Reisverhaal Ritme van de oceaan | Olav Cox

Samen met haar echtgenoot reist de auteur door Ghana. Een land met historische banden met Nederland. Eeuwen geleden zijn miljoenen Afrikanen als slaven verscheept, via één van de vele Hollandse slavenforten aan de kust, naar onder andere Amerika en Suriname. Cape Coast en Elmina zijn dé plekken waar deze forten goed te bezoeken zijn. Op het Hollandse kerkhof in Elmina zijn nog steeds de namen te lezen op de graven van de Hollanders die hun verblijf in de tropen niet hebben overleefd. Na een bezoek aan deze forten ging het richting het Kakum Park waar werd gewandeld over de toppen van de bomen. Grote touwbruggen zweven veertig meter boven de grond en geven de reiziger een unieke kijk op dit tropische regenwoud. Via Kumasi, het hart van het Ashanti rijk, werd een bezoek gebracht aan Hand in Hand (PCC) in Nkoranza. Een bijzonder project in Ghana waar kinderen met een verstandelijke beperking liefdevol worden verzorgd. In Boabeng-Fiema werden de heilige apen bezocht en met verbazing op he…

Terwijl ze met een ezeltje van Sevilla naar Granada trekt, doet Mariët Meester een raadselachtige ontdekking: tijdens een van de processies van de Semana Santa, de Heilige Week, wordt in Malaga jaarlijks een veroordeelde crimineel vrijgelaten. Om deze traditie te ontrafelen vestigt ze zich in de Andalusische havenstad, waar ze het eeuwenoude gebruik meer en meer begint te waarderen. Heruitgave met nieuw omslag, nieuwe ondertitel en een extra slothoofdstuk.

Met dit stukje poëzie beschrijft Frank van Rijn zijn voorliefde voor lekker warm zomerweer, als hij in Roemenië genietend over een asfaltweg rijdt, die door de zon tot klevige, zwarte kauwgom is gebrand. In Griekenland trapt hij zijn fiets over de Peloponnesos en komt in Sparta plotseling tot de ontdekking dat hij er de enige Spartaan is. Als hij langs een café rijdt, wordt hij door de plaatselijke bevolking nagekeken met grote verwondering en een zweem van medelijden: 'Wat doet die sukkel in deze hitte op een fiets als er auto's zijn en cafés met koud bier?' Ook hier geniet hij, maar in de verlaten woestijn van Death Valley in de VS breekt er bij 52° C een bidon, waardoor zijn drinkwater sissend in het gruis en tussen de keien verdwijnt. Dan wordt het even minder genieten van die koperen vriend hoog boven hem..., maar hij ontspringt de dans. Het Atlasgebergte brengt hem weer grote vreugde, vooral wanneer hij met Mohammed en Abdelhadi naar Amesker loopt, hoewel de thee hem op een gege…

Tien jaar na haar veelgeprezen Terug naar Congo arriveert Lieve Joris opnieuw in Congo. Mobutu is net gevlucht, de kindsoldaten van Kabila zijn in de hoofdstad, de verwachtingen zijn hooggespannen. Maar het land dat zij binnenreist is leeggeroofd, de mensen voelen zich aan zichzelf overgeleverd, tribalisme en verdeeldheid tieren welig. Een eeuw na Joseph Conrads Hart der duisternis is Congo nog steeds een moeilijk doordringbaar land. Lieve Joris heeft het aangedurfd dit gebied te bereizen op een hachelijk moment in zijn geschiedenis. Dans van de luipaard is een schrijnend portret van een uiteenvallende natie, maar tevens een hommage aan een volk dat de kunst van het overleven als geen ander volk in Afrika verstaat.

Als ik bij Wat Thammikarat aan kom fietsen, stapt er een meisje van een jaar of tien gekleed in een schooluniform naar voren en wijst mij met een gebaar alsof de hele tempel van haar is, een plek aan waar ik mijn fiets moet parkeren. Als ik niet meteen gehoorzaam komt ze opnieuw naar me toe en wijst nogmaals en nu dwingender, de plek aan waar die fiets moet staan en voegt daar luider en gebiedend aan toe: 'Park your bicycle there! No, not here! I say thére!!' en weer wijst ze naar de plek waar ze mijn fiets wil hebben. Een schooljuf in de dop! Nadat ik mijn fiets geparkeerd heb komt ze voor de derde keer op me af en zegt: 'I show you tempel.' 'Vooruit. Laat maar zien.' Hierop begint ze een verhaal af te ratelen waar ik slechts de woorden tempel en koning van versta. Halverwege het verhaal stopt de parkeermeesteres echter onverwacht en rent weg in de richting van een groepje toeristen dat juist komt aangelopen. Ongetwijfeld ziet ze meer brood in hen dan in mij. De zeven overgebleven sc…