Broers waren we - Peter Muyshondt, Han Zinzen - ebook

Wie een blik op de literaire canon werpt, ziet dat de hoofdrollen aan mannen zijn toebedeeld. Als ze niet agressief zijn (Fight Club), zijn ze idealistisch ('Titaantjes') of geil (De Taal der Liefde). En steevast opgetekend door een man. Zo bekeken zijn deze boeken een afspiegeling van de worsteling van de man met de man. Maar hoe moeten we ons verhouden tot deze masculiene leeslijst in tijden van #MeToo en Jordan Peterson, waarin de man is uitgegroeid tot de problematische sekse? Moeten we de boeken die ons de afgelopen decennia hebben verteld wat een man is en kan zijn dan maar ongelezen laten? Of kunnen we, nu mannelijkheid even hard wordt verdedigd als bestreden, het lezen van mannelijke klassiekers als een daad van nieuwsgierigheid, om niet te zeggen subversiviteit, beschouwen? Jongens waren we biedt een caleidoscopische blik op mannelijkheid in de literatuur en onderwerpt klassiekers aan een nieuwe lezing. Van Baldwin tot Bordewijk, van Bellow tot Birney. Met essays van onder

1972: De grenzen aan de groei verschijnt. Zeker in Nederland slaat het eerste rapport van de Club van Rome in als een bom. Om de aarde leefbaar te houden moeten we de economische groei beheersen, verkondigen prominente politici. 1992: We zijn de grenzen al gepasseerd, concluderen de wetenschappers twintig jaar later. Toch heerst er wereldwijd optimisme: innovatie en marktwerking zullen onze milieuproblemen wel verhelpen. 2002: De twijfel slaat toe. Is het wel zo slecht gesteld met de planeet? Van de onheilstijdingen van de Club van Rome is niets terechtgekomen, toch? Ondertussen maken klimaatwetenschappers zich steeds grotere zorgen. 2022: De klimaatcrisis is in volle gang. Het geloof in 'groene groei' begint te wankelen. Maakt het grensdenken een comeback? En kunnen we daarmee het tij nog keren? De mensheid put de planeet uit en roept zo onvoorstelbaar onheil over zich af. Het klinkt als de samenvatting van het laatste klimaatrapport, maar tot deze conclusie kwam een team

In Vroeger waren we onsterfelijk vertelt Bert Keizer hoe hij als kind van de sixties de kerk uit liep, voor The Beatles viel en na vele omwegen in een Engelse universiteit belandde om filosofie te gaan studeren. Een carrière als academisch filosoof schrikte hem af en hij zocht een goed heenkomen in de medische faculteit, om via die route in het volle leven te belanden. In dit boek reist Keizer weg uit het katholieke Amersfoort, waar hij ooit misdienaar was, naar de goddeloze maar niet minder verwonderlijke wereld waarin wij nu rondtobben. Leven is behelpen, vindt hij, en vanuit die grondhouding heeft hij behartenswaardige dingen te zeggen over geloof en literatuur, filosofie en geneeskunde. Met wat hulp van zijn persoonlijke favorieten - Beckett, Wittgenstein, William Osler - slaagt hij erin om net iets te meer te lachen dan te huilen. Maar het scheelt niet veel. 'Als jongetje vond ik de kerk niet echt vervelend, geloof ik, maar het werd pas leuk toen ik misdienaar werd. Ik koesterde