De andere kant van seks - Valerie Tasso - ebook

Wat is jouw antwoord op geweld en onderdrukking als jij daarvan het slachtoffer bent? Die vraag kan alleen in de praktijk worden beantwoord. Munther Isaac, Luthers predikant in de Geboortekerk in Bethlehem en decaan van het Bible College in dezelfde stad, is daar helder over: geweldloosheid, gebaseerd op het liefdesgebod van Jezus van Nazareth zoals dat tot ons komt in de zogenaamde Bergrede. Hij schrijft dit boek vanachter een scheidingsmuur, in solidariteit met het Palestijnse volk, dat niet gezien en gehoord wordt. Maar hij is niet alleen solidair met hen. Ook Israëlische militairen ziet hij als zijn naasten. 'De bezetting raakt de ziel van Palestijnen, maar ook van veel Israëli's. In die zin zijn de laatsten slachtoffers van hun eigen daden van onderdrukking. Op een vreemde manier begon ik in te zien dat ook zij bevrijding nodig hebben, maar niet op dezelfde wijze als de Palestijnen. Voor bezetter en bezette geldt hetzelfde: wij missen ons doel, beeld van God te zijn.' De boodschap

Decennialang is in de media, in publicaties en op websites - zonder enige nuancering - gesproken over gewelddadige, ongedisciplineerde, gehersenspoelde en ongeorganiseerde Indonesische jongeren die na de Japanse capitulatie - onder de naam pemoeda - moordend en plunderend door Java trokken. Daarbij zouden tienduizenden doden zijn gevallen. Uit de reconstructie van de interneringen in en de evacuaties uit de zogenoemde republikeinse kampen blijkt dat lang niet alle pemoeda gewelddadig waren. 'De andere kant van de bersiap' is dat pemoeda in meerderheid reageerden op de oproep van Soekarno om alle bedreigde Nederlandse (en Ambonese en Menadonese) mannen en oudere jongens tussen 11 en 19 oktober 1945 in republikeinse kampen te interneren om bloedvergieten te voorkomen. Vrouwen en kinderen volgden vanaf eind oktober tot medio december. Bij de interneringen, de bewaking van de kampen en de evacuaties uit die kampen naar Brits/Nederlandse bruggenhoofden waren behalve lokale pemoeda, ook

In De andere kant van de zee van António Lobo Antunes denkt een legerofficier op leeftijd in Lissabon terug aan zijn tijd in Angola, vooral aan 1961, toen de zwarte bevolking in opstand kwam, wat het startsein was voor een koloniale oorlog die bijna vijftien jaar zou duren. Ook de dochter van een katoenplanter herinnert zich zoveel jaren later aan de kust van Portugal de gewelddadigheden van toen, evenals een ambtenaar, die na de oorlog in Angola is gebleven. Alle drie zijn ze getekend door dat wrede verleden, alle drie zeulen ze hun frustraties en trauma's met zich mee, die in de loop van de roman steeds wranger en navranter in beeld komen. De andere kant van de zee is een meesterlijke driestemmige roman over herinneren, over racisme en hoe dat nog altijd doorwerkt, en over het verlangen naar een andere oever. 'Lobo Antunes' zinnen krijgen zelden een punt als afsluiting. Daardoor lezen de herinneringen van deze door oorlog zwaar gelittekende zielen als een langgerekte, woeste,