Reisverhaal Van het pad | Frank Flippo

Herziene en bijgewerkte editie 2019 Soms is het verzinnen van een pakkende titel voor een reisboek moeilijker dan het maken van de reis zelf. Dat ervoer Frank van Rijn tijdens zijn fietstocht dwars door Afrika, van Dar es Salaam naar Dakar. Op die tocht vertrouwde hij zijn ervaringen kersvers toe aan een paar schoolschriftjes die hij in een winkeltje had gekocht: een pijnlijke klim naar de top van de Kilimanjaro, aanvallen van agressieve tseetseevliegen in Tanzania, kleurrijke ontmoetingen in het uiterst instabiele Zaïre, een malaria-aanval in Kameroen, officiële bezoeken aan gouverneurs en emirs in Nigeria, een wandeling door de dorpen van de Dogon aan de Falaise de Bandiagara... Aldus ontstond, al fietsend, dit boek. Na ruim 10.000 km geploeter over Afrika's zandwegen en keienpaden had Van Rijn in Mali al een fors manuscript bijelkaar gepend, maar nog steeds was hem geen titel te binnen geschoten waar hij tevreden over was. En toen kwam daar op een avond zomaar een nijlpaard langs z…

Acht maanden na hun ontmoeting besluiten Coen en Karin-Marijke in een opwelling om de ratrace achter zich te laten. Ze kopen een oude Land Cruiser, lappen ‘m op en stappen in met het vage idee om zover mogelijk naar het oosten te rijden als op het continent mogelijk is. Op de kaart is dat China, of Vietnam. Of ze daar kunnen komen? Ze hebben geen flauw idee.   Van ongekende gastvrijheid in Turkije en Iran naar unieke belevenissen in het weinig bereisde Pakistan, Bhutan en Tibet. Van knallende ruzies over elkaars rijstijl naar eensgezind genieten van de prachtige mensen die hun pad kruisten en bij wie ze te gast zijn. Ze reizen een jaar door India en ontkomen aan een bomexplosie in Bangladesh, maar niet aan malaria. In Cambodja zwerven ze door oerwouden bezaaid met landmijnen en in Laos verdwalen ze op de voormalige Ho Chi Minh-route.   Voor wie die zich afvraagt of het echt kan – alles achterlaten, de wijde wereld intrekken en vertrouwen hebben in wat er op je pad komt, maar ook voor …

Een eenzame fietser ploegt voort, mijl na mijl - met slechts stof, zand en een droog, adembenemend landschap als metgezel: Centraal Australië, waar alleen bush groeit en waar je uitgedroogd bent voor je het in de gaten hebt. Duizenden kilometers legt Frank van Rijn zo af, gewapend met zoveel mogelijk water om te ontkomen aan de uitputtingsslag als gevolg van de dorst. 'Waar kom je met die fiets vandaan?' 'Van Melbourne.' 'Dat zal wel een moeizame aangelegenheid geweest zijn door de Nullarbor.' 'Ik ben niet door de Nullarbor gekomen, maar via Alice Springs. Vandaar heb ik de directe route genomen, dwars door de Great Victoria Desert. Dat leek me aardiger dan de asfaltweg door de Nullarbor.' Wie zich op de fiets in de binnenlanden van Australië waagt, kan ontberingen verwachten. Wie de route rijdt van Melbourne naar Fremantle, dwars door de woestijn, wordt wellicht voor gek versleten. Niemand ging hem voor op deze avontuurlijke reis, maar Frank van Rijn kan het allemaal navertellen in z…

In de republiek Armenië ligt de berg Ararat, waar de ark van Noach zou zijn gestrand. De reis die Frank Westerman naar die bijbelse plek ondernam, maakte een heleboel vragen bij hem los: over (het verlies van) geloof, de nietigheid van de mens en de plaats van mythes in onze cultuur. Op adembenemende wijze combineert Westerman het verslag van zijn tocht naar de top van de Ararat met een reis naar zijn binnenste, waar rationaliteit en twijfel met elkaar in conflict raken. Van de auteur van De graanrepubliek, Ingenieurs van de ziel en El Negro en ik.  

Het spannende derde en laatste deel in de Arwyn-serie. Kan Arwyn de ultieme uitdaging aan?

Een avontuurlijke fantasyroman die jong en oud meesleept in de zoektocht van zeven mysterieuze reisgenoten, naar de al even mysterieuze zeven sleutels.

Als ik bij Wat Thammikarat aan kom fietsen, stapt er een meisje van een jaar of tien gekleed in een schooluniform naar voren en wijst mij met een gebaar alsof de hele tempel van haar is, een plek aan waar ik mijn fiets moet parkeren. Als ik niet meteen gehoorzaam komt ze opnieuw naar me toe en wijst nogmaals en nu dwingender, de plek aan waar die fiets moet staan en voegt daar luider en gebiedend aan toe: 'Park your bicycle there! No, not here! I say thére!!' en weer wijst ze naar de plek waar ze mijn fiets wil hebben. Een schooljuf in de dop! Nadat ik mijn fiets geparkeerd heb komt ze voor de derde keer op me af en zegt: 'I show you tempel.' 'Vooruit. Laat maar zien.' Hierop begint ze een verhaal af te ratelen waar ik slechts de woorden tempel en koning van versta. Halverwege het verhaal stopt de parkeermeesteres echter onverwacht en rent weg in de richting van een groepje toeristen dat juist komt aangelopen. Ongetwijfeld ziet ze meer brood in hen dan in mij. De zeven overgebleven sc…