit boek voor Waddenvrienden bestaat uit een mengeling van herinneringen, impressies en verhalen. Maar ik laat ook anderen aan het woord. In de loop der tijden heeft menigeen zijn licht over de eilanden laten schijnen, verhalen die dikwijls begraven liggen in vergeelde tijdschriften en ver…

Hoe Inge Schollen als onvervalste Antwerpse het levenslicht zag in het Waalse Ayeneux en vele jaren daarna uiteindelijk in Zeebrugge terecht kwam zou stof voor een apart verhaal kunnen zijn. Ze is niet aan haar proefstuk, schreef eerder al met succes enkele korte verhalen die verschenen in het (vroegere) literaire tijdschrift Extaze. Dankzij haar rijke fantasie brengt ze met dit boek de magie van de “Stad aan de Stroom” tot leven in de vorm van een fictieve raadselachtige vrouwenfiguur, die zich boven in de toren van de kathedraal nestelt en bij de massaal toegesnelde verbaasde toeschouwers een ketting aan reacties teweeg brengt. In sappige dialogen spaart Inge Schollen haar kritiek niet. Een kroniek die bij momenten sarcastisch, doorgaans satirisch is, maar altijd met milde humor doorspekt. Een aanrader niet alleen voor Antwerpenaars, maar tevens voor allen in Noord en Zuid die kennis willen maken met de ziel van de metropool.

Het zevende halfjaarboek De Revisor onder nieuwe redactie opent met een verhaal van Wytske Versteeg (VrouwDebuutprijs 2013, nominatie BNG Nieuwe Literatuurprijs), reflecteert in een drietal essays op de werkelijkheid in poëzie, proza en het maatschappelijk schrijverschap, en brengt fris proza en kruidige poëzie. Hij bevat proza van Wytske Versteeg, Eva Meijer, Barry Smit, Marieke Rijneveld, Jente Posthuma en Erik Lindner, poëzie van Vicky Francken, Guido Favié, Arnoud van Adrichem en Elmar Kuiper, en essays van Kiki Coumans, Daan Stoffelsen en Bart Koubaa.)