Beschermvrouwe van de verschoppelingen - Delphine Lecompte - ebook

In dit derde deel van Beschermvrouwe van de verschoppelingen verliest Delphine Lecompte zich opnieuw in de vreugde van de taal, de reddingsboei waaraan zij zich vastklampt. Worstelend met haar demonen, neurosen en fobieën schrijft ze exuberant, genereus en overdadig over haar kindertijd en volwassen leven. Ze schroomt daarbij niets, spaart niemand en omarmt de schaamte volledig. Dit is schrijven zoals alleen Delphine Lecompte dat kan. Schrijven om te overleven. Al doende dijt haar fantastische, absurde en kleurrijke levenswerk verder uit. Deze cyclus, waarvan het einde nog niet in zicht is, is een tour de force die op geheel eigen wijze verwant is aan de Mijn strijd-boeken van Knausgård en die een net zo groot publiek verdient.

Less is more. Dat adagium is aan Delphine Lecompte niet besteed. De kern van haar schrijverschap is de overdaad - tevens haar hoofdzonde. Waar die bij anderen schaadt, is ze voor de schrijver-dichteres bij uitstek het middel om de wereld te bedwingen. Begin dit jaar verblufte Lecompte iedereen met Beschermvrouwe van de verschoppelingen, haar veelbesproken, nietsontziende prozadebuut. Daarin legde ze beurtelings zichzelf, haar dierbaren en haar vijanden op de pijnbank en hield ze feilloos de grootste moraalridders een spiegel voor die toonde dat hun luide geroep diep wortelt in hypocrisie. Nu komt ze met de opvolger, deel II, waarin de waanzin andermaal welig tiert en dat naar eigen zeggen dubbel zo goed is. Dat belooft wat.

In het hoofd van Delphine Lecompte is het nooit stil. Waar die ongebreidelde energie normaal een uitweg vindt in haar gedichten, wijdt ze zich nu aan proza. In korte stukken, waaruit nrc, De Morgen en humo gretig publiceerden, geeft ze haar wilde meningen over wat ze om zich heen ziet gebeuren en dist ze, nietsontziend en gespeend van alle gêne, verhalen op over haar markante leven. In Beschermvrouwe van de verschoppelingen trekt een bonte stoet outsiders voorbij. Rednecks, drank- en gokverslaafden en andere veelgeplaagde figuren kunnen op de sympathie van Lecompte rekenen, maar met corona besmette koeienslachters, benepen pezewezers en moraalridders kunnen haar rug op en worden getrakteerd op een middelvinger in het aangezicht. Tussen het weldadige absurdisme door is er steeds de kwets- bare ondertoon. Wie goed oplet, ziet dat Lecompte nooit persoonlijker was dan hier.