Reisverhaal Een vrouw in de poolnacht | Christiane Ritter

Een niet eerder in het Nederlands vertaalde klassieker over de schoonheid en kwetsbaarheid van de Noordpool, geschreven door een vrouw die de sociale conventies van haar tijd trotseerde.

Een niet eerder in het Nederlands vertaalde klassieker over de schoonheid en kwetsbaarheid van de Noordpool, geschreven door een vrouw die de sociale conventies van haar tijd trotseerde In de zomer van 1934 reist Christiane Ritter haar man, die onderzoeker is, achterna naar de Noordpool. Het is hun grote droom: ze wonen een jaar lang in een primitieve hut op de afgelegen noordelijkste punt van Spitsbergen, bijgestaan door Karl, een Noorse jager. Ze hebben geen technische hulpmiddelen: behalve de natuur en de leegte is er niets. Tijdens de maanden durende poolnacht, als de mannen lange periodes weg zijn voor de jacht, komt Christiane de hut alleen uit om die na een sneeuwstorm uit te graven. In dit reisverhaal beschrijft ze aanstekelijk hoe ze standhield in de ijzige kou en begon te houden van de overweldigende natuur en de ontzaglijke stilte - ver, ver weg van de westerse wereld.

In de zomer van 1934 reisde Christiane Ritter naar het Hoge Noorden. Haar echtgenoot, Hermann, was na een wetenschappelijke expeditie op Spitsbergen gebleven en had haar een telegram gestuurd: 'Laat de boel de boel en kom ook naar de Noordpool.' Ze aarzelde: zou ze, geboren en opgegroeid in Europa, ooit kunnen wennen aan de kou, de stilte en de duisternis? Maar ze ging. Een jaar lang woonden de Ritters met de Noorse jager Karl in een primitieve hut afgelegen op de noordelijkste punt van Spitsbergen. Ze hadden niet de beschikking over technische hulpmiddelen: behalve de ruige natuur en de onmetelijke leegte was er niets. Tijdens de duistere wintermaanden, toen de mannen lange periodes weg waren voor de jacht, verliet Christiane de hut alleen om de deur ervan uit te graven na een sneeuwstorm. In Een vrouw in de poolnacht beschrijft ze hoe ze niet alleen standhield in die overweldigende witte wereld, maar er zelfs haar hart aan verloor. Christiane Ritter maakte, naast enkele kleine

Stapt een vrouw in de trein, dat klinkt als het begin van een grap.   Deze verder onbekend gebleven vrouw die op 12 maart 2020 in de trein stapte op station Amsterdam Sloterdijk naar Zaandam, was echter niet grappig -  ze was ziek en uiterst besmettelijk. Ze ging in die plots volle trein precies tegenover Renate zitten, die op haar beurt - eenmaal uit de trein - zich heel bewust was dat het nog verse, maar al heel gevreesde coronavirus nu wellicht behoorlijk dichtbij kon zijn. Eenmaal thuis: handen wassen, douchen, kleren in de was. De lockdown was nog niet aan de orde, mondkapjes ook niet. Drie dagen later had Renate de eerste koortsverschijnselen, die weer weg-ebten. Op 20 maart werd ze weer ziek, evenals haar echtgenoot Koen. Een week later bracht de ambulance Koen naar het Zaans Medisch Centrum. Weer een week later lag hij op de Intensive Care waar zijn situatie al snel heel kritiek werd.  Dit is Koens persoonlijke verhaal over tweeënveertig dagen in het ziekenhuis gedurende die

Sommige dingen zou je wel anders willen, maar ze zijn gewoon zoals ze zijn. Zo is het ook met het talent voor bizarre gebeurtenissen met auto's en Natalie Hanssen. Dat gaat overigens niet met opzet - de wil is er, maar het loopt vaak net even anders. Gelukkig leveren juist bizarre gebeurtenissen de beste verhalen op. Stapt een vrouw in de auto is een must voor iedereen die weleens gedoe met auto's heeft: you are not alone. Natalie Hanssen (Rotterdam, 1970) studeerde Psychologie om vervolgens haar carrière als copywriter bij een internationaal reclamebureau te starten. Inmiddels is ze al meer dan twintig jaar freelance schrijver, journalist en cartoonist. Stukken van haar hand hebben onder andere in Volkskrant Magazine, NRC Handelsblad en Psychologie Magazine gestaan. Stapt een vrouw in de auto is haar eerste hysterische verhalenbundel. Natalie woont en werkt in Aarhus (Denemarken).