Overeind na een herseninfarct (Paperback)
Ik voelde mij Job op de mestvaalt. De zusters kwamen daarna weer kijken hoever ik was. Nou nog nergens dus! Dan hielpen ze gelukkig weer even. Daarna moest ik in de rolstoel naar de eetzaal voor het ontbijt. Daar was Paul. Die man wist van iedereen en ook al van mij wat we bestelden. Ik boterhammen, wit met kaas en vleeswaren met daarbij koffie en een glas sinaasappelsap plus een kuipje appelmoes waar ik m'n medicijnen mee weg kreeg. Dat smaakte. Dan naar therapie. Daar moest ik tussen de leggers van de brug leren lopen. Mijn dochter Laura kwam dat filmen met de iPad. We noemden deze oefenzaal 'De Zaal der Zuchten'. Als er iemand viel, zei ik altijd: 'no progress without struggle'. Laura filmde hoe ik kwam aanlopen bij De Zaal der Zuchten, met m'n arm in een grote witte spalk en steunend op m'n vijfpoots kruk, voorovergebogen, nog wat slordig aangekleed. Toen ik dat filmpje zag, dacht ik: het lijkt net of ik een soldaat van Napoleon ben die terugkomt uit Moskou. Ik vond het zo erg dat
16,50
