Spiegelbezoek

En toch is alles wat we doen natuur bevat de mooiste natuurgedichten van dichter-tekenaar-bioloog Leo Vroman. Vroman was gefascineerd door het leven in en rondom ons, dat hij tot in de wonderbaarlijkste details observeerde en beschreef. Tientallen bundels speelse poëzie schreef hij, een onuitputtelijke stroom gedichten van 1946 tot 2014, het jaar van zijn overlijden. Mirjam van Hengel (auteur van het succesvolle Hoe mooi alles, over Leo en Tineke Vroman) maakte een nieuwe, ruime selectie uit de gedichten die Vroman schreef over de natuur - die van mensen, die van gras, bloemen en bomen, van orkanen en organen en van alle mogelijke dieren.

IRIS LE RÜTTE (1960) is beeldend kunstenaar en dichter. Zij maakt grote sculpturen voor de openbare ruimte in binnen- en buitenland, en ontwierp diverse culturele prijzen, zoals de VSB Poëzieprijs en de Heldringprijs. Haar tekeningen verschenen in tijdschriften, kranten en boeken, waaronder NRC Handelsblad en «De mooiste gedichten», een bundel met poëzie van Leo Vroman. Haar gedichten publiceert ze in literaire tijdschriften zoals Hollands Maandblad. In «Ik dicht je bij me» - haar uiterst succesvolle debuutbundel wat betreft poëzie - versmelten tekeningen en gedichten tot één symbiotisch geheel. Ze zoeken hun weg naar de toeschouwer, soms koppig en onwillig, maar altijd liefdevol en verwonderd over het leven in al zijn aspecten. «Heerlijk, deze fijnzinnige, vaak geestige met eigen tekeningen geïllustreerde bundel van Iris Le Rütte!» - ELSBETH ETTY in NRC HANDELSBLAD

Een omvangrijke, nieuwe bundel van Leo Vroman, die in een inleiding het boek aldus toelicht: 'Niemand is volmaakt, zodat iedereen wel iets dierbaars of aandoenlijks heeft, dus ik graag ook. Echt, ik vind zelfs dat mijn eigen gebreken iets vertederends horen te hebben. Daar, dus. Dit boek is een soort dagboek van gedichten, de gedichten die ik de afgelopen twee jaar schreef. Een selectie van de beste gedichten uit die jaren zou iets zijn als een oneerlijke autobiografie waaruit de schrijver heilig tracht op te stijgen en schijnheilig neerstort. Hier ben ik dus, naakt maar niet al te onsmakelijk. Warme groeten voor iedereen, Leo'

`Met de vlerken van een vlinder kom ik al ver genoeg, schrijft Leo Vroman. En hoe ver is hij gekomen: op zijn 98e bijna dagelijks dichtend. Zoals we van hem gewend zijn is ook deze bundel weer een soort dagboek van gedichten, over de liefde, de naderende dood, een verleden vol verhalen en een hoofd vol humor. Het is een wonder hoe de poëzie, plus de tekeningen die Vroman er ook nog bij maakt, hier zo fier en sprankelend blijft doorgaan.

Sybren Polet (1924) ontving in 2003 de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre - essays, verhalen, romans en poëzie. In 2002 werden zijn tot dan toe gepubliceerde gedichten verzameld in Gedichten 1998-1948. Daarna verscheen bij Uitgeverij Wereldbibliotheek Luchtwegen Nergenswind,(2003) Avatar. Avader (2006)en Binnenstebuitenwereld (2008). Donorwoorden mogen we een nieuw hoogtepunt noemen in het poëtisch oeuvre van Sybren Polet. Ook voor deze nieuwe gedichten geldt wat eerderwerd opgemerkt over 'Verdedigingsgrijs' uit Binnenstebuitenwereld, dat werd gekozen tot Beste Gedicht van 2008: 'Als je zijn werk leest, voel je niet meer de last waarmee ouder wordende dichters schijnen te worstelen - dat alles is gezegd en het steeds moeilijker wordt zaken van een andere kant te bekijken.' Polets verfrissend eigenwijze kijk op de wereld maakt van Donorwoorden dan ook een taalfeest voor fijnproevers - en een leerschool voor jonge dichters.

