Saïdjah en Adinda (Paperback)

Toegelicht door dr. G.W. Huygens In Indonesië is de Max Havelaar in het algemeen slechts bekend door het verhaal van Saïdjah en Adinda, dat het droevige lot verbeeldt van twee jongeren in de dessa tijdens de kolonialisme. Het is de gestileerde samenvatting van de vele trieste knevelarijen die de bevolking moest ondergaan en een liefdesgeschiedenis met een noodlottig einde. Dit noodlot hangt direct samen met de willekeur waardoor de kleine man in zijn bestaan getroffen werd , en die hier de idylle en daarmee de illusies van de hoofdpersoon vernietigt. Deze geschiedenis is binnen de Max Havelaar een afzonderlijk verhaal, dat bedoeld is om op een geromantiseerde en daardoor indrukwekkende wijze de heersende misbruiken aan de kaak te stellen. Daarom kan het als zelfstandige uitgave worden gebracht zonder het Saïdjah-verhaal of de Max Havelaar geweld aan te doen. De uitstekende inleiding werd geschreven door Multatuliaan dr. G.W. Huygens. De illustraties zijn van Berenice Noordam.

De Max Havelaar is een aanklacht. Tegen koloniale uitbuiting en de corrupte bureaucratie in Nederlands-Indië in de negentiende eeuw. En tegen de in zijn ogen oneerlijke behandeling van auteur Eduard Douwes Dekker, een gewezen ambtenaar in de Oost. Door de misstanden die het blootlegde, reikte de invloed van Max Havelaar tot ver buiten de literaire wereld. Max Havelaar is een van de beroemdste en belangrijkste romans uit de Nederlandse literatuur. 'Een boek waarin op een helse manier de spot wordt gedreven met de droogstoppels van de maatschappij, die gezet worden tegenover het eeuwige drama van idealisten die het onderspit delven en slachtoffer worden van hun eigen dromen.' Marita Mathijsen

Max Havelaar is de grote roman van Multatuli (1820-1887). De roman is hét monument in de Nederlandse literatuurgeschiedenis. Maar bovenal is Max Havelaar een aanklacht tegen de apartheidssamenleving die - gelegitimeerd door zendingsdrift - uitbuiting van de inheemse bevolking in Nederlands-Indië mogelijk maakte. Een aanklacht die in Nederland insloeg als een bom omdat ze durfde raken aan de dominantie van koopmannen en dominees. De opschudding die Max Havelaar toen veroorzaakte, bepaalt nu nog de actualiteit van de roman. Nederlands-Indië is er dan wel niet meer, maar hoezeer is Nederland veranderd? Neerlandicus en docent Nederlands Henk Jongsma schreef een uitgebreide Toelichting én een Leeswijzer om Max Havelaar voor nieuwe lezers toegankelijk te maken.

In Vuur, vuur! (2021) heeft Tom Phijffer het leven beschreven van Edouard Carolus, meneer Slotering in Multatuli's Max Havelaar, en zijn mysterieuze dood eind 1855. De geschiedenis gaat verder in Goena goena in Lebak. Over njonja Slotering en Max Havelaar. In dit vervolg wordt het verhaal verteld van Mijntje Carolus, de weduwe Slotering, het tragische lot dat haar trof en hoe dat verweven is met dat van Eduard Douwes Dekker/Max Havelaar, de opvolger van haar man die begin 1856 aankomt in Lebak, een afgelegen afdeling in Bantam (West-Java) met een arme bevolking die wordt uitgezogen door de regent Karta Nata Negara en diens schoonzoon. Njonja Slotering weet zeker dat haar man vermoord is. Phijffer stelt het zielenleven van de Indo-Europese weduwe centraal, haar leef- en denkwereld. Door goena goena als het inheemse geloof in het onverklaarbare te plaatsen tegenover de angst onder Europese ambtenaren toont Phijffer het belang aan van de interactie tussen deze njonja Slotering als

Het hoogtepunt van de Nederlandse literatuur in speciale editie voor het voortgezet onderwijs. 'Max Havelaar' van Multatuli wordt beschouwd als het hoogtepunt van de Nederlandse literatuur. Maar behalve een literair meesterwerk is het ook een roman met een missie, bedoeld als een harde aanklacht tegen de wantoestanden in Indië. Honderdvijftig jaar na dato heeft het boek nog niets van zijn kracht verloren. Het is geestig en ontroerend, onderhoudend en vlijmscherp. Het is prachtig gecomponeerd en geschreven in een meeslepende, virtuoze stijl. Deze uitgave bevat de belangrijkste passages uit het omvangrijke werk, voorzien van verbindende teksten. Wie was Multatuli eigenlijk en waarom noemde hij zich zo? Hoe zat het met de uitbuiting van de Javanen? En wat was Multatulis eigen belang bij het schrijven van dit boek? Hoe zat de koloniale samenleving in elkaar en in hoeverre heeft Max Havelaar de geschiedenis veranderd? Op dergelijke vragen geeft deze rijk-geïllustreerde publicatie een helder

