Reisverhaal De trein naar het imperium | Maja Wolny

In Polen uitgeroepen tot beste reisverhaal van 2020.   In een tijd waarin vliegtuigen de vreugde van traag reizen grotendeels wegnamen, stapt Maja Wolny in Warschau in de trein om met de Trans-Siberische, Trans-Mongoolse en Tibetaanse spoorlijn naar het dak van de wereld te reizen, het Tibetaanse Lhasa. Tienduizend kilometer, twee continenten, vijf grensposten en acht tijdzones, in de voetsporen van Alexandra David-Néel, de eerste Europese (en Belgische) vrouw in de geschiedenis die Tibet bereikte, in 1924. Een eigentijds verslag van een bijzondere reis naar het Oosten, vol verrassende wendingen en ontmoetingen.

Tussen 1989 en 1991 doorkruiste de Poolse journalist en schrijver Ryszard Kapuściński het onmetelijke 'Imperium' van de uiteenvallende Sovjet-Unie. Hij legde meer dan 60.000 kilometer af en schreef er het boek Imperium over. Eind 2021 vatte de Poolse schrijfster Maja Wolny het plan op om de reis van Kapuściński grotendeels over te doen. Ze reisde naar Siberië, maar na de Russische invasie in Oekraïne ook naar Oekraïne, Rusland en Wit-Rusland. Haar ontmoetingen met Russen van alle leeftijden, opleidingsniveaus en opvattingen levert een zeldzame en unieke blik van binnenuit op. Een journalistiek verslag dat leest als een thriller, vooral wanneer haar reis onverwachts wordt onderbroken.

`Ik was weer gelukkig, terug in Afrika, rijk van het licht, schrijft Theroux wanneer hij begint aan een nieuwe reis: van Kaapstad naar Angola, dwars door het continent waar hij zoveel van houdt. Hij kwam voor het eerst in Afrika als 22jarige vrijwilliger bij het Vredeskorps. Nu keert hij terug, ditmaal om het minder betreden westelijk Afrika te verkennen, en zichzelf. Hij reist door de Kaapprovincie van ZuidAfrika naar Namibië, waar hij een oude droom verwezenlijkt: de San (Bosjesmannen) te bezoeken. Hij onderneemt een adem benemende olifantensafari in Botswana en belandt in Angola, bijna op de grens met Congo. Na meer dan 4000 kilometer door de bush beëindigt hij zijn reis eerder dan hij van plan was, een beslissing waarover Theroux vertelt met een typerende, driftige eerlijkheid. 'De grootste, de eerste van de beste in dit genre is Paul Theroux.' - The New York Times Book Review 'Een aangrijpend verslag van 's werelds bekendste reisschrijver in crisis. Indrukwekkend reisverslag. Vie…

Kazan, 1923. Na de Russische Revolutie en de Burgeroorlog woedt een immense, miljoenen levens eisende hongersnood in het uitgestrekte Wolgagebied. Dejev, een zachtaardige treincommandant, en Belaja, een strenge commissaris, hebben de opdracht vijfhonderd ondervoede weeskinderen te evacueren naar het welvarende zuiden. Tijdens de spannende, zes weken durende reis weet Dejev overvallen af te slaan, ziektes te overwinnen en steeds weer water, voedsel en brandstof te vinden. Op ontroerende wijze wekt Guzel Jachina de arme weeskinderen tot leven, laat ze hun stemmen klinken. Haar roman is een ode aan de menselijkheid in onmenselijke tijden.

