Reisverhaal Een vrouw in de poolnacht | Christiane Ritter

Een niet eerder in het Nederlands vertaalde klassieker over de schoonheid en kwetsbaarheid van de Noordpool, geschreven door een vrouw die de sociale conventies van haar tijd trotseerde.

In de zomer van 1934 reisde Christiane Ritter naar het Hoge Noorden. Haar echtgenoot, Hermann, was na een wetenschappelijke expeditie op Spitsbergen gebleven en had haar een telegram gestuurd: 'Laat de boel de boel en kom ook naar de Noordpool.' Ze aarzelde: zou ze, geboren en opgegroeid in Europa, ooit kunnen wennen aan de kou, de stilte en de duisternis? Maar ze ging. Een jaar lang woonden de Ritters met de Noorse jager Karl in een primitieve hut afgelegen op de noordelijkste punt van Spitsbergen. Ze hadden niet de beschikking over technische hulpmiddelen: behalve de ruige natuur en de onmetelijke leegte was er niets. Tijdens de duistere wintermaanden, toen de mannen lange periodes weg waren voor de jacht, verliet Christiane de hut alleen om de deur ervan uit te graven na een sneeuwstorm. In Een vrouw in de poolnacht beschrijft ze hoe ze niet alleen standhield in die overweldigende witte wereld, maar er zelfs haar hart aan verloor. Christiane Ritter maakte, naast enkele kleine

"Andere volken zien mij niet als superieur en willen niet worden zoals ik. Deze aardverschuiving in mijn wereldbeeld besloot ik centraal te zetten in Een goede man slaat soms zijn vrouw. Daarom ook koos ik de titel; een meisje dat zegt dat een kerel die nooit de handen laat wapperen, geen geloofwaardige huwelijkskandidaat is… Verder van mijn westerse mens- en wereldbeeld kon ik niet komen."   Lang voordat immigratie van moslims in Nederland een hot issue werd, probeerde Joris Luyendijk het omgekeerde: integreren in een islamitisch land. Hij schreef zich in aan de Universiteit van Caïro en leefde een jaar lang tussen Egyptische leeftijdgenoten. Luyendijk sprak met hen over liefde, islam, het Westen, seks, democratie, homo’s, joden, fundamentalisme, emancipatie en de zin van het bestaan.

Gwendolyn Adams staat op het punt een graaf ten huwelijk te vragen. Op zijn sterfbed.

Een tekenlerares die niet meer kan tekenen trekt zich terug in een kelder. Om zich te verschuilen in het donker. Om de dingen helder te krijgen. Waarom heeft ze haar relatie bruusk verbroken? Ze praat tegen een stenen ei, en tegen de lege pagina. Maar werkelijke afzondering blijkt onmogelijk. Om een opdringerige schim het zwijgen op te leggen, moet ze zich verhouden tot haar weerzin tegenover haar vader, het ouderschap en de veeleisende prestatiemaatschappij. In deze fonkelende nieuwe roman ontvouwt Emy Koopman een stoutmoedige en eigenzinnige blik op vrouwelijke woede.

De geboorte van een kind is ook die van een moeder, vaak met een identiteitscrisis tot gevolg. Uwe Porters zoekt naar balans tussen vrouw en moeder zijn en wil het taboe rond seksualiteit doorbreken.