De gelukkigste jaren van de mensen - Wim Kayzer - ebook

'Wanneer je alles gaat missen, is alles je lief,' noteert Wim Kayzer in De gelukkigste jaren van de mensen, de beschouwende memoires waaraan hij werkte tot vijf dagen voor zijn dood. De jaren van ononderbroken vrede sinds de Tweede Wereldoorlog, misschien onze gelukkigste, vallen samen met zijn eigen intens genoten en geleefd bestaan. In het zicht van de dood hebben de grote woorden, de literatuur, de wetenschap het hazenpad gekozen, schrijft hij, het gaat hem nu veeleer om schijnbaar kleine dingen: God schuilt in de details. Uit kieren en gaten komen lang vergeten herinneringen tevoorschijn, een stoet van beelden uit een vroeger leven begint hem te omgeven. In prachtige passages komt zijn jeugd voorbij, zijn ouders, oude vrienden en vriendinnen, zijn schaamte over wat hij fout deed. Ondanks zijn fysieke aftakeling en de worsteling met zijn snel naderende dood blijft Kayzer glashelder, scherp, soms cynisch, soms zachtzinnig en altijd poëtisch schrijven. Als een rode draad door zijn

Het is de wens van elke ouder: gelukkige kinderen. En wat is de sleutel tot dit succes? Welnu, die ligt ergens in ons eigen land. Onlangs werd het door Unicef weer vastgesteld, Nederlandse kinderen zijn het gelukkigst. Blijkbaar doen we iets heel erg goed, maar wat? Misschien leer je wel het meest over je eigen cultuur als je een keer door de ogen van een buitenlander kijkt. Michele Hutchison en Rina Mae Acosta zijn beiden met Nederlanders getrouwd, ze wonen hier en voeden hier hun kinderen op. Allebei hopen ze op het typisch Nederlandse resultaat dat ze overal om zich heen zien: evenwichtige en onafhankelijke baby's, kinderen en tieners. Met een scherpe blik en veel humor observeren ze de Nederlandse praktijken, in de hoop het geheim te ontrafelen. Laat de rest van de wereld er zijn voordeel mee doen, en laten wij er zuinig op zijn. 'Alle ouders zouden dit boek moeten lezen.' - The Daily Mail 'Briljant, briljant, briljant!' - BBC Radio 2 Breakfast Show 'Een plezier om te lezen!' -

Niets is mooier dan kinderen naar de andere kant van het jaar begeleiden, en tegelijkertijd is er weinig moeilijker dan dat. De gelukkigste klas laat zien dat er heel wat verschillende afstanden moeten worden overbrugd: die tussen de leerlingen en de meester, tussen de kinderen onderling, tussen meer en genoeg, tussen het universum van de klas en het universum daarbuiten, tussen wie de meester is en wie hij als meester zou willen zijn. Meesters en juffen moeten reuzen zijn zoals de legendarische Christoffel, wanneer ze een hele klas op hun schouders nemen voor de oversteek. Jack de Boer schrijft over zijn werk, zoals Theo Thijssens meester Staal. In De gelukkigste klas reflecteert hij op tijdloze kwesties als gehoorzaamheid en lotsverbondenheid, stelt hij zich de vraag waar de grenzen van zijn macht liggen, en wat de zin is van doorlopende toetsing en kwantificatie. Hij beseft wat zijn eigen twijfels zijn, op wie hij zich allemaal verlaat en welke denkers, schrijvers en kunstenaars hem