Tem je geest - Ruby Wax - ebook

'Kenmerkende humor en hartverscheurende openheid […] geweldige bijdrage aan de literatuur over geestelijke gezondheid.' Stephen Fry 'Tem je geest is het residu van alle kennis die ze opdeed, geschreven op haar zo eigen, ontwapenende en geestige (minstens één keer per pagina een luide lach verzekerd) manier.' Happinez 'Ruby Wax heeft met veel humor een zelfhulpboek geschreven, waar je écht iets aan hebt.' Veronica Magazine Hartverwarmend, grappig, ontroerend en vol inzichten: Ruby Wax op haar best! Ruby Wax' eigen ervaringen met depressiviteit deden haar besluiten om haar tv-carrière op een laag pitje te zetten en de menselijke geest te bestuderen. In Tem je geest laat ze op de voor haar zo kenmerkende geestige manier zien hoe onze  constant doorjakkerende en zelfkritische gedachten ons gestrest, angstig en depressief maken. Daarnaast legt ze uit hoe we deze cirkel kunnen doorbreken door verbindingen in onze gedachten opnieuw aan te leggen en zo rust te vinden in deze hectische wereld.

De oefening lijkt zo simpel, maar bijna niemand kan het. Iedere keer als ik voor een groep sta (en dat gebeurt geregeld) neem ik twee minuten de tijd om de oefening te doen. Na twee minuten is het altijd hetzelfde liedje: nee, het is niet gelukt. Ook jij kunt het vermoedelijk niet. Ik vraag je niet om de oefening nu te doen, want niemand doet een oefening als 'ie de tekst achterop een boek leest, maar ik laat je graag even weten welke oefening het is: Doe je ogen dicht en observeer je ademhaling in de denkbeeldige driehoek die begint boven je bovenlip en het gebied bestrijkt van je neusvleugels. Je hoeft je ademhaling niet te tellen, je hoeft niets te veranderen, het enige dat je hoeft te doen is je ademhaling observeren. Slechts twee minuutjes. Waarom kan niemand dit? Het kan tien seconden duren, een halve minuut of een minuut, maar ergens in die twee minuten plopt er een gedachte op en ben je niet meer bezig met het observeren van je ademhaling. Nu wordt het interessant. Want wie bep…

De oefening lijkt zo simpel, maar bijna niemand kan het. Iedere keer als ik voor een groep sta (en dat gebeurt geregeld) neem ik twee minuten de tijd om de oefening te doen. Na twee minuten is het altijd hetzelfde liedje: nee, het is niet gelukt. Ook jij kunt het vermoedelijk niet. Ik vraag je niet om de oefening nu te doen, want niemand doet een oefening als ’ie de tekst achterop een boek leest, maar ik laat je graag even weten welke oefening het is: Doe je ogen dicht en observeer je ademhaling in de denkbeeldige driehoek die begint boven je bovenlip en het gebied bestrijkt van je neusvleugels. Je hoeft je ademhaling niet te tellen, je hoeft niets te veranderen, het enige dat je hoeft te doen is je ademhaling observeren. Slechts twee minuutjes. Waarom kan niemand dit? Het kan tien seconden duren, een halve minuut of een minuut, maar ergens in die twee minuten plopt er een gedachte op en ben je niet meer bezig met het observeren van je ademhaling. Nu wordt het interessant. Want wie bep…

De oefening lijkt zo simpel, maar bijna niemand kan het. Iedere keer als ik voor een groep sta (en dat gebeurt geregeld) neem ik twee minuten de tijd om de oefening te doen. Na twee minuten is het altijd hetzelfde liedje: nee, het is niet gelukt. Ook jij kunt het vermoedelijk niet. Ik vraag je niet om de oefening nu te doen, want niemand doet een oefening als 'ie de tekst achterop een boek leest, maar ik laat je graag even weten welke oefening het is: Doe je ogen dicht en observeer je ademhaling in de denkbeeldige driehoek die begint boven je bovenlip en het gebied bestrijkt van je neusvleugels. Je hoeft je ademhaling niet te tellen, je hoeft niets te veranderen, het enige dat je hoeft te doen is je ademhaling observeren. Slechts twee minuutjes. Waarom kan niemand dit? Het kan tien seconden duren, een halve minuut of een minuut, maar ergens in die twee minuten plopt er een gedachte op en ben je niet meer bezig met het observeren van je ademhaling. Nu wordt het interessant. Want wie bep…

De oefening lijkt zo simpel, maar bijna niemand kan het. Iedere keer als ik voor een groep sta (en dat gebeurt geregeld) neem ik twee minuten de tijd om de oefening te doen. Na twee minuten is het altijd hetzelfde liedje: nee, het is niet gelukt. Ook jij kunt het vermoedelijk niet. Ik vraag je niet om de oefening nu te doen, want niemand doet een oefening als ’ie de tekst achterop een boek leest, maar ik laat je graag even weten welke oefening het is: Doe je ogen dicht en observeer je ademhaling in de denkbeeldige driehoek die begint boven je bovenlip en het gebied bestrijkt van je neusvleugels. Je hoeft je ademhaling niet te tellen, je hoeft niets te veranderen, het enige dat je hoeft te doen is je ademhaling observeren. Slechts twee minuutjes. Waarom kan niemand dit? Het kan tien seconden duren, een halve minuut of een minuut, maar ergens in die twee minuten plopt er een gedachte op en ben je niet meer bezig met het observeren van je ademhaling. Nu wordt het interessant. Want wie bep…