De jaren

Dit boek is een collectieve autobiografie van onze tijd. Het vertelt het verhaal over de periode 1941-2006 door de lens van het geheugen, van tegenwoordige en herinnerde indrukken, culturele gewoonten, taal, foto’s, boeken, liedjes, radio, televisie, reclame en krantenkoppen. Annie Ernaux slaagt erin een vorm te vinden die zowel subjectief als onpersoonlijk, particulier als collectief is, een nieuw genre in feite, dat beoogt het verleden te vangen. Als vermenging van autobiografische fictie en sociologie is De jaren ‘een Op zoek naar de verloren tijd van ons tijdperk van mediadominantie en consumentisme’ (The New York Times), een monumentale bijdrage aan de twintigste-eeuwse Franse geschiedenis zoals weerspiegeld in het leven van één vrouw.

Dit boek is een collectieve autobiografie van onze tijd. Het vertelt het verhaal over de periode 1941-2006 door de lens van het geheugen, van tegenwoordige en herinnerde indrukken, culturele gewoonten, taal, foto’s, boeken, liedjes, radio, televisie, reclame en krantenkoppen. Annie Ernaux slaagt erin een vorm te vinden die zowel subjectief als onpersoonlijk, particulier als collectief is, een nieuw genre in feite, dat beoogt het verleden te vangen. Als vermenging van autobiografische fictie en sociologie is De jaren ‘een Op zoek naar de verloren tijd van ons tijdperk van mediadominantie en consumentisme’ (The New York Times), een monumentale bijdrage aan de twintigste-eeuwse Franse geschiedenis zoals weerspiegeld in het leven van één vrouw.

'De jaren' van Annie Ernaux is een collectieve autobiografie van onze tijd.

Annie Ernaux, Nobelprijs voor de Literatuur 2022In De jongeman vertelt Annie Ernaux summier (en in de eerste persoon enkelvoud) over een voorbije liefdesrelatie met een dertig jaar jongere man. Zijzelf is dan al bijna zestig. In compacte, intense, uiterst efficiënte zinnen zoekt ze naar een antwoord op de vraag wat er in die relatie op het spel stond. Voor haarzelf was dat herleven: zich opnieuw jong voelen, maar ook ingewijd worden in haar eigen verleden. De jongeman is een sleutel tot het lezen van Ernaux’ werk. Al haar thema’s komen in deze miniatuur samen: tijd, herinnering, liefde, maatschappij, en hoe haar leven steevast in het teken staat van het nog te schrijven boek.

Annie Ernaux, Nobelprijs voor de Literatuur 2022In De jongeman vertelt Annie Ernaux summier (en in de eerste persoon enkelvoud) over een voorbije liefdesrelatie met een dertig jaar jongere man. Zijzelf is dan al bijna zestig. In compacte, intense, uiterst efficiënte zinnen zoekt ze naar een antwoord op de vraag wat er in die relatie op het spel stond. Voor haarzelf was dat herleven: zich opnieuw jong voelen, maar ook ingewijd worden in haar eigen verleden. De jongeman is een sleutel tot het lezen van Ernaux’ werk. Al haar thema’s komen in deze miniatuur samen: tijd, herinnering, liefde, maatschappij, en hoe haar leven steevast in het teken staat van het nog te schrijven boek.

Annie Ernaux duikt diep in de zomer van 1958, de zomer waarin ze voor het eerst met een man naar bed ging, tijdens een vakantiekamp in Normandië. Die nacht bracht een schokgolf teweeg die twee jaar lang in haar lichaam en in haar leven zou blijven natrillen. Met gebruikmaking van de onuitwisbare beelden aangedragen door haar herinneringen, van foto’s en van brieven die ze schreef aan vriendinnen, onderzoekt ze het meisje dat ze is geweest, in een onverbiddelijke slingerbeweging tussen vroeger en nu. ‘Schitterend autobiografisch relaas over opgroeien in de provincie in de jaren vijftig. Het relaas van een beschermd opgegroeid achttienjarig meisje. Enerzijds het traject van “de” vrouw in de jaren vijftig, anderzijds de geschiedenis van een specifieke vrouw, verankerd in die tijd, in Frankrijk, in de wereld.’ – NRC Handelsblad

