Tongstrelend lekker

Wanneer Lizzie de opdracht krijgt om een telefonische wekservice te regelen voor de CEO van het bedrijf waarvoor ze werkt, stemt ze in. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, zo goed als onmogelijk. Geen enkele wekservice wil nog voor hem werken. Ze zijn Theo's norse karakter allemaal meer dan beu. Maar Lizzie wil haar baan niet kwijt. Dus begint ze in het geheim zelf die telefoontjes te plegen. Elke dag om 4.30 uur belt ze de CEO hoogstpersoonlijk uit bed. En nee, op dat tijdstip is ze níét op haar best. Maar misschien is dat precies de reden waarom het op een bepaalde manier werkt tussen Lizzie en Theo. En laat die bepaalde manier nou steamy hot en wild zijn… Elk onder hun eigen lakens vertellen ze elkaar hun geheimen, maar het enige geheim dat Theo niet kent, is dat de sexy vrouw die hem elke morgen wakker belt gewoon de assistente is met haar rommelige kledingstijl. En ze zal er alles aan doen om te voorkomen dat hij dat ontdekt - net zoals hij alles op alles zet om er wél achter te

Flexwerken, punten op de horizon, centraal stellen, scrummen en agile werken: we worden elke dag overspoeld door kantoorclichés op ons werk. Maar worden we daar nou beter van, vraagt Japke-d. Bouma zich af. Is het nou wel zo goed om 'lean' te zijn of om te durven dromen? Werken zelfsturende teams? Moeten de neuzen eigenlijk wel dezelfde kant op? En is succes écht een keuze? Kantoorexpert Japke-d. Bouma spreekt heldere taal: stop met al die vage managementtaal! Ze rekent af met de ergste en hardnekkigste trends en laat zien hoe het óók kan op kantoor. Vroeger was de klant nog gewoon koning. Tegenwoordig 'staat hij centraal' of erger nog: wordt hij 'centraal gezet'. Ik weet niet waar dat is misgegaan en wie ermee begonnen is; ik weet wel dat het behoorlijk druk geworden is op Centraal. Want niet alleen de klant staat daar tegenwoordig, ook 'de leerling', 'de burger', 'de docent', 'het kind', 'de verbinding' en dan was er nog dat seminar waar laatst 'uw uitdaging' centraal stond. Wat een

In de pits gebeurt altijd iets is Jacks ooggetuigenverslag van een jaar waarin het coronavirus de Formule 1 in de greep hield. Met verhalen over hoe het nu eigenlijk kwam dat RTL Duitsland al leek te weten dat de GP in Melbourne niet door zou gaan, over racen in een simulator, en over de lobby die hij samen met Olav heeft gevoerd om eindelijk weer naar de circuits te mogen. Maar natuurlijk ook over de achtergronden bij alle races, de zevende titel van Lewis, het geduld van Max, de comeback van Fernando Alonso, de vlammenzee waar Romain Grosjean op miraculeuze wijze uit tevoorschijn kwam, en wat was dat nou toch allemaal bij Ferrari?Jack Plooij heeft als dé pitreporter van Nederland al het nodige meegemaakt in de racerij, maar 2020 is een jaar dat hij niet snel zal vergeten. Het had een seizoen als alle andere moeten worden, met als vanouds speculaties over een wereldkampioenschap voor Max, ongetwijfeld weer het nodige gedoe bij Ferrari en aan het eind van het seizoen dan toch weer gewo…

'Alsof het gister is gebeurd, zo scherp. Dertien jaar had ik niet geweten dat ik het wist, maar toen ik de politie zag, wist ik ineens dat ik het al die tijd had geweten.' Zo, na dertien jaar zwijgen, verbreekt Ada Storkema de stilte. Waar Peter Middendorp in de meesterlijke roman Jij bent van mij haar echtgenoot, de dader, laat vertellen, geeft hij nu het woord aan haar. Sinds de fatale gebeurtenis wordt Ada verteerd door de vraag of ze medeschuldig is aan het feit dat haar man een verkrachter is, een moordenaar. Had ze het kunnen voorkomen? 'Als ik hem gegeven had wat hij wilde, als ik hem had gegeven wat hij nodig had…' Of is zij evengoed slachtoffer? Had ze haar zwijgen eerder moeten doorbreken? Maar hoe leef je verder wanneer zoiets uitkomt? Via confronterende vragen vertelt Ada nu voorzichtig haar verhaal, van de arrestatie van haar man Tille tot de dag van vandaag - want Tille komt binnenkort vrij… De kant van Ada is een even kwetsbaar als krachtig portret van een vrouw die moet

'Alsof het gister is gebeurd, zo scherp. Dertien jaar had ik niet geweten dat ik het wist, maar toen ik de politie zag, wist ik ineens dat ik het al die tijd had geweten.' Zo, na dertien jaar zwijgen, verbreekt Ada Storkema de stilte. Waar Peter Middendorp in de meesterlijke roman Jij bent van mij haar echtgenoot, de dader, laat vertellen, geeft hij nu het woord aan haar. Sinds de fatale gebeurtenis wordt Ada verteerd door de vraagof ze medeschuldig is aan het feit dat haar man een verkrachter is, een moordenaar. Had ze het kunnen voorkomen? 'Als ik hem gegeven had wat hij wilde, als ik hem had gegeven wat hij nodig had…' Of is zij evengoed slachtoffer? Had ze haar zwijgen eerder moeten doorbreken? Maar hoe leef je verder wanneer zoiets uitkomt? Via confronterende vragen vertelt Ada nu voorzichtig haar verhaal, van de arrestatie van haar man Tille tot de dag van vandaag - want Tille komt binnenkort vrij…De kant van Ada is een even kwetsbaar als krachtig portret van een vrouw die moet l…