Zeventien gedichten, waaronder 'Vrede', voorgelezen door Leo Vroman, opgenomen bij hem thuis in Brooklyn. Een uniek luisterboek met een drietal gedichten die niet eerder zijn gepubliceerd.

Op 14 mei 1940, de dag dat Nederland capituleert, besluit de Joodse biologiestudent en beginnende dichter Leo Vroman dat hij weg moet uit Nederland. Hij vlucht per boot naar Nederlands-Indië, waar hij onder de wapenen geroepen wordt in een oorlog die hij dacht verlaten te hebben. Lange jaren in Japanse kampen volgen. In Nederland weet zijn geliefde, Tineke Sanders, algauw niet meer waar hij is en hoe het hem vergaat. Ze blijft wachten. Maakt haar medicijnenstudie af en schrijft brieven die haar verloofde nooit bereiken. Pas twee jaar na de oorlog, in september 1947, zien ze elkaar weer, in de haven van New York. De liefde blijkt onaangetast en duurt een leven lang. Met behulp van brieven, dagboeken en gesprekken met Leo en Tineke Vroman reconstrueert Mirjam van Hengel het begin van dit indringende liefdesverhaal, dat zich afspeelt in het brandpunt van de wereldgeschiedenis.

Kan ik nog zien als ik gestorven ben? Doe ik dan nog steeds `doodgewone vreemde dingen ? Leo Vroman kan in zijn gedichten de dood bijna aanraken. Maar niet alleen door zijn ouderdom: vooral door zijn onvergelijkbare nieuwsgierigheid en zijn tastende, tedere manier om in taal de dood en de gedachten daarover te verkennen.

Een indrukwekkende novelle van de winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur 2023 'voor zijn vernieuwende toneelstukken en proza die stem geven aan het onzegbare'.Een man rijdt in zijn auto zonder te weten waar hij heen gaat. Hij slaat afwisselend linksaf en rechtsaf en komt ten slotte in een bos op een weg met diepe sporen. Hij stopt pas als de auto vast komt te zitten in de modder en niet meer voor- of achteruit kan. Het begint te sneeuwen, het wordt donker en koud, maar in plaats van hulp te halen, loopt de man een pad in het bos af - ook al is het zo donker geworden dat hij tussen de bomen nauwelijks iets meer kan zien; ook al weet hij dat het dwaas is om te doen.Een schitterend wit is een briljant verhaal over de grens tussen leven en dood.De pers: 'Mocht u niet goed weet waar te beginnen in het labyrintische oeuvre van de kersverse Nobelprijswinnaar, raad ik u graag deze sobere - en prachtig vormgegeven - novelle aan als vertrekpunt. In amper 80 pagina's toont Jon Fosse waarom hij…

In het werk van Willem Wilmink (1936-2003) werd vrijwel geen onderscheid gemaakt tussen het lied en de 'echte' poëzie. Hij stond daarmee in een grote - zij het bij ons ongewone - traditie, die teruggaat tot de Middeleeuwen. Veel van zijn gedichten genieten een bijna anonieme bekendheid; het is alsof ze er altijd zijn geweest. Maar om dit vanzelfsprekende effect te bereiken, is een kunstenaarschap vereist dat maar aan zeer weinigen is gegeven. Ter gelegenheid van Wilminks zestigste verjaardag maakte Jean Pierre Rawie maakte een even sprekende als eigenzinnige keuze uit het omvangrijke oeuvre. Na Wilminks overlijden in 2003 voegde Rawie enkele gedichten uit later werk toe. Toch is de uitgave in essentie gebleven wat zij was: een poging zo veel mogelijk aspecten van Wilminks dichterschap te belichten. Ik had als kind een huis en haard beschouwde Wilmink zelf als de mooiste bloemlezing die iemand ooit uit zijn werk had gemaakt. 'Mooi, helder, zonder poeha (...) zinnen die regelmatig de