Reisverhaal Een reisbureau in Sint-Petersburg | Bas van der Plas

Wat hebben Peter de Grote, Bakoenin, de Russische maffia, de Romanovs, corruptie, Stravinsky, vrijen op de roltrap, Kronstadt en de atoombom met elkaar gemeen? Het zijn een aantal van de thema's die aan de orde kunnen komen als je te gast bent bij Czarina in Sint-Petersburg. Bas van der Plas leidde, als gastheer van Czarina, in de loop van vele jaren duizenden gasten rond in de culturele hoofdstad van Rusland en ver daarbuiten, gaf informatie, vertelde anekdotes en beantwoordde vragen. In dit boek een selectie aan onderwerpen die aan de orde kwamen en wat zijn gasten een 'niet te missen ervaring' noemden.

De gloed van Sint Petersburg van Jan Brokken is onmiskenbaar zijn mooiste boek. Zijn wandelingen door de stad roepen de geest op van dichters en dissidenten, van gekken en genieën, van wanhopigen en geliefden, van Anna Achmatova, Osip en Nadjezjda Mandelstam, Joseph Brodski, Dostojevski, Toergenjev, Nabokov en vele anderen. 'Ik dwaal nog één keer door de stad. De mist trekt langzaam op. Het vriest niet meer maar het voelt kouder dan toen het min tien was, ik word ingehaald door haastige mensen, op weg naar een warm metrostation of een trolleybus. Ik neem een brede straat en dan een smalle, ik loop langs de bochtige Mojka en herinner me een gedicht van Achmatova: De een loopt in een rechte baan / De ander loopt in kringen / En wacht om weer naar huis te gaan, / Naar vroegere beminden. / En ik - rampzalig en berooid, / Ik loop in zigzaglijnen, / Ik ga naar nergens en naar nooit, / Zoals ontspoorde treinen. Alles in deze stad stemt tot kijken, nadenken, herinneren, de melancholie is alom.…

'Ik dwaal nog één keer door de stad. De mist trekt langzaam op. Het vriest niet meer maar het voelt kouder dan toen het min tien was, ik word ingehaald door haastige mensen, op weg naar een warm metrostation of een trolleybus. Ik neem een brede straat en dan een smalle, ik loop langs de bochtige Mojka en herinner me een gedicht van Achmatova: De een loopt in een rechte baan / De ander loopt in kringen / En wacht om weer naar huis te gaan, / Naar vroegere beminden. / En ik - rampzalig en berooid, / Ik loop in zigzaglijnen, / Ik ga naar nergens en naarnooit, / Zoals ontspoorde treinen. Alles in deze stad stemt tot kijken, nadenken, herinneren, de melancholie is alom.Ware Sint-Petersburg er niet geweest, dan had ik de aan de rivier sluimerende stad zelf uitgevonden, als een humeur dat voor eeuwig bij me past.' In De gloed van Sint-Petersburg combineert Jan Brokken de adembenemendekennis van Baltische zielen met de hartstocht van De Kozakkentuin en belandt hij bij wat onmiskenbaar zijn moo…

De gloed van Sint Petersburg van Jan Brokken is onmiskenbaar zijn mooiste boek. Zijn wandelingen door de stad roepen de geest op van dichters en dissidenten, van gekken en genieën, van wanhopigen en geliefden, van Anna Achmatova, Osip en Nadjezjda Mandelstam, Joseph Brodski, Dostojevski, Toergenjev, Nabokov en vele anderen. 'Ik dwaal nog één keer door de stad. De mist trekt langzaam op. Het vriest niet meer maar het voelt kouder dan toen het min tien was, ik word ingehaald door haastige mensen, op weg naar een warm metrostation of een trolleybus. Ik neem een brede straat en dan een smalle, ik loop langs de bochtige Mojka en herinner me een gedicht van Achmatova: De een loopt in een rechte baan / De ander loopt in kringen / En wacht om weer naar huis te gaan, / Naar vroegere beminden. / En ik - rampzalig en berooid, / Ik loop in zigzaglijnen, / Ik ga naar nergens en naar nooit, / Zoals ontspoorde treinen. Alles in deze stad stemt tot kijken, nadenken, herinneren, de melancholie is alom.

Wat doe je als je vijftig wordt? Avonturier en schrijfster Marica van der Meer besluit vanaf haar buitenshuis gevierde verjaardagsfeest de verkeerde kant om naar huis te fietsen. De wereld is rond en als je maar lang genoeg de verkeerde kant op fietst, kom je ook weer thuis. Vanuit een wereld van overvloed gaat ze volledig terug naar de basis, door alles wat ze nodig heeft in vijf tassen aan haar fiets te hangen. In de haven van Antwerpen neemt ze een cargoschip naar Zuid-Amerika. Met zeventien dagen vertraging belandt het schip uiteindelijk in Montevideo in Uruguay. Op de fietst gaat ze richting de Boliviaanse hoogvlakte in het Andesgebergte, waar Chepe op haar pad komt, een fietser uit El Salvador. Ze fietsen een aantal weken samen op en dit zorgt voor hilarische cultuurverschillen. Volgens Chepe reizen sommige fietsers met een creditcard en andere met dromen. In Guyana zit het regenseizoen haar in de weg en de enige hoofdweg door het land is een ware blubberbende. Ze loopt tot haar…

Nederlander gaat wonen in een dorp in de woestijn en begint een primitief restaurant. Als de naam van dat eethuis in de Lonely Planet verschijnt, gaat het de ondergang tegemoet. Beeldend beschreven met een groot respect voor de oorspronkelijke bewoners. 'De zaal loopt snel vol. Iedereen is er zo te zien, de acteurs, de crew, de pers. Ik breng de hoofdrolspeelster naar haar stoel op de eerste rij en kijk mijn aantekeningen nog snel even door. Als ik even later de film voor de tiende keer zie overvalt me een enorm gevoel van leegte. Ik begrijp het niet. Hier heb ik een jaar aan gewerkt.'   Als filmproducent Ton van der Lee zijn overvolle leven bekijkt, constateert hij een groot gevoel van leegte. De filmwereld, netwerken, vrienden en vriendinnen: het lijkt wel of hij alle sociale rituelen al een keer heeft meegemaakt. Hij besluit zijn productiebedrijf te verkopen en Nederland te verlaten. Zijn vrienden en collega's reageren geschokt: iedereen droomt ervan weg te gaan en alles achter te …