Multatuli (alias Eduard Douwes Dekker, 1820-1887) was niet zomaar een schrijver. Max Havelaar, zijn eerste werk, was meteen een meesterwerk. Met deze hertaling van NRCredacteur Gijsbert van Es kan het belangrijkste boek uit de Nederlandse literatuur aan een tweede leven beginnen. Deze editie is iets korter dan de oorspronkelijke en vooral: in modern Nederlands geschreven, met respect voor Multatuli's onnavolgbare compositie en stijl. Voor een nieuwe generatie Nederlanders - en voor iedereen die Max Havelaar nog niet gelezen heeft.

Multatuli (alias Eduard Douwes Dekker, 1820-1887) was niet zomaar een schrijver. Max Havelaar, zijn eerste werk, was meteen een meesterwerk. Met deze hertaling van NRCredacteur Gijsbert van Es kan het belangrijkste boek uit de Nederlandse literatuur aan een tweede leven beginnen. Deze editie is iets korter dan de oorspronkelijke en vooral: in modern Nederlands geschreven, met respect voor Multatuli's onnavolgbare compositie en stijl. Voor een nieuwe generatie Nederlanders - en voor iedereen die Max Havelaar nog niet gelezen heeft.

Multatuli (Latijn voor 'ik heb veel (leed) gedragen') is het pseudoniem van Eduard Douwes Dekker (1820-1887). Hij is een van de grootste schrijvers in de Nederlandse letteren wiens werk dankzij de frisse stijl het werk van zijn tijdgenoten met gemak overschaduwt. Max Havelaar (1860) is een gedeeltelijk autobiografische roman over de mislukte poging van een ambtenaar in het voormalig Nederlands-Indië om iets te doen aan de uitwassen van het kolonialisme, zoals machtsmisbruik en corruptie. Multatuli schreef het boek als aanklacht tegen deze wantoestanden in de vergeefse hoop dat het zou leiden tot verbetering van de situatie. De invloed van de roman op het kolonialisme was echter vrijwel nihil, maar die op de Nederlandse literatuur daarentegen was immens. Max Havelaar is een stilistisch en compositorisch hoogstandje en een fenomeen in de Nederlandse literatuur.

Op 4 januari 1856 werd Eduard Douwes Dekker benoemd tot assistent-resident van Lebak. Precies drie maanden later volgde zijn ontslag. De kwestie-Lebak was geboren. In 1859 zou Douwes Dekker op een Brusselse zolderkamer, in nauwelijks een maand tijd, over deze affaire de roman Max Havelaar schrijven. Dit onder het pseudoniem Multatuli verschenen werk bleek een genadeloze afrekening te zijn met zijn superieuren, en schetste bovendien een weinig verheffend beeld van de Nederlandse bemoeienis met het rijk van Insulinde. De titelheld van Max Havelaar is een bevlogen man, een idealist die voortdurend in conflict komt met zijn omgeving. Als Indisch ambtenaar doet hij een aanval op het koloniale systeem, eenmaal terug in Nederland zoekt hij de confrontatie met de profiteurs van dat systeem, belichaamd in de koffiemakelaar Droogstoppel. Het decor is historie geworden, maar Havelaars strijd voor gerechtigheid is nog steeds actueel. Deze uitgave is gebaseerd op de historisch-kritische editie door

Marten Douwes Teenstra maakte in zijn tijd naam in de koloniën en als schrijver. Door zijn reizen, eerst in 'de Oost', later in 'de West' werd hij één van de eerste voorstanders van afschaffing slavernij (abolitionist). Nog vóór Max Havelaar (1860) en De hut van oom Tom (1852) verschenen, veroordeelde Marten al de barbaarse behandeling van de slaafgemaakten in Zuid Afrika, Java en Suriname. Het werd hem niet in dank afgenomen en leverde hem een 'functie elders' op. Met zijn felle woordkeuze maakte Marten zich bij veel mensen niet geliefd. Naast zijn voortdurende strijd tegen de slavernij bleef hij tot zijn dood aantrappen tegen schijnheiligheid en hypocrisie, tegen 'Cocksianen', ambtenaren en bijgelovigheid. Marten was lid van de Nederlandsche Maatschappij ter Bevordering van de Afschaffing der Slavernij, en na zijn terugkeer in Groningen bestookte hij de regering in Den Haag onvermoeibaar met verzoekschriften om een einde te maken aan de slavernij in de Nederlandse koloniën. Mede door