Reisverhaal Een brief in de berm | Christopher Postema

Christopher Postema heeft op de meest verlaten plaat-sen ter wereld gefietst, zoals de Mojave woestijn in Californië, Noors Lapland en de snelweg die Noord- en Zuid-Chili met elkaar verbindt. Beladen met tas-sen, gehuld in poncho's en vertrouwend op zijn talen-kennis en zijn medemens zocht hij zich steeds een weg van het begin- naar het eindpunt. Die weg wordt door velen het eigenlijke doel van de reis genoemd, al beschouwde Franz Kafka ze als niets anders dan 'een oneindig treuzelen'. Ook al leek het er soms op dat hij nergens zou aankomen, voor Christopher Postema bleken deze fietsreizen een aaneenschakeling van ontmoetingen en avonturen. Slangen en spinnen kruisten zijn weg, sprinkhanen liftten mee en zwerfhonden probeerden hem te grijpen. Maar parkwachters en passanten zorgden vaak voor overnachting waar er geen mogelijk leek en een Chinese receptioniste in Beijing liet zijn fiets zelfs mee logeren in zijn hotelkamer, acht hoog. Als de uitputting een feit was bleek de gastvrijheid

Het langverwachte boek van oud-wielrenner Peter Winnen

'Kleine man tegen grote wereld,' constateert de jonge Peter Winnen als hij voor het eerst een renner op televisie ziet. Terstond raakte hij besmet met het wielervirus, waar hij godzijdank nog altijd niet van genezen is. Als geen ander schrijft Winnen over de wereld van de wielersport, waar banden meer dan eens stukslaan tussen steen en velg, kasseien de glibberige vijand kunnen zijn en het zand na een koers nog dagenlang achter de oogbollen vandaan kan komen. In De dag dat ik in de berm ging zitten is hij op zijn best: licht nostalgische en soms ook ontroerende en geestige verhalen waarin hij veelal terugblikt op zijn jeugd en zijn ontluikende loopbaan als wielrenner.

In tijden van politieke aardbevingen en oorlog waarin we naar oriëntatie zoeken, blijft er bitter weinig ruimte over voor nuance. Het complexe conflict, en de overweldigende hoeveelheid historische feiten, maken het bijkans onmogelijk een eenduidige morele houding te bepalen. Al snel worden redenaties zwart of wit, ook om de ja-maar-valkuil te omzeilen. Goed te begrijpen, vindt Chaja Polak, maar voor het slepende conflict tussen Israël en Gaza moet er naar andere oplossingen worden gezocht dan die van geweld. We hebben de talloze verhalen van vriend en vijand. Verhalen die gelezen zouden moeten worden met empathie en begrip. Verdriet bevindt zich immers aan beide kanten van de grens. Slachtoffers en daders bevinden zich eveneens aan beide kanten van de grens. Chaja Polak herkent pijn en radeloosheid van alle partijen en zoekt de nuance. Ook en vooral wanneer ze ziet dat haar familie in Israël daartoe nauwelijks meer in staat is. Dit essay is een humanistische, noodzakelijke toevoeging …