Reisverhaal De Noorse liefde van W.F. Hermans | Karin Anema

Schrijfster Karin Anema reist door Colombia, waar de wapens na het Vredesakkoord in 2016 lijken te zwijgen. Ze gaat op zoektocht naar de verhalen achter de plekken waarheen ze reist – zowel toeristische trekpleisters als plaatsen die daar ver van af liggen. Zij legt bloot hoe mensen de generatieslange burgeroorlog beleefden, in hun huizen, in de straat, en waarover ze gingen zwijgen. 'De wet van de stilte' gaat over hoe families uit elkaar zijn gevallen en hoe de bewoners zich voelen tegen de achtergrond van de toeristische hotspots die zich ontwikkelen. Het houdt toeristen een spiegel voor. Met een open blik, echt contact en een scherpe pen verwijdert Anema het laklaagje en laat daarmee de mensen zien. Karin Anema (1955) is schrijfster en journaliste. Met groot inlevingsvermogen en met oog voor sprekende details verdiept zij zich vooral in gesloten culturen. Van haar verschenen eerder onder meer 'De groeten aan de koningin', 'Mexicaanse sneeuw' en 'De laatste grens', dat genomineerd …

In 'De Noorse liefde van W.F. Hermans' reist Karin Anema naar Finnmark, het noordelijkste deel van Noorwegen en het gebied waar Nooit meer slapen zich afspeelt. Scherp observerend beschrijft ze wat er is veranderd, met oog voor de details die in de roman een rol spelen. Tijdens haar reis spreekt ze met mensen die Hermans op zijn expeditie in 1961 heeft leren kennen. Eén ontmoeting in het bijzonder maakte zo'n indruk op hem dat hij 31 jaar later een oproep in de krant plaatste om de vrouw weer te zien. 'De Noorse liefde van W.F. Hermans' werpt een ander licht op het doen en denken van een van onze grootste schrijvers én op de in Nooit meer slapen figurerende personen.

Reizend door Ethiopië ontrafelt Karin Anema wat het land zo anders maakt dan de rest van Afrika. Werd het immense continent verdeeld onder de koloniale machten, Ethiopië bleef een onafhankelijk keizerrijk met een sterke identiteit. Identiteit en ontheemding zijn centrale thema’s in Karin Anema’s ontmoetingen, zoals met Ethiopische joden. Ze reist naar de verste uithoeken, zoals Danakil en Gambela. Ze ervaart uitzonderlijke gastvrijheid, maar wordt ook geconfronteerd met wreedheden als kinderroof en vrouwenbesnijdenis. Naarmate haar contacten intenser worden, beseft Karin Anema steeds sterker, hoezeer die levens worden getekend door diepgewortelde politieke onvrijheid. Haar reis eindigt bij het onafhankelijke Afar-volk, waar in de leegte van de woestijn het 3,5 miljoen jaar oude fossiel van de mensachtige Lucy het geheugen van de mensheid symboliseert. Anema spoelt er de tijd terug, alsof ze Lucy net heeft ontmoet. Nog steeds wordt het nomadische leven van de Afar niet gehinderd door b…

De roman 'Nooit meer slapen' van Willem Frederik Hermans is een mijlpaal in de Nederlandse literatuurgeschiedenis. Siep Kooi herlas deze roman vele malen. Steeds zette een korte scène, vrijwel aan het einde van het boek, zijn fantasie in werking. Tijdens een busrit reist de hoofdpersoon Alfred Issendorf samen met een Noors vijftienjarig meisje, Inger Marie. Wat school er achter het ogenschijnlijk simpele en korte gesprek dat ze beiden voerden? - de onbeduidend lijkende busscène duurt nog geen vijf pagina's lang. In boekbesprekingen en commentaren op de roman is nauwelijks aandacht aan deze ontmoeting besteed. De auteur raadpleegde in het Literatuurmuseum in Den Haag de aantekenboekjes die Hermans tijdens zijn expeditie in het hoge noorden van Noorwegen bijhield. Hij kwam tot de ontdekking dat Hermans' alter ego Alfred Issendorf en Inger Marie elkaar al een dag eerder op de veerboot, die laat in de avond aankwam, moeten hebben ontmoet. Verder onderzoek wees uit dat de bus de volgende

Acht maanden na hun ontmoeting besluiten Coen en Karin-Marijke in een opwelling om de ratrace achter zich te laten. Ze kopen een oude Land Cruiser, lappen ‘m op en stappen in met het vage idee om zover mogelijk naar het oosten te rijden als op het continent mogelijk is. Op de kaart is dat China, of Vietnam. Of ze daar kunnen komen? Ze hebben geen flauw idee.   Van ongekende gastvrijheid in Turkije en Iran naar unieke belevenissen in het weinig bereisde Pakistan, Bhutan en Tibet. Van knallende ruzies over elkaars rijstijl naar eensgezind genieten van de prachtige mensen die hun pad kruisten en bij wie ze te gast zijn. Ze reizen een jaar door India en ontkomen aan een bomexplosie in Bangladesh, maar niet aan malaria. In Cambodja zwerven ze door oerwouden bezaaid met landmijnen en in Laos verdwalen ze op de voormalige Ho Chi Minh-route.   Voor wie die zich afvraagt of het echt kan – alles achterlaten, de wijde wereld intrekken en vertrouwen hebben in wat er op je pad komt, maar ook voor …