'Alsof het gister is gebeurd, zo scherp. Dertien jaar had ik niet geweten dat ik het wist, maar toen ik de politie zag, wist ik ineens dat ik het al die tijd had geweten.' Zo, na dertien jaar zwijgen, verbreekt Ada Storkema de stilte. Waar Peter Middendorp in de meesterlijke roman Jij bent van mij haar echtgenoot, de dader, laat vertellen, geeft hij nu het woord aan haar. Sinds de fatale gebeurtenis wordt Ada verteerd door de vraagof ze medeschuldig is aan het feit dat haar man een verkrachter is, een moordenaar. Had ze het kunnen voorkomen? 'Als ik hem gegeven had wat hij wilde, als ik hem had gegeven wat hij nodig had…' Of is zij evengoed slachtoffer? Had ze haar zwijgen eerder moeten doorbreken? Maar hoe leef je verder wanneer zoiets uitkomt? Via confronterende vragen vertelt Ada nu voorzichtig haar verhaal, van de arrestatie van haar man Tille tot de dag van vandaag - want Tille komt binnenkort vrij…De kant van Ada is een even kwetsbaar als krachtig portret van een vrouw die moet l…

'Alsof het gister is gebeurd, zo scherp. Dertien jaar had ik niet geweten dat ik het wist, maar toen ik de politie zag, wist ik ineens dat ik het al die tijd had geweten.' Zo, na dertien jaar zwijgen, verbreekt Ada Storkema de stilte. Waar Peter Middendorp in de meesterlijke roman Jij bent van mij haar echtgenoot, de dader, laat vertellen, geeft hij nu het woord aan haar. Sinds de fatale gebeurtenis wordt Ada verteerd door de vraag of ze medeschuldig is aan het feit dat haar man een verkrachter is, een moordenaar. Had ze het kunnen voorkomen? 'Als ik hem gegeven had wat hij wilde, als ik hem had gegeven wat hij nodig had…' Of is zij evengoed slachtoffer? Had ze haar zwijgen eerder moeten doorbreken? Maar hoe leef je verder wanneer zoiets uitkomt? Via confronterende vragen vertelt Ada nu voorzichtig haar verhaal, van de arrestatie van haar man Tille tot de dag van vandaag - want Tille komt binnenkort vrij…De kant van Ada is een even kwetsbaar als krachtig portret van een vrouw die moet …

Oké, het zal wel m'n eigen schuld zijn dat ik aannam dat de man met wie ik een date had, níét getrouwd was. En oeps, sorry dat ik hem meenam naar het etentje bij vrienden thuis om erachter te komen dat mijn vrienden ook bevriend zijn met zijn vrouw. Want hé, hij is getrouwd! En zij was toevallig ook een avondje bij haar vrienden - míjn vrienden - want haar man had gezegd dat hij moest werken. Ingewikkeld? Vertel mij wat. En verrassing! De vrouw van mijn date is woedend als ze erachter komt dat haar man een vreemdgaande klootzak is. Meid, ik snap je helemaal. En wat het allemaal nog erger maakt, is de man die naast de vrouw van mijn date zit. Hij heet King en is haar broer. Zijn naam past perfect bij hem. Aangezien mijn date dus een leugenachtige rotzak is, voel ik me totaal niet schuldig dat het water me in de mond loopt bij het zien van King en ik schaam me er ook niet voor, want ik ga hem toch nooit meer zien. Althans, dat was het plan. Het plan was dat ik een Uber zou nemen naar het

Mok "It's Not My Fault You Thought I Was Normal, You've Had More Than Enough Time and Plenty of Clues to Figure That Out" - Voor de Eigenzinnige PersoonSoms is het simpel: je bent gewoon jij. En als iemand dacht dat je normaal was? Tja, dat is hun fout, niet de jouwe. Met de tekst "It's not my fault you thought I was normal, you've had more than enough time and plenty of clues to figure that out" laat je op humoristische wijze zien dat je eigenzinnigheid geen verrassing is. Als ze het niet zagen aankomen, dan moeten ze misschien nog een keer goed kijken (en luisteren, en voelen, en lachen).Deze mok is voor iedereen die zich niet in een standaard hokje laat stoppen. Voor de mensen die altijd een beetje anders denken, die altijd net dat stapje buiten de gebaande paden zetten, en die zich nergens aan de norm houden. Als iemand dacht dat jij normaal was, dan is het hoog tijd voor een reality check - je hebt immers al genoeg hints gegeven.Geef deze mok aan je vriendin, vriend, collega, of a…

Ik had de tegenovergestelde richting uit moeten rennen toen ik de kans had. Ik had mijn rekening moeten betalen en terug moeten gaan naar mijn hotelkamer. Maar daar stond hij. En hij was… Alles. Wat was nou eigenlijk het gevaar om één nacht mijn gevoel te volgen? Ja, hij zag eruit als de duivel in een maatpak. Maar wat dan nog? Ik zou morgenochtend toch weer vertrekken, terug naar huis vliegen. Terug naar mijn prettige en voorspelbare leventje. Hem zou ik nooit meer zien. Toch? Niet waar. Ik kom hem weer tegen, en nog wel op de laatste plaats die ik verwachtte. Ineens is alles waar ik zo hard voor heb gewerkt, in gevaar. We kunnen niet stoppen met wat we zijn begonnen. Wat er tussen ons is, is te groot. Maar als zijn verleden hem weer achtervolgt, is onze liefde misschien niet genoeg om ons te redden…