Reisverhaal Op pad, zonder kameel | Evelien Terwel

Acht maanden na hun ontmoeting besluiten Coen en Karin-Marijke in een opwelling om de ratrace achter zich te laten. Ze kopen een oude Land Cruiser, lappen ‘m op en stappen in met het vage idee om zover mogelijk naar het oosten te rijden als op het continent mogelijk is. Op de kaart is dat China, of Vietnam. Of ze daar kunnen komen? Ze hebben geen flauw idee.   Van ongekende gastvrijheid in Turkije en Iran naar unieke belevenissen in het weinig bereisde Pakistan, Bhutan en Tibet. Van knallende ruzies over elkaars rijstijl naar eensgezind genieten van de prachtige mensen die hun pad kruisten en bij wie ze te gast zijn. Ze reizen een jaar door India en ontkomen aan een bomexplosie in Bangladesh, maar niet aan malaria. In Cambodja zwerven ze door oerwouden bezaaid met landmijnen en in Laos verdwalen ze op de voormalige Ho Chi Minh-route.   Voor wie die zich afvraagt of het echt kan – alles achterlaten, de wijde wereld intrekken en vertrouwen hebben in wat er op je pad komt, maar ook voor …

Maarten en Nicolien, de twee literaire karakters die in de jaren zestig via het werk van J.J. Voskuil de Nederlandse literatuur binnenwandelden, zijn het lopen nog niet verleerd. Sterker nog, naarmate ze over meer vrije tijd beschikken, trekken ze er steeds vaker te voet opuit. Terloops kibbelend of mijmerend kiezen ze vooral hun eigen route, het liefst weg van de gebaande paden. Ondanks hun principiële stellingname zijn ze uiteindelijk ook kinderen van hun tijd. In Aan de wandel (2022) doorkruisen ze het ganse land, dit keer gaan ze Op Pieterpad. Met de routegids in de hand vertrekken ze vanuit Pieterburen, ontspannen, maar tegelijk een beetje opgewonden. Het Pieterpad voert over de kleinste wegen en paden en is als het leven zelf. De tocht is geplaveid met gevoelige pijnpunten, verrassende ontmoetingen en diepe overpeinzingen. Eenmaal in het Achterhoekse Vorden blijken Maarten en Nicolien het over één ding eens te zijn: halverwege zijn ze nog op minder dan de helft.

Bijna dertig jaar geleden, in 1989, legde Herman Vuijsje te voet de oude Sint-Jacobsroute af. Als atheïst en individualist verkoos hij de tocht alleen en in omgekeerde richting te maken: van Santiago de Compostela naar Amsterdam...   Het boek dat hij over zijn tocht schreef is meer dan een reisverslag. De vier maanden durende wandeling van het nog strenggelovige Noord-Spanje naar 'goddeloos' Amsterdam werd een reis door de Europese ideeëngeschiedenis, en een speurtocht naar de ankers voor moraal en spiritualiteit in een wereld waarin kerk en traditie op hun retour lijken.   Voor deze herziene uitgave schreef Herman Vuijsje een uitgebreide nieuwe inleiding.