Het Kordonpad is een 94 km lang tracé aangelegd aan het eind van de achttiende eeuw. Militaire posten langs het pad moesten de plantages langs de Commewijne- en Surinamerivier beschermen tegen aanvallen van de Marrons uit het zuiden en oosten. Toch heeft het pad nooit de functie vervuld waar het voor bestemd was. Op zoek naar de gegevens van de eerste 'de Bye' in Suriname stuitte de auteur in de geschiedenisboeken steeds weer op gegevens over de aanleg van het 'Kordonpad' en op de aanvallen van de marrons die de plantages bestookten. Het kordon van defensie begon John steeds meer te interesseren en werd bijna een obsessie voor hem. Wat was dit kordon, waar lag het en hoe werkte het? Wat was er nog van te vinden en hoe zag het leven van de mannen die op de verschillende posten gestationeerd waren eruit? En hoe verging het de weglopers, de marrons, in hun strijd tegen de meesters? Is er nog wat terug kunnen vinden als er in de bodem op zo'n post gegraven wordt? Allemaal vragen die de au…

Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein.

Toon Tellegen bracht alle verhalen die zijn Russische grootvader hem vertelde, of had kunnen vertellen, samen in een liefdevol eerbetoonDe grootvader van Toon Tellegen was Rusland na de Revolutie in 1918 ontvlucht en zat barstensvol verhalen: sombere, weemoedige maar vaak ook grappige en bizarre herinneringen aan zijn oude leven. Op een plank had hij een doos staan waar "vleugels' op stond, en af en toe mocht de kleine Toon met hem meevliegen over het uitgestrekte Rusland. 'Het is alsof hij een schat voor ons heeft opgegraven.' Juryrapport Libris Literatuurprijs

Toon Tellegen heeft de vader van zijn moeder alleen gekend als oude man met een witte baard. Deze Egbert Engberts, groothandelaar, was Rusland na de Revolutie in 1918 ontvlucht en zat barstensvol verhalen: weemoedige maar vaak ook grappige en bizarre herinneringen aan zijn oude leven. Hij vertelde dat de Russen elf woorden hebben voor 'schuld' en sprak over de niezende neushoorn die door het Winterpaleis van de tsaar denderde.Alle verhalen die zijn Russische grootvader hem vertelde, of had kúnnen vertellen, bracht Toon Tellegen samen in dit liefdevolle eerbetoon. En hij voegde er speciaal voor deze uitgave nieuwe verhalen aan toe.

n 1938 vlucht de Joodse familie Kamp uit Krefeld naar Nederland. Het gezin bestaat uit vader Fritz, moeder Inge en twee kleine zoontjes, Rolf en Nico. Ook in Nederland zijn ze niet veilig. Na de Duitse inval verslechtert de situatie voor Joden stapsgewijs. De ouders worden geïnterneerd in Westerbork, terwijl Rolf en Nico op dertien onderduikadressen de oorlog doorkomen. Vader en moeder zijn met het laatste transport van Westerbork naar Auschwitz gesleept. Fritz is daar direct na aankomst vermoord. Inge overleeft de hel. In dit boek zijn de herinneringen van Inge, Rolf en Nico bijeengebracht. In bescheiden autobiografische notities doen ze verslag van hun ervaringen. De historicus Coen Hilbrink schreef een essay dat deze oorlogsmemoires in context plaatst. Het voorwoord is van de hand van oud-Kamervoorzitter Gerdi Verbeet. Inge Kamp (1911-2009) was na de oorlog actief in de Joodse gemeenschap van het Zwitserse Lugano, waar ze zich in 1963 vestigde. Rolf Kamp (1934) is ingenieur en woont

Als Suzy midden in de nacht een vreemd kletterend geluid hoort, sluipt ze naar beneden en treft daar een treinrails aan die dwars door haar huis loopt. En over deze rails rijdt geen gewone trein. Over deze rails rijdt de magische Post Express die in de hele Unie van Onmogelijke Bestemmingen pakjes bezorgt. Suzy's wereld wordt ondersteboven gekeerd als ze door een trollenjongen met de naam Wilbert aan boord wordt meegenomen en ze de taak krijgt een vervloekt pakket af te leveren bij een angstaanjagende tovenares, vrouwe Crepuscula. Wanneer het mysterieuze pakket tegen Suzy begint te praten en haar smeekt om niet afgeleverd te worden, komt Suzy erachter dat het lot van de Onmogelijke Bestemmingen weleens in haar handen zou kunnen liggen...