Annie Ernaux duikt diep in de zomer van 1958, de zomer waarin ze voor het eerst met een man naar bed ging, tijdens een vakantiekamp in Normandië. Die nacht bracht een schokgolf teweeg die twee jaar lang in haar lichaam en in haar leven zou blijven natrillen. Met gebruikmaking van de onuitwisbare beelden aangedragen door haar herinneringen, van foto’s en van brieven die ze schreef aan vriendinnen, onderzoekt ze het meisje dat ze is geweest, in een onverbiddelijke slingerbeweging tussen vroeger en nu. ‘Schitterend autobiografisch relaas over opgroeien in de provincie in de jaren vijftig. Het relaas van een beschermd opgegroeid achttienjarig meisje. Enerzijds het traject van “de” vrouw in de jaren vijftig, anderzijds de geschiedenis van een specifieke vrouw, verankerd in die tijd, in Frankrijk, in de wereld.’ – NRC Handelsblad

'Nietsontziend schetst Anthony Passeron het tragische begin van de aidsepidemie.' Henk Pröpper - de Volkskrant'De slapende kinderen, het in Frankrijk geprezen en bekroonde debuut van Anthony Passeron (1983), spookt al dagen door mijn hoofd. Het is een roman die me achtervolgt.' Bas Heijne - NRC'Passerons familie viel uit elkaar door ziekte, dood, rouw en het onvermogen om hiermee om te gaan. Met zijn boek wilde hij de schaamte doorbreken, en voorkomen dat het familieverhaal zou verdwijnen. Dat is hem gelukt, hij schreef ze allemaal tot leven.' Trouw'Zonder ooit de stem te verheffen, is de stilte van een familie verbroken die over een tragedie hing. En een werk geproduceerd dat zo krachtig en zo ontroerend is dat het lang na het lezen blijft hangen. Magnifiek.' Annie ErnauxWinnaar boekhandelsprijs Le Prix Première Plume 2022De slapende kinderen is de aangrijpende geschiedenis van een slagersfamilie op het Franse platteland die begin jaren tachtig op brute wijze geconfronteerd wordt met …

'Nietsontziend schetst Anthony Passeron het tragische begin van de aidsepidemie.' Henk Pröpper - de Volkskrant'De slapende kinderen, het in Frankrijk geprezen en bekroonde debuut van Anthony Passeron (1983), spookt al dagen door mijn hoofd. Het is een roman die me achtervolgt.' Bas Heijne - NRC'Passerons familie viel uit elkaar door ziekte, dood, rouw en het onvermogen om hiermee om te gaan. Met zijn boek wilde hij de schaamte doorbreken, en voorkomen dat het familieverhaal zou verdwijnen. Dat is hem gelukt, hij schreef ze allemaal tot leven.' Trouw'Zonder ooit de stem te verheffen, is de stilte van een familie verbroken die over een tragedie hing. En een werk geproduceerd dat zo krachtig en zo ontroerend is dat het lang na het lezen blijft hangen. Magnifiek.' Annie ErnauxWinnaar boekhandelsprijs Le Prix Première Plume 2022De slapende kinderen is de aangrijpende geschiedenis van een slagersfamilie op het Franse platteland die begin jaren tachtig op brute wijze geconfronteerd wordt met …

In de herfst van 1963 gaat Annie Ernaux als studente naar bed met een jongen die ze die zomer had leren kennen. De relatie is geen lang leven beschoren, maar ze is wel onbedoeld zwanger geraakt. Tegen de stroom in besluit ze na een lange afweging clandestien (de wetgeving werd pas in 1975 geliberaliseerd) abortus te laten plegen. En détail, zonder valse emoties en zonder omhaal, beschrijft ze wat er gebeurt. Het voorval is een sublieme indruk van pure eerlijkheid en authenticiteit. Zoals in Ernaux’ succesvolle memoir De jaren vormt haar eigen leven de aanzet voor een mentale archeologie, over schaamte, vrijheid, klassenverschillen en feminisme.