Reisverhaal Van Accra tot Tokio | Ellen van der Mark

Op de benzinetank van zijn Moto Guzzi V7 zet Graziano Rossi, de vader van de legendarische GP-coureur Valentino Rossi, drie handtekeningen. Journalist Paul van Hooff weet dan nog niet hoe hard hij deze zegen van de Godfather van de motorsport later nog nodig zal hebben. De reis is op voorhand krankzinnig lang, de hindernissen onvoorspelbaar groot, en dan vertrekt hij ook nog eens in de winter, op zijn trouwe 'Guus' uit 1975. Niets blijft de avonturier bespaard. Met huilende wolven op de achtergrond slaapt hij bij min twintig graden in zijn tentje in de Armeense bergen. Hij trekt een tijdje op met een Iraanse mensensmokkelaar, en ontwaakt in Wolgograd op de intensive care. Als hij in Siberië het leven redt van een zeventienjarige jongen, roepen de Russische media hem uit tot held. Maar telkens stapt hij weer in zijn zadel, en komt Tokio steeds dichterbij. Paul van Hooff was omroep- en motorjournalist voordat hij Nederland verliet en met zijn Moto Guzzi V7 ging reizen van de noordelijks…

‘Tokio mon amour’ van Ian Buruma is het portret van de schrijver als jonge man en van Tokio, de stad die hem mede vormde. Toen Buruma in 1975 aankwam in Tokio, wist hij niet wat hem te wachten stond. Hij was in Amsterdam en Parijs gefascineerd geraakt door Japanse films en theater en dus reisde hij naar de bron. Die wilde hij zelf ervaren. En Tokio wás ook overweldigend. Een stad die zich na de oorlog aan het heruitvinden was, maar waar het verleden wel zichtbaar bleef. Hier begon voor Buruma een levenslange liefde. In ‘Tokio mon amour’ schetst Ian Buruma met zijn bekende scherpe blik de spanning tussen oost en west, de sfeer van Tokio in de jaren zeventig en de positie van de gaijin, de blanke buitenlander in Japan: bevoorrecht, vrij, soms verguisd, maar altijd marginaal. Het is een bijzonder verhaal over de wens om grenzen te overschrijden: culturele, kunstzinnige en seksuele.

Wat doe je als je vijftig wordt? Avonturier en schrijfster Marica van der Meer besluit vanaf haar buitenshuis gevierde verjaardagsfeest de verkeerde kant om naar huis te fietsen. De wereld is rond en als je maar lang genoeg de verkeerde kant op fietst, kom je ook weer thuis. Vanuit een wereld van overvloed gaat ze volledig terug naar de basis, door alles wat ze nodig heeft in vijf tassen aan haar fiets te hangen. In de haven van Antwerpen neemt ze een cargoschip naar Zuid-Amerika. Met zeventien dagen vertraging belandt het schip uiteindelijk in Montevideo in Uruguay. Op de fietst gaat ze richting de Boliviaanse hoogvlakte in het Andesgebergte, waar Chepe op haar pad komt, een fietser uit El Salvador. Ze fietsen een aantal weken samen op en dit zorgt voor hilarische cultuurverschillen. Volgens Chepe reizen sommige fietsers met een creditcard en andere met dromen. In Guyana zit het regenseizoen haar in de weg en de enige hoofdweg door het land is een ware blubberbende. Ze loopt tot haar…

Stand-up comedian en Vespa-reiziger Michael Van Peel neemt je mee op reis van West-Europa naar West-Afrika, doorheen de uitgestrekte zandvlakten van de Sahara en langs de kronkelpaden in zijn hoofd. Een low-tech reisverhaal gelardeerd met toogfilosofie en tegelwijsheden over de tienduizend kilometers tussen Antwerpen en Dakar met een twintig jaar oude Vespa, een kaart en een kompas. Ouderwets avontuur met oerdegelijke technologie. Vijftig dagen onderweg, gevuld met eenzaamheid en boeiende ontmoetingen, zandstormen in de Sahara, corrupte grenswachters in Mauritanië, malariamuggen en zompige modderpistes in de brousse van Senegal. Via zoveel mogelijk omwegen, want de kortste weg is zelden de plezantste.

Nederlander gaat wonen in een dorp in de woestijn en begint een primitief restaurant. Als de naam van dat eethuis in de Lonely Planet verschijnt, gaat het de ondergang tegemoet. Beeldend beschreven met een groot respect voor de oorspronkelijke bewoners. 'De zaal loopt snel vol. Iedereen is er zo te zien, de acteurs, de crew, de pers. Ik breng de hoofdrolspeelster naar haar stoel op de eerste rij en kijk mijn aantekeningen nog snel even door. Als ik even later de film voor de tiende keer zie overvalt me een enorm gevoel van leegte. Ik begrijp het niet. Hier heb ik een jaar aan gewerkt.'   Als filmproducent Ton van der Lee zijn overvolle leven bekijkt, constateert hij een groot gevoel van leegte. De filmwereld, netwerken, vrienden en vriendinnen: het lijkt wel of hij alle sociale rituelen al een keer heeft meegemaakt. Hij besluit zijn productiebedrijf te verkopen en Nederland te verlaten. Zijn vrienden en collega's reageren geschokt: iedereen droomt ervan weg te gaan en alles